The Boy You Know You Can't Have ®

Chapter 12

* Heey allemaal, dit is (eindelijk) hoofdstuk 12. Sorry voor het lange wachten... Ik had niet meer zoveel inspiratie en ik heb een beetje een schrijvers block... Sorry maar ik hoop dat jullie er van genieten. Commen! Alsjeblieft ik wil héél graag weten wat jullie er van vinden ...

 Maar goed, geniet er van!

~x S~*

Hoofdstuk 12:

Als ik terug in de kamer kom zie ik Thibeau nog steeds op het bed liggen. Hij kijkt gefascineerd om zich heen. Ik loop naar het bed toe en mijn ogen ontmoeten de zijne. Hij probeert te glimlachen maar hij ziet er zo alleen nog maar meer gewond uit. Ik leg het EHBO-kistje op het bed en doe het open. Ik zie pijnstillers, siroop, plakkers, verband, ontsmettings middel en watjes zitten. Hij gaat rechtop op de rand van het bed zitten.

Ik neem de watjes en doe er wat ontsmettingsmiddel op. Ik ga voor hem zitten en dep zacht op een van de wonden. Meteen krimpt hij in één van pijn en trekt hij zijn gezicht weg. Ik pak zijn kin tussen in mijn hand en laat hem me aankijken. "Probeer rustig te blijven ok? Be strong." zeg ik met een glimlach. Hij knikt. Ik breng mijn watje weer naar zijn gezicht maar voor ik hem nog maar heb aangeraakt trekt hij al weg. "Ik heb je nog niet eens aangeraakt!" zeg ik gefrustreerd. "Ik weet het sorry, ik kan het niet helpen!" zegt hij zacht. "Als je nog een keer wegtrekt kom ik gewoon boven op je zitten zodat je stil blijft, begrepen?" zeg ik met een kleine grijns.

Hij knikt en ik zie zijn ogen flikkeren van plezier. Ik breng mijn watje weer naar zijn gezicht en zijn gezicht wordt meteen weer serieus. Hij kijkt bang naar het watje en sluit dan zijn ogen. Ik raak nog maar net zijn gezicht aan of hij ligt al achterover op bed om me te ontwijken. "Je hebt er om gevraagd! " zeg ik terwijl ik ook op het bed klim. Hij probeert nog achteruit te gaan, maar te laat! Ik ga bovenop zijn buik zitten met mijn twee benen elk op een van zijn armen. Ik pak zijn kin tussen mijn handen en kijk hem aan. "Dit kan een heel klein beetje pijn doen" zeg ik niet helemaal serieus. Ik zie hem bang kijken. "Als ik het niet verzorg gaat het ontsteken en kan je naar het ziekenhuis" zeg ik als ik zijn gezicht zie. Ik zie zijn gezicht wit wegtrekken. Iemand heeft hier schrik van ziekenhuizen.

Ik breng mijn watje weer naar hem toe. Dit keer kan hij niet wegtrekken en ik begin op zijn wonden te deppen. Ik voel hem onder me kronkelen van pijn. Ik doe het zo snel mogelijk en na 10 minuten is zijn hele lichaam ontsmet en gebandageerd. "Was dat nu zo erg?" vraag ik terwijl ik hem aankijk. Hij knikt met een pruil lipje. "Ooh, heeft Boo-Bear pijn?" vraag ik grijnzend. Hij knikt weer. Ik buig me voorover en breng mijn gezicht naar zijn nek. Ik kus zijn nek , steeds hoger en hoger tot ik bij zijn gezicht kom. Ik laat mijn lippen kleine kusjes over zijn kaak glijden. Ik ga steeds dichter naar zijn mond toe. Ik voel zijn hart onder me als een gek bonzen. Ik glimlach om welke reactie die ik bij hem kan uitlokken.

Ik ga steeds dichter naar zijn lippen toe. Ik hoor zijn adem stokken als ik zijn mondhoek kus. Ik ga met mijn lippen naar de zijne maar net voor ze elkaar raken trek ik me weg en kijk hem grijnzend aan. Hij kreunt in ergernis. "En? Gaat het nu beter?" vraag ik plagerig. Hij laat nog een zucht van ergernis horen. Het volgende moment draait hij ons om zodat hij nu bovenop mij ligt. Hij zet zijn armen naast mijn hooft om zijn gewicht niet helemaal op mij te leggen. "Mmm, veel beter" zegt hij grijnzend. Hij daalt met zijn hoofd af naar mijn nek en laat net als mij een spoor van zuig-kusjes op mijn nek achter. Hij laat zijn lippen over heel mijn gezicht gaan buiten mijn lippen. Mijn lippen snakken naar zijn aanraking. Uiteindelijk komen zijn lippen naar de mijne toe. Ik wil hem net kussen als hij van me af rolt. "Pay-Back's a bitch" zegt hij grijnzend.

Ik zucht geërgerd. Nu weet ik hoe het voelt om zo beetgepakt te worden. Ik kijk hem pruilend aan. Hij begint te lachen. Op dat moment voel ik mijn maag knorren. Ik besef dat ik nog niet heb avond gegeten. "Wil je iets eten?" vraag ik . "Ja graag" zegt hij terwijl hij me nog half lachend aankijkt. Hij wil opstaan maar ik zie zijn gezicht betrekken van pijn. "Blijf jij maar liggen, ik zal wel iets gaan halen ok?" vraag ik terwijl ik opsta en richting de deur loop. "Ok, dankje" antwoord hij terwijl ik de gang inloop. Als ik in de keuken kom loop ik recht naar de koelkast toe. Ik zie hesp en kaas staan en besluit om croque messieurs te maken.

