The Boy You Know You Can't Have ®

Chapter 9

A/N:

Heey allemaal, dit is dan hoofdstuk 9! Ik heb er lang aan gewerkt dus comment wat je er van vind?! Bij het vorige capter heb ik wel veel reads gekregen maar spijtig genoeg maar twee comments... Dus pleas comment! Al is het maar 1 comment, het maakt toch mijn dag al beter... Comment wat je er van vind! Of als je ideën hebt ofzo, of een cover wilt ontwerpen. Maar goed genoeg gezaagt, geniet er allemaal van! Ik zie jullie graag!

Love you !

~S x~

Hoofdstuk 9

Sophies pov:

Als ik de volgende morgen wakker word heb ik overal pijn. Ik stap krampachtig uit mijn bed en loop naar mijn spiegel. Ik doe mijn pyjama uit zodat ik in mijn undies en bh sta. Ik bekijk mezelf van kop tot teen. Mijn voorkant valt nog mee, ik heb alleen enkele blauwe plekken op mijn armen. Mijn rug is een ander verhaal! Ik sta vol met donker paarse plekken op mijn rug. Zuchtend kijk ik naar mezelf, ik zie er echt niet goed uit! Ik besluit om vandaag maar thuis te blijven. Ik kan al amper recht staan! Ik loop naar mijn kast en doe een jogging en een veel te grote t-shirt van Thibeau (die lag hier nog ok ; ) aan. Ik loop naar beneden en plof in de zetel neer ik pak de afstandsbediening en loop naar onze dvd collectie. Ik besluit na lang twijfelen om "The Lucky One " te kijken , dat is zo'n mooie film! Zac Efron is ook zo mooi! Niet normaal gewoon... Na een paar films sta ik op en loop naar de keuken. Ik neem een pot 'Ben&Jerry's" uit de vriezer. Ik ben echt verslaafd aan dat ijs! Op mijn weg terug naar de zetel zie ik mijn gsm liggen. Ik kijk en ik zie dat ik 3 gemiste oproepen en 5 nieuwe berichten heb. Ik zie dat mijn moeder me drie keer heeft proberen te bereiken dus ik bel haar terug. De telefoon gaat drie keer over voor er wordt opgenomen. "Hallo, met Marion." hoor ik de bekende stem van mijn moeder zeggen. "Hey mam, met Sophie hier" zeg ik glimlachend. "Hey schattje, alles goe daar thuis?" vraagt ze. "Jaja alles Chill" zeg ik lachend. "Maar waarom had je mij gebeld?" voeg ik er nog aan toe. "Ooh gewoon om te weten hoe het met jullie ging. En om te zeggen dat we pas binnen enkele weken terug zullen zijn , de dokters zeggen dat oma dan weer voor haar zelf zal kunnen zorgen" zegt ze. "Aah ok , geen probleem." zeg ik simpelweg. We praten nog een kwartiertje over ditjes en datjes voor we uiteindelijk ophangen. Als ik heb afgelegd kijk ik naar mijn nieuwe berichten. Allemaal van Thibeau! Ik open ze, *Thibeau zegt: -Waar ben je?x- Is alles ok? Waarom ben je niet op school?- Wil je alsjeblieft antwoorden? Ik maak me dood ongerust! Is er iets mis?- Als je niet antwoord kom ik naar je huis toe, ik meen het!-Ok nu is het goenoeg, ik kom naar je toe, ik meen het!* Ik bekijk het laatste bericht en zie dat het een kwartier geleden is gestuurd. Als Thibeau echt naar hier zou komen moet hij hier elk moment zijn. Net op dat moment gaat de deurbel , ik loop met een grijns naar de deur en open hem. Ik zie een een bezorgde maar ook opgeluchte Thibeau staan. Meteen als hij mij ziet slaat hij zijn armen om me heen. Ik kronkel in pijn van zijn harde omhelzing. Meteen laat hij me los en kijkt hij me bezorgt aan. "Sorry! Gaat het? Is alles ok?" vraagt hij . "Neenee, het is ok , ik heb gewoon een beetje blauwe plekken van gistere" zeg ik . "Mag