The Boy You Know You Can't Have ®

Chapter 10

Heey buddies, Dit is hoofdstuk 10 x Jippy Eindelijk ;p Sorry voor het late uploaden . Ik had het een beetje druk met mijn paarde xp Heel erg bedankt aan alle readers die een reactie hebben geplaatst en hebben gestemd! Ik hou van jullie x Ik heb niet zoveel inspiratie meer dus voel je vrij om tips gegeven c; Ik hoop dat jullie het goed vinden! Veel plezier met lezen x

Love ya all!

P.S.: fototje van Thibeau en Dries aan de zijkant --->

~xS~

Hoofdstuk 10

Sofie's Pov:

Als ik de volgende ochtend voor de spiegel sta zie ik dat de blauwe plekken al veel minder zijn geworden. Maar ik besluit toch een t-shirt aan te doen die ze bedekt, ik heb echt geen zin in alle vragen die mensen me dan gaan stellen! Als ik me heb omgekleed loop ik naar de badkamer en poets mijn tanden. Ik stijl mijn haar en doe een beetje make-up op. Als ik beneden kom zie ik mijn broer aan tafel zitten. Het voelt echt of ik hem al eeuwen niet meer gesproken heb. "Hey Bro" zeg ik. Hij kijkt op en glimlacht breed. "Heey Sis" zegt hij op dezelfde toon als ik terwijl hij me in een 'Bear-Hug' trekt. "Lang niet meer gesproken!" zegt hij terwijl hij me loslaat. "Ja, ik weet het. Oftewel is een van ons aan het maffen oftewel zijn we niet thuis" zeg ik terwijl ik naast hem ga zitten met een pakje koeken. "Ik heb gehoord dat je de laatste tijd aan spijbelen doet?" vraagt mijn broer geamuseerd. "Euhm,...Jua..." zeg ik terwijl ik voel dat mijn wangen beginnen te gloeien. Nate begint hard te lachen. Ik glimlach. "En ik heb ook gehoord dat je met BadBoy Thibeau omgaat" zegt hij terwijl hij nog breder grijnst dan daarvoor. "Mag het nog" vraag ik terwijl ik nog roder word. Hij steekt zijn handen verdedigend in de lucht. "Jaja , rustig. Het is uw leven , ik wil je gewoon waarschuwen" zegt hij nu serieuzer. "Ik kan het aan, geloof mij" zeg ik terwijl ik opsta."Een lift nodig?" vraag ik terwijl ik mijn tas en mijn jasje pak."Nee, niet nodig. Jason komt me oppikken." zegt hij. Ik loop naar buiten en stap op mijn vespa'tje. Ow ja, ik heb gistere avond van mijn ouders een vespa gekregen! Ik heb zo Happy! Ze zijden nu ik bijna 16 ben dat ik oud genoeg ben! Jippy!

Als ik op school aankom zie ik Britt al meteen zitten. Ze zit te praten met Jackson. Ik grijns. Die twee zijn echt zo schattig! Ik loop recht naar hen toe, ze heben me niet horen aanlopen. Ik ga vlak achter hen staan."Watcha doing?" vraag ik . Ze verschieten zich allebij een ongeluk en Britt laat een klein gilletje uit haar mond ontsnappen. Ik begin te lachen, hun gezichten waren echt gewedig! Ze kijken me allebij fake-boos aan. Als ik ben uitgelachen kijk ik hen grijnzend aan. "Allowa" zeg ik . "Waar was jij gisteren?" vraagt Britt doodserieus. Mijn gezicht betrekt. Oh nee wat moet ik zeggen?! "Euh,...Ik had een kater, ja dat is het , een zware kater en ik kon niet naar school komen..." zeg ik een beetje aarzelend. God ik ben ZO slecht in liegen tegen britt! "Je bent echt zo slecht in liegen tegen mij" zegt Britt nog steeds doodserieus. Op een ander moment zou ik gemaan beginnen roepen zijn omdat we het zelfde dachten. Maar nu niet. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken. Britt ziet het en ze trekt me in een knuffel. "Vertel me" zegt ze zacht. Ik vertel hun het hele verhaal, vanaf de 'ruzie' met Thibeau tot deze morgen. Ik heb ze niet verteld dat Thibeau bij me was gisteren. Straks gaan ze nog denken dat we een koppel zijn of zo. Ik zie de kaak van Jackson gespannen staan. "Hoe erg zijn de blauwe plekken?" vraag Britt voorzichtig. Ik knik alleen maar. Ik draai me om en ik voel hoe haar kleine handen mijn t-shirt naar boven schuiven. Haar adem blijft steken in haar keel. Is het zo erg? "Ik ga hem vermoorden" hoor ik Jackson door opeengeklemde kaken sissen. "Geloof me, dat had Thibeau al bijna gedaan en btw ik heb geen idee wie hij was" zeg ik. Jackson zij iets terug maar al mijn aandacht was inneens op iets anders gericht. Thibeau staat vanop een afstand ingespannen naar ons (mij) te kijken. Ik kijk hem in de ogen en er verschijnd een geforceerd glimlachje op zijn gezicht. Als ik oprecht terug glimlach zie ik hem even fronsen. Ik kijk hem vragend aan. 'Don't Worry' zie ik zijn lippen vormen en dan glimlacht hij . Hoe komt dat zijn humeur zo omgeslagen was? Precies of er inneens een grote last van zijn schouders gevallen is. Ik word uit mijn gedachten gehaald door de bel die gaat. Ik zie nu pas dat Thibeau naar binnen is gegaan. Nog steeds verward van daarjuist loop ik samen met Britt en Jackson naar de kluisjes. Evelien staat binnen op ons te wachten.