Unwanted Vengeance [COMPLETED]

Chapter Eighteen: Escaping

"No!" I screamed at the top of my lungs while I chased Amara from the other room. "You'll never get away from me. Mapapatay din kita!"

I started slowing my pace down as I realized I was still in the same spot. I look at Amara and she had a mischievous grin. "But you can't even get to me, sweetheart. Kaya bago mo ako patayin, ako ang papatay sa'yo."

Bigla siyang tumakbo papalapit sa'kin at napalaki ang mga mata ko. Hindi ako makagalaw. Ayaw gumalaw ng kamay at mga paa ko. I was stuck in place.

Tumingin ako muli kay Amara at nagulat ako kasi may dala siyang itak!

Pinilit kong magalaw ang katawan ko ngunit ayaw talaga.

Tumigil sa harapan ko si Amara at itinaas ang itak. "Goodbye, Henry!"

I screamed in fear and closed my eyes

*****

I woke up gasping for air. It was just a dream. I closed my eyes and tried to calm down my racing heart.

It was just a dream, Jason. It was just a dream. I murmured to myself.

Tumayo na ako at dumiretcho sa banyo. Nagmumog ako at naghilamos ng mukha. Tinititigan ko sarili ko sa salamin at napabuntong-hininga ako. Kailan ba matatapos ang lahat? Pagod na ako sa mga nagyayari sa'kin. Sa nangyayari sa paligid. Gusto ko nalang sumuko.

I gripped the edge of the sink harder as I hold in my sobs. May silbi ba talaga ako kay Kendra? Kaya ko bang maging mabuting asawa't ama? Ngayon palang kasi ramdam kong hindi na. ilang araw na kaming nagtatago. What if the second we go out ay mamatay ako. Or worse, si Kendra.

Shit!

I punched my thighs as warm tears flowed down my face. Napaupo ako at nagsimulang humagulgol nang tahimik. Ayokong malaman ni Kei na nanghihina ako kahit na mukha na akong mahina. I tugged on my hair and took a deep breath. Kailangan mong magpakatatag. Patunayan mo sa sarili mo at kay Kei na hindi ka kabiguan sa buhay. Patunayan mo sa kaya mo.

Bumangon ako at huminga nang malalim. Kaya ko ito. Konting konti nalang, makakatakas na kami at mapapakulong na namin si Amara.

Pinunasan ko mukha ko at ngumiti. Let's do this.

I looked at the clock and saw that it was 5 am.

Pumunta ako sa kusina at nagsimulang maggayat. Magluluto ako ng simpleng chopseuy. Pagkatapos ay inilipat ko ito sa isang bowl at saka tinakpan. Pumunta ako sa salas para magwork-out. I need to get as fit as possible if we escape.

Mayamaya nakita kong alas siyete na kaya nagshower na ako at saka ginising si Kei.

"Kei? Gising na." I then lightly shook her delicate body.

She groans but quickly smiles as she opens her eyes. "Good morning, baby. Anong oras na?"

"Seven-thirty na pero wag ka mag-alala. Nagluto na ang pppinakagwapo mong asawa." I then smirked.

Umirap ito at saka humagikgik. "Bahala ka d'yan. Tara na kumain."

Tumango ako at tinulungan syang makaalis sa kama. Napaisip ako nang titigan ko tyan ni Kendra. It's getting bigger and an environment like this isn't safe for the baby. I love you, my child. I'm willing to turn the world for you.

We got out of the room and were greeted by Manang Flo at the stairs. "Magandang umaga sa inyo."

We greeted her back and all sat at the table. We were chitchatting when Manang Flo suddenly took out a necklace from her pocket. It was a locket.

"Ano po yan?" Tanong ni Kendra.

Ngumiti si Manang Flo. "Ito ay ang kwintas ni Jericho. Noong pinatay siya ni Amara, ibinalik niya ito agad sa akin kasi sabi niya na lubha niyang naalala si Jericho kapag nakikita niya ito. Tila ba ay parang itong bawang kung siya ay bampira." She then opens it and it reveals a picture of Amara, her mom and her dad. "Ibibigay ko ito sa inyo kasi naararamdaman kong makakatulong ito kung sakaling makasalubong ninyo s'ya."

Inabot ni Manang Flo yung locket at napatitig ako sa kwintas na ito. It looked really old despite it not being that old. It was tempting to know how Amara would react to it.

We finished our meals and started to clean up.

Pumunta ako sa kwarto at nagsimulang magempake. This is it. Our escape. Malapit ko na ulit maranasan ang Kalayaan. I can't wait to put Amara behind bars.

Naglagay ako sa bag ko ng trail mix, isang boteng tubig, bandages, pocket knife, ropes, a compass, mapa at kaunting gamot. Nilagay ko yung locket sa bulsa ko para easy access. I zipped my bag up and started warming my body up. We wouldn't want cramps, do we?

I then wore a pair of jagger pants and a fit tee while Kendra wore hiking shorts and a camouflage shirt. Lumabas na kami ng kwarto kung saan nakaabang si Manang. She smiled widely with tears in her eyes. "Mag-iingat kayo. Mamimiss ko kayo kahit papaano."

We hugged her and said our goodbyes. Lumabas kami sa basement and I squinted at the bright light. Nanibago ako sa sudden brightnes ng sunlight. After maka-adjust, tumango ako. "Handa na ako. I'm ready to escape."

Hinawakan ni Kei ang kamay ko at sabay kaming lumabas sa back door ng bahay ni Manang. Tinignan ko ang mapa at sabi nito ay dumiretso kasi hindi matao dito. naglakad kami ni Kei nang naglakad hanggang sa inabutan na kami ng takip-silim.

Tinulungan kong umakyat ng puno si Kei para kung sakali man na may dumaan dito habang natutulog kami ay baka di kami mapasin. I looked at Kendra with tired eyes and smiled. "We're a step closer my love. Makakalaya na rin tayo. Maaalagaan ko na ang baby natin."

She smiled back and sighed. "Masaya ako na patapos na ang gulong ito. Kaunti nalang ay wala na tayong iisipin na serial killer na nagtatangkang pumatay sa atin" she stated and laughed.

Tumawa rin ako and then I closed my eyes. It's time to regain some energy before we start the next part of our journey. Going around the watchers.