ik binnen komen? " vraagt hij zacht. "Jaja, tuurlijk kom binnen" zeg ik glimlachend. We lopen naar de keuken en gaan aan de tafel zitten. "Is alles ok? Waarom was je niet op school?" vraagt hij bezorgd. "Ja alles is ok, ik hed gewoon last van de blauwe plekken dus naar school komen zou niet zo een goed idee zijn geweest. " zeg ik luchtig. "Mag ik zien hoe erg het is?" vraagt hij een beetje onzeker. "Euhm, ... " zeg ik aarzelend, ik wil niet dat hij ziet hoe erg het eigenlijk is! Ik ga recht staan en kijk hem onzeker aan. Hij gaat ook recht staan en loopt voorzichtig naar me toe. Ik blijf stokstijf staan en kijk hem alleen maar aan. Hij loopt naar me toe en gaat achter me staan. Ik voel zijn handen op mijn rug en ik ril eventjes. "Mag ik?" fluisterd hij zacht. Ik knik alleen maar. Ik voel hoe hij zachtje de t-shirt opheft en zijn adem stokt. "Ooh nee, dit is echt ernstig! Dit is allemaal mijn fout! Ik had je niet alleen moeten laten! Ik had gewoon meteen achter je aan moeten gaan, ooh god nee..." zegt hij helemaal in paniek. Ik draai me om en sla mijn armen om hem heen. Hij legt zijn armen lichtjes om me heen om me zeker geen pijn te doen. "Het is niet jouw fout, zonder jouw zou ik nu verkracht in het bos liggen, misschien wel dood." fluister ik zacht. "Maar,... " begint hij maar ik kap hem af door mijn armen nog steviger om hem heen te slaan.  "Het is ok, ik heb je vergeven." zeg ik zacht. "Ok " zegt hij onzeker. "Wil je blijven om een 'movie marathon' te houden? " vraag ik enthausiast. "Ok" zegt hij glimlachend. Ik neem snel een tweede lepel voor het ijs en loop samen met hem naar de living. Ik loop naar de dvd speler en steek "Scarry Movie 3 " in , echt een zalig grappige film. Hij is al in de zetel gaan zitten en ik nestel me tegen hem aan , hij slaat zijn armen om me heen en trekt me dichter tegen hem aan. Mijn plekken doen een beetje pijn maar ik negeer het , dit is veel te leuk om te verbreken. Na scary movie 3 kijken we nog 2 andere films tot als het 2 uur is. Ik zet gewoon de digibox aan en begin te zappen. Na een tijdje komt er een programma met monster trucks maar ik zap gewoon verder. "Ooh, dat wil ik zien" zegt thibeau enthausiast. "Nah, geen zin." zeg ik zo normaal mogelijk maar vanbinnen lach ik om zijn reactie. "Pleas?" vraagt hij met puppy oogjes. "Nep" zeg ik . Oppeens spring Thinbeau in mijn richting en probeert het kasje te pakken. Ik kruip naar achter en begin histerisch te giegelen. Ik hou het kasje zover mogelijk achter mijn hoofd . Thibeau kruip praktisch over mij om aan het kasje te kunnen. Oppeens hebben we beide door in welke positie we nu liggen. Ik lig op de zetel helemaal uitgestrekt met het kasje in mijn hand en hij ligt boven op mij , het kasje aan het proberen pakken. We kijken elkaar een tijdje aan, tot als hij zachtjes naar voren leunt. Ik maak er gebruik van dat hij zijn greep een beetje lost en glip onder hem uit. Ik spring recht en sprint naar boven. "Kom me maar halen!" roep ik nog. Ik hoor hem kreunen en achter me aankomen. Door de adrenaline doen mijn blauwe plekken bijna geen pijn meer! Ik loop naar boven en kijk om me heen naar een goeie verstopplaats. Ik besluit om op de kast in de gang te kruipen. Het is misschien raar, maar mensen kijken normaal gesproken niet zo snel naar boven. Ik klim op de