You Are Mine (NL)

hoofdstuk 5

Pov: Chase
"Godverdomme! Sofia is nog steeds niet buiten. Die bom kan ieder moment af gaan!" Roept Luca geschrokken. Ik twijfel geen seconde en ren naar de deur. Als ik het nog maar redt...

Daar ligt Sofia. Ze is volgens mij niet dood. Er ligt alleen een grote standaard op haar been. "Sofia?" Vraag ik zacht. Geen reactie. Ik probeer mijn tranen tegen te houden. Ineens hoor ik iemand zachtjes kreunen. Sofia's ogen gaan open. "Sofia?!" Roep ik hard. "Chase." Mompelt Sofia zacht. "Je leeft nog!" Roep ik blij. Tranen van blijdschap verlaten mijn ogen "Ja, ja. Haal nu die standaard van me af." Zegt Sofia brutaal. Ik lach zachtjes. "Ik ga de jongens halen!" Roep ik snel en ik ren naar de de jongens.

Pov: Sofia
Chase rent weg. Ik dacht echt dat ik dood was. Luca, Jens, Valerio en Chase rennen naar me toe. "Waar is Luke?" Vraag ik zacht. Ik adem snel. "Luke is de auto halen." Zegt Valerio.

De standaard is eindelijk van me af. Ik sta op en kijk naar Dafne. Morsdood. Ik probeer mijn tranen te bedwingen maar het lukt niet. Ik ren weg met tranen in mijn ogen. Luca rent me achterna en pakt me uiteindelijk vast. "Hé! Niet huilen, prinsesje." Zegt hij gerustellend. Ik knuffel Luca en hij knuffelt mij. De auto komt langsrazen en Luke zit achter het stuur. "Instappen!" Roept hij. Ik zucht en stap in. Ik wil weer terug naar mijn normale leven.

Ik ben weer terug in het huis. Rustig kijk ik Ginny en Georgia. Ja de jongens vertrouwde me genoeg. Ineens bedenk ik me iets. Het zal toch niet? Ik heb moeite met niet gillen. Rustig loop ik naar de keuken waar zoals gewoonlijk iedereen weer is.

"Jongens?" Vraag ik angstig. Iedereen kijkt op. Mijn blik gaat naar Alessio. Wat doet hij hier? "Wat heb je nou weer gedaan?" Vraagt Valerio lachend. Lachen lukt me echt niet. "Jens? Weet je nog dat je me een pistool had gegeven?" Vraag ik terwijl ik naar de grond kijk.
"Je hebt wat?!" Schreeuwt Luca naar Jens.
"Haar een pistool gegeven voor de opdracht die we hadden." Zegt Jens zacht. "Maar wat is daarmee Sofia?"

"Laten we zeggen dat toen ik struikelde door Dafne het pistool uit mijn zak is gevallen. En het ligt daar nog steeds." Zeg ik schuldig. "Sukkel!" Roept Luca naar Jens. "Rustig alleen Sofia's vingerafdrukken zitten erop." Zegt Jens kalm.

Luca staat op ontploffen van woede. "Er is maar één manier om dit op te lossen." Suggereert Alessio met een grijns. Bitch! Iedereen kijkt me doordringend aan. "Wat?!" Antwoord ik brutaal.

"Toen Alessio zei dat er maar één manier was op dit op te lossen, had ik toch iets anders verwacht." Zeg ik tegen Chase terwijl ik mijn koffer inpak. We moeten naar Italië. Jeej, proef het sarcasme.

Iedereen is net aangekomen op het vliegveld. Het is acht over één. We staan voor een gigantische privé jet van Luca. Langzaam loop ik erop af.

"Ik wil nu al weer naar huis." Zeg ik zuchtend tegen mezelf. We zitten in de privé jet. Helaas moesten onze grote vrienden Alessio en Paco ook mee. Luke daarintegen bleef thuis. Daar gaat mijn rust.

Ik krijg een paniekaanval. Ik heb de grootste vliegangst van iedereen geloof ik. Ik word niet misselijk ofzo, maar raak in paniek. De meeste mensen die gaan in paniek gillen en met hun armen zwaaien. Zo ben ik niet. Ik zone gewoon out. Dan kijk ik recht voor me in een trance. Ik word pas wakker uit die trance als ik weer gekalmeerd ben. Dat kan soms twaalf uur duren...

Ik zit op de vliegstoel. Niemand zit naast me. Ik hoor de jongens lachen en gillen. Ineens klinkt alles zacht. Shit, ik zit in die trance. Ik adem snel en diep, in en uit.

"Sofia?" Hoor ik zacht naast me. Alles is gedempt, ik heb geen idee wie het zegt. "Sofia?!" Vraagt een andere stem. Mijn schouders worden door elkaar geschud. Ik kan nu niet denken, het enige waar ik aan denk is dat ik vlieg. Ik begin sneller te ademen, steeds sneller en sneller.