Ik steek de laatste twee croque's in en neem borden en ketchup. Als ook de laatste twee klaar zijn neem ik het stapeltje en de borden mee terug naar boven. Als ik boven kom zie ik Thibeau op bed liggen met mijn I-Phone in zijn handen. Zijn gezicht staat zo serieus dat ik me afvraag wat er mis is. Ik blijf een tijdje doodstil in de deur opening staan. "Ik ga die Ho*r echt vermoorden..." hoor ik hem onder zijn adem vloeken. Ik frons mijn gezich, Wie zou hij bedoelen? Mij toch niet? vraag ik mezelf af terwijl mijn hartslag als een gek omhoog gaat. Hij heeft het eten geroken denk ik want zijn gezicht springt op naar het mijne. Hij kijkt me aan met een blik vol pijn en medelijden.

Ik loop naar hem toe en zet het eten onderweg op de bureau. "Wat is er?" vraag ik onzeker terwijl ik op het bed naast hem ga liggen. Hij zegt niets en kijkt me alleen maar aan. Ik frons, wat is er mis? Wat heeft hij gezien? Ik zie mijn gsm op het bed liggen nog steeds aan. En dan zie ik wat open is. Facebook . Bij de gedachten aan de berichten springen mijn ogen weer vol met tranen. Hij ziet het en slaat zijn armen om me heen. Ik sla mijn armen om zijn nek en laat de tranen de vrije loop. "Je mag ze niet geloven, er is niets van waar. Het is niet jouw schuld." fluistert hij terwijl hij met zijn hand over mijn haar aait.

Ik zeg niks, en snik gewoon. "Sophie..." begint hij weer maar ik kap hem af. "Misschien, Misschien is het wel waar" roep ik snikkend. "Oh, god nee. Het is waar ! Ik ben een lelijke sl*t. Dit is allemaal mijn fout. Ik verdien jouw niet! Ik ben gewoon een lelijk schepsel!" zeg ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Hij kijkt me aan met ogen vol pijn maar ook woede. Ik wil verder gaan maar hij neemt mijn kin vast zodat ik hem moet aankijken. "Hey, hey, shht, luister naar mij," begint hij doodserieus. "Jij bent niet lelijk of al de slechte dingen die je jezelf net hebt genoemd of elk lelijk woord dat iemand je ooit zal noemen. Je bent het mooiste, liefste, grappigste, tofste meisje dat ik ooit heb gekend. Ze verdienen je tranen niet" zegt hij terwijl hij me dood serieus aankijkt. De tranen zijn gestopt met stromen en ik kijk hem met grote ogen aan. "Als er iemand , iemand niet verdient ben ik het. Ik verdien zo iemand fantastisch als jij niet." zegt hij terwijl hij me diep in mijn ogen kijkt. "Je bent bloedmooi en eerlijk." zegt hij terwijl hij even weg kijkt. "En ik denk dat ik zwaar ben gevallen voor dat fantastische meisje. " zegt hij.

Bij die laatste woorden staat mijn hart stil. Dan kijkt hij me weer aan en mijn hart begint gelijk weer als een racepaard te kloppen. Hij kijkt me afwachtend aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen en kijk hem alleen maar aan. Ik zie zijn ogen betrekken. "Sorry, ik, ik..." begint hij. Maar ik laat hem zijn zin niet afmaken. Ik trek hem naar me toe en plant mijn lippen zacht op de zijne. Hij lijkt eerst verbaasd maar kust meteen daarna terug. Het voelt zo goed! Het voelt zo juist, hij heeft nu geen vriendin meer dus eigenlijk is het eindelijk juist! Hij verdiept de kus en ik voel zijn tong over mijn onderlip glijden en ik open gewillig mijn mond. Na een tijdje sla ik mijn benen om hem heen om hem nog dichter bij me te brengen. Na een tijdje trekken we terug, beiden buiten adem. Hij legt zijn voorhoofd tegen het mijne en kijkt me diep in de ogen. "Sophie?" vraagt hij zacht en ik voel zijn adem over mijn lippen kietelen. "Ja?" vraag ik een beetje onzeker. "Wil jij de mijne zijn?" vraagt hij. Ik kijk hem geschokt aan. "Euhm, ja, ja! Natuurlijk!" antwoord ik nog steeds overdonderd.

Met een glimlach trek ik hem weer naar me toe en onze lippen raken elkaar weer , even teder als vorige keer. Als we uiteindelijk weer terugtrekken vraag ik, "Kunnen we het nog en beetje voor ons houden? Ik wil geen ruzies en zo op school..." zeg ik een beetje aarzelend. "Ja natuurlijk, waar jij je het beste bij voelt." zegt hij. "Maar ik wil dat je belooft dat je het niet gelooft als mensen dingen tegen je zeggen ok? Voor mij ben je Perfect, en iedereen die je anders dan dat noemt gaat kennis maken met mijn vuist" zegt hij grijnzend. "Ok, belooft" zeg ik zacht. Even later voel ik zijn lippen weer op die van mij. Zo liggen we nog de hele avond zoenend op bed en we eten onze (koude ) croque monsieurs op.

Rond tien uur kruipen we allebei in bed en hij slaat zijn armen om me heen . Ik nestel me in zijn borstkas en sla mijn armen ook om hem heen terwijl onze benen zich met elkaar verstrengelen. "Slaap zacht" fluistert hij terwijl hij een kusje op mijn kruin drukt. "Slaap wel" zeg ik geeuwend. Ik luister naar zijn zachte ademhaling en zijn regelmatige hartslag en ik begin weg te drijven. Zo vallen we in slaap. En geloof me, ik heb me nog nooit veiliger gevoeld als nu. ;)

* Dat was het! Ik hoop dat jullie het goed vonden.

Comment & Vote *