kast en probeer mijn onregelmatige adem onder controle te houden. Na een tijdje hoor ik hem de trap op komen en de ging in lopen. Hij blijft vlak onder me staan en ik hou mijn adem in. Na een tijdje besluit ik als verassings aanval op zijn rug te springen. Hij draait zich zodat zijn rug perfect onder me staat en ik grijp mijn kans. Ik spring op zijn rug en hij valt plat op zijn buik met mij boven op hem. "Auch" roept hij uit. "Got ya!" giegel ik speels in zijn oor. "Ik krijg je nog wel, pas maar op!" zegt hij uitdagend. Het volgende moment lig ik onder hem en hij boven op mij. Ik kijk hem een beetje ongemakkelijk aan. "Laten we iets gaan eten?" vraag ik uiteindelijk. "Ja, goed idee" antwoord hij terwijl hij van me af kruipt. Hij steekt zijn hand uit en trekt me recht. "Ik ga me nog even omkleden, wacht jij beneden?" vraag ik. "Oh maar ik wil je ook wel helpen met omkleden hoor!" zegt hij onschuldig maar met een glimlachje in zijn mondhoek. "Euhm,... Nee, ik dacht het niet ! " zeg ik terwijl ik naar mijn kamer loop. "Ik wacht beneden , maar niet te lang ok? Je bent veel mooier zonder make-up." zegt hij. "Euhm nee echt niet en ja ik zal me haasten. " zeg ik terwijl ik mijn kamer in loop. Hij wou nog iets terug zeggen maar ik sluit de deur zodat hij niets meer kan zeggen. Ik kijk in mijn kleerkast en ik neem er een skinny, een topje een Superdry pull en Vans uit. Ik kleed me snel om en doe een beetje maskara op. Ik neem mijn tas en loop naar beneden. Mijn blauwe plekken doen niet meer zoveel pijn , door de pijnstillers die ik daarstraks heb genomen denk ik. Ik zie dat Thibeau al in zijn auto zit. Hij kijkt me glimlachend aan. Ik kijk glimlachend terug. Ik stap in en we rijden de straat uit. Ik zie dat we naar de 'Mama Wok' gaan, een van mijn lievelings restaurants! Hij parkeerd zijn auto bijna recht voor de deur en we stapppen uit. We lopen naar de ingang en hij neemt mijn hand vast. Het is precies een gewoonte geworden voor hem. Ik heb er alleszins geen bezwaren tegen! We lopen de zaak binnen en gaan aan een tafeltje voor twee zitten. Ik kijk op de menu kaart maar ik weet eigenlijk al wat ik ga nemen, ik neem altijd hetzelfde, Kip met Noedels. "Wat ga jij nemen, vraag ik aan Thibeau die niet eens naar de kaart heeft gekeken. "Kip met Noedels" antwoord hij met een grijns. "Haha ik ook " zeg ik lachend. De ober neemt onze bestelling op en brengt onze drankjes. "Hoe komt dat je ouders niet thuis waren gisteren?" vraag Thibeau nieuwsgierig. "Ze zijn nog steeds bij mijn grootmoeder, zij is pas uit het ziekenhuis terug en ze kan nog niet alles zelf doen. " antwoord ik . "Ow ok" zegt hij droog. "Hoe zit het met jouw ouders?" vraag ik een beetje onzeker. "Hah!" lacht hij bitter. "Dat is een heel ander verhaal als bij jouw " zegt hij met een treurig lachje. Het is een tijdje stil. "Je moet het mij niet vertellen als je dat niet wilt." zeg ik na een tijdje. "Ik beloof dat ik het je zal vertellen maar nu nog niet, ik ben er nog niet helemaal klaar voor om dat aan iemand te zeggen. Ik heb het nog nooit aan iemand verteld dus..." zegt hij zacht. "Ok , geen probleem, sorry dat ik er naar vroeg" atwoord ik aarzelend. "Neenee, het is niks , je hebt het recht om er naar te vragen." zegt hij glimlachend. Net op dat moment komt de ober met onze kip met noedels.

