တီ~~~~တီ~~~~~~
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ ညမွာ က်ယ္ေလာင္စြာ ေပၚထြက္လာတဲ႔ ဖုန္းျမည္သံေျကာင့္ sofa ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ SeHun တစ္ေယာက္ နိုးလာခဲ႔သည္။ နိုးနိုးခ်င္း နံရံေပၚက တိုင္ကပ္နာရီ ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ 11:30 ။ Hyung အခုထိ ျပန္မလာေသးဖူးလား။ ဘယ္ေတြေလွ်ာက္သြားျပန္ျပီလဲ မသိဖူး။ ဖုန္းကလည္း အဆက္မျပတ္ ေခၚေနတာေျကာင့္ Appa တို့နိုးသြားမွာ စိုး၍ ဖုန္းကိုဘဲ အျမန္ေျပးကိုင္ လိုက္၏။
Hun : Yeoboseyo!!!!!
Man : Xi LuHan တို႔ အိမ္က ပါလားခင္ဗ်ာ
Hun : ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ့
Man : Xi LuHan ရန္ျဖစ္ျပီး ရဲစခန္းေရာက္ေနတယ္ ခင္ဗ်ာ အဲ႔ဒါ...............
တစ္ဖက္က ဖုန္းေျပာတာ ေတာင္ ျပီးေအာင္ နားမေထာင္နိုင္ေတာ့ ဘဲ ဖိနပ္စီးျပီး ကြ်န္ေတာ္ ေျပးထြက္လာခဲ႔သည္။ Hyung ထပ္ျပီး ရန္ျဖစ္ျပန္ျပီလား။ Hyung ရယ္ ဘာလို႔ အခုခ်ိန္ထိ ရန္ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ Hyung ရဲ႔ နာက်ည္းခ်က္ေတြကို ဘာလို႔ သူမ်ားေတြအေပၚ သြားပံုခ်ေနရတာလဲ။
ရဲစခန္း ကိုေရာက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရတဲ႔ ျမင္ကြင္းက ငိုခ်င္ေနတဲ႔ သူကို ငိုေတာ့လို့ လက္တို့လိုက္သလိုပါဘဲ။ ျဖဴေဖြးေနတဲ႔ Hyung မ်က္နွာေပၚမွာ ၾကည့္ရက္စရာမရွိတဲ႔ ဖူးေရာင္ေနေသာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ။ ဝတ္ထားတဲ႔ T shirt အျဖဴေပၚမွာလဲ ျမင္ရက္စရာ မေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူ႔ရဲ႔ ေသြးေတြက စြန္းထင္းေနေလသည္။ Hyung ရယ္ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္............
စီးက်ေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္ရည္ေတြကို Hyung မျမင္ေအာင္ အလ်င္အျမန္ သုတ္ပစ္လိုက္ျပီး Hyung ဆီ သြားဖို႔ ေျခလွမ္း ျပင္လိုက္ေတာ့ ေျပးလာတဲ႔ အရွိန္ေျကာင့္လား မ်ိဳသိပ္ထားရတဲ႔ ခံစားခ်က္ေျကာင့္လားေတာ့ မသိ ဘယ္ဘက္ ရင္အံုကေန ဆစ္ခနဲ တစ္ခ်က္ေအာင့္သြားသည္။ခႏၶာကိုယ္ကို မတ္မတ္ထားလိုက္ျပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖြင့္ဟကာ ေလတစ္ခ်က္ ႐ွဴသြင္းျပီး ျပန္မႈတ္ထုတ္လိုက္မွဘဲ ခံစားရတဲ႔ နာက်င္မႈက နည္းနည္းသက္သာ သြားေလသည္။
Hyung ခံဝန္ကတိနဲ႔ လြတ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မရမက ေတာင္းပန္ခဲ႔ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ခံဝန္ကတိလည္း ထိုးျပီးေရာ Hyung တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲ လက္နွစ္ဖက္ထည့္ျပီး ထ ထြက္သြားသည္။ အဲ႔ဒါ သူ႔ style ဘဲေလ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္တဲ႔ သူ႕ရဲ႔႔ style။ ဘယ္တုန္းကတည္းက စတင္ျဖစ္ေပၚခဲ႔လဲ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တို့ သားအမိ Hyung တို႔ သားအဖအိမ္ စေရာက္တဲ႔ ေန႔က ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