Voor de rest van de middag praten we nog een beetje over reizen en dromen. Als we hebben betaald lopen we het restaurantje uit. Als we bij de auto komen staat Thibeau abrupt stil. "WIl je nog even in het park gaan wandelen?" vraagt hij . "Ja, graag!" antwoord ik glimlachend.  Het park is stil en verlaten, waarschijnlijk omdat het school bezig is. We lopen in stilte door het park, geen ongemakkelijke stilte maar een aangename stilte. We gaan op het gras aan het meer zitten. Er waait een kille windvlaag voorbij en ik ril onwillikeurig. Hij doet meteen zijn vest uit en slaat het om mijn schouders. "Dankje" zeg ik dankbaar. We kijken elkaar een tijdje aan. "Voor alles" voeg ik er nog aan toe. Hij kijkt me een beetje verward aan. "Waarvoor nog dan?" vraagt hij. "Voor alles, gewoon voor er voor me te zijn, dat je me gisteren gered hebt en er deze morge was enzo" zeg ik met een glimlach. "Graag gedaan , maar eerlijk het was echt niks" zegt hij terwijl hij me aankijkt. Hij begint een beetje te blozen. Ik begin te giegelen. "Wat?" vraagt hij grijnzend."Niks, je bent gewoon schattig als je bloost." zeg ik nog steeds giechelend. "Ik bloos niet " zegt hij terwlijl hij nog roder kleurd. "Jawel" zeg ik lachend. "Nietes " zegt hij terwijl hij me in mijn zij port. Bij deze beweging begin ik als een gek te lachen. Ik kan echt niet tegen kietelen. Hij blijkt dat gemerkt te hebben en begint me te kietelen. Ik begin histerisch te lachen. "Stop stop alsjeblieft " zeg ik buiten adem. "Ik ben niet schattig als ik bloos, geef toe!" zegt hij grijnzend. "Never!" zeg ik. Hij begint me nog harder te kietelen en ik rol achterover op het gras. Hij leunt naar voren en kieteld me nog harder. Ik krijg geen adem meer van het lachen. "Ok,ok het is goed. Je bent niet schattig als je bloost." zeg ik terwijl hij stopt met me te kietelen. Ik ga recht zitten en mijn gezicht is nu enkele millimeters van het zijne verwijderd. We kijken in elkaars ogen en ik besluit van de situatie gebruik te maken. Ik duw hem achterover en ga bovenop hem zitten met mijn benen aan bijden kanten van zijn lichaam. Ik leun naar voren tot mijn lippen zijn oor bijna raken. Ik hoor hoe hij zijn adem inhoudt. Ik grijns. "Je bent super mega schattig als je bloost. " zeg ik nog steeds grijnzend. Maar voor ik het weet draait hij ons om en nu ligt hij boven op mij. Ik bloos van de positie waar we nu in liggen. We blijken wel meer in deze positie te zijn. "-- Hij kijkt me grijnzend aan en fluisterd zacht in mijn oor ; "Jij, bent super sexy als je bloost" zegt hij grijnzend. Ik begin te lachen. en duw hem van me af zodat me nu op onze rug naast elkaar liggen. Ik kijk naar de hemel, er is geen wolkje aan de lucht. Ik hoor hem zuchten. "Wat is er?" vraag ik . "Het is gewoon, ik wou dat ik het allemaal juist met jouw kon doen. Maar met Caithlynn gaat dat niet..." zegt hij in gedachten verzonken. "Maar je kan het ook juist doen, ik begrijp gewoon niet zo goed hoe het zit tussen jouw en Caithlynn. Ik bedoel, je kust mij en al maar je wilt het niet met haar uitmaken? Ik snap het gewoon niet zo goed" zeg ik terwijl ik hem probeer aan te kijken maar hij kijkt naar de grond. "Ja, ik weet het niet. Ik ben met Caithlynn samengegaan omdat ik dacht dat ik van haar hield. Ik bedoel ik ken haar al zo lang. Maar dan ontmoette ik jouw, en wat ik voel als ik bij jouw ben is zo anders van wat ik ooit al heb gevoeld. Ik weet niet wat het is, dus ik weet niet wat ik moet doen." zegt hij zacht. Zijn woorden maken me op een manier blij maar ook verdrietig. Hij zegt dat hij iets speciaal voor me voelt, maar hij zegt ook dat hij niet weet wat het is en dat hij ook nog iets met Caithlynn heeft. Ik kijk een beetje teleurgesteld voor me uit. "Ik denk dat we, euhm, moeten gaan ?" zeg ik een beetje onzeker. "Euhm , ja ok" zegt hij droog. Ik kijk hem aan, maar hij kijkt strak voor zich uit. Ik voel een traan in mijn oog prikken, maar ik knipper hem weg. Ik ga niet huilen voor een jongen, zeker niet als hij er bij is. We lopen in stilte naar de auto en stappen in. Het is de hele rit stil en er wordt niets gezegt. Als we aankomen bij mijn huis, lopen we (nog steeds in die verdomde stilte!) naar mijn deur. Als ik bij de deur kom draai ik me om, en kijk hem onzeker aan. Eindelijk kijkt hij me aan, zijn ogen staan triest. "Sophie?" zegt hij zacht. "Ja" antwoord ik zacht. "Ik beloof dat ik het zal uitzoeken, ik zal dit juist doen. " zegt hij zacht. "Ok" zeg ik droog, nog steeds een beetje gekwetst. "Het spijt me" fluisterd hij. Zijn gezicht breekt me vanbinnen. "Nee het is ok, maar ik wil gewoon dat als je gekozen hebt, dat we dit niet op een stiekeme manier ofzo moeten doen, dat kan ik niet." zeg ik serieus. "Ik weet het" zegt hij een beetje schuldig. Zo staan we daar een tijdje in een beetje een genante stilte. "Tot morgen dan?" vraag ik een beetje onzeker. "Ja, tot morgen. Je komt toch naar school he?" vraagt hij. "Jaja, ik kan moeilijk nog meer spijbelen hé!" zeg ik met een halve grijns. Hij leunt naar voor en drukt een kus op mijn wang. Ik kijk hem een beetje verbaasd aan. Hij loopt zacht achteruit en doet nog een korte saluté. "Adios Seniorita" zegt hij terwijl hij zichgrijnzend omdraaid. "Baay" zeg ik terwijl hij in zijn auto stapt. Hij kijkt me nog een laatste keer aan en rijdt dan de straat uit. Ik loop naar binnen , en plof in de zetel. 

Dat was het dan! Ik hoop dat jullie er van genoten hebben!

Comment & Vote!

Love ya all!

~xoxo Sofie x~