"მარტივი ბედნიერება"

《14》

შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ სცენა ინდური სერიალიდან? დემეტრე მე მიყურებდა, მე დემეტრეს, ლიკა ჩვენ ორივეს, ანა ყველას ერთად, ლიზა ნათიას ბურღავდა თვალებით, ხოლო ნათიას გამარჯვებული ბოროტი გმირის ღიმილი ჰქონდა სახეზე აკრული.
- სამწუხაროდ მე უნდა დაგტოვოთ, სამსახურში სასაწრაფო საქმე მაქვს მოსაგვარებელი, ყველაფერს მაო გადაწყვეტს, -დემეტრემ ყველას დაგვასწრო ბრძოლის ველიდან გაქცევა, თანაგრძნობით და მხიარული ნაპერწკლებით სავსე მზერა შემომანათა, ლოყაზე მაკოცა, აბა შენ იცი, ახლა მხოლოდ შენი იმედი მაქვს ჩემო მამაცო სარდალოო, ჩამჩურჩულა და სწრაფი ნაბიჯით დატოვა მისაღები.
- შენი ბიძაშვილი საძაგელი მოღალატეა, -გადავულაპარაკე ლიზას.
- შენ მე მასწავლი მაგას? -ჩაიფრუტუნა და თვალები აატრიალა.
- აბა რას იტყვი მაო, ნათია ერთ-ერთი საუკეთესოა ამ სექტორში, შეგიძლია ენდო, -ლიკა ისე მიქებდა ნათიას რომ საბოლოოდ დავრწმუნდი, ამ ქალს საერთოდ არ შეეძლო ეშმაკობა, აშკარად ვერ ხვდებოდა ნათიას განზრახვებს მაგრამ მე ნამდვილად არ ვიყავი სულელი, ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული რომ ნათიასნაირი მატერიალისტი ასეთ გრანდიოზულ ქორწილს არ ჩააგდებდა და საკუთარ კომპანიას ამით არ დააზარალებდა, აშკარად რაღაც სხვა ჰქონდა ჩაფიქრებული, ჩვენთან ახლოს ყოფნას ცდილობდა, მაგრამ რატომ? ნეტავ რას გეგმავს?
- მე თანახმა ვარ, დარწმუნებული ვარ ნათია ყველაფერს არაჩვეულებრივად გაართმევს თავს, -ვთქვი, ლიზას და ანას გაოცებული სახეები და ნათიას აწეული წარბი არ შევიმჩნიე, საზურგეს თავისუფლად მივეყრდენი და შემდეგ სვლას დაველოდე.
- რა კარგია რომ თანახმა ხარ ესე იგი ეს პრობლემაც მოვაგვარეთ, -ლიკა აღფრთოვანებული იყო, -ახლა მხოლოდ კაბა დაგვრჩა შესარჩევი.
- ამასაც მე მივხედავ, -ნათიამ როგორც იქნა მოახერხა გულითადი, ღიმილიანი გამომეტყველების დაბრუნება.
- არა, კაბას მაკიაჟს და ყვავილებს მე და გოგონები მივხედავთ, დანარჩენს კი შენს პროფესიონალიზმს მივანდობთ, ყველაფერში გენდობი და ვიცი რომ იმედს არ გამიცრუებ, -ღიმილით ვუთხარი, მისი მტრული გამოხედვა არ შევიმჩნიე და ლიკას მივუბრუნდი.
- მადლობა მინდა გითხრა, ძალიან ბევრს აკეთებ ჩემთვის და დემეტრესთვის, მე კი ვერაფერში გეხმარები, შენს ვალს ვერასდროს გადავიხდი, -შევატყვე როგორ ესიამოვნა ჩემი სიტყვები, მხრებში ამაყად გაიშალა და გაიბადრა.
- შენ არაფერზე იდარდო საყვარელო, მსიამოვნებს ის ყველაფერი რასაც თქვენთვის ვაკეთებ, საოცარი ქორწილი გექნებათ.
კიდევ ერთხელ გადავუხადე მადლობა და წამოვდექი, გოგონებიც მაშინვე გამომყვნენ უკან, ვგრძნობდი რომ თავს ძლივს იკავებდნენ, მისაღების კარი გამოვიხურეთ თუ არა მაშინვე მეცნენ და კედელზე ამაკრეს.
- რას აკეთებ გაგიჟდი? ხომ გითხარი რომ ეგ ძუკნა დემეტრეს შებმას ცდილობს შენ კი გინდა ქორწილის ორგანიზება ჩააბარო? -ლიზა აღშფოთებას ვერ მალავდა, დოინჯშემოყრილი მედგა წინ და გაცოფებული დრაკონივით ბერავდა ნესტოებს.
- ლიზა მართალია, შენი ვერაფერი გამიგია, -მხარი აუბა ანამ და გვერდით ამოუდგა.
- საკმაოდ საეჭვო კოლაბორაცია გაქვთ გოგონებო, თქვენ რა ჩემს წინააღმდეგ გაერთიანდით? -თავის დაძვრენა დავაპირე თუმცა ვინ გამიშვა, აქეთ-იქიდან ჩამავლეს ხელი და სისხლის სამართლის დამნაშავესავით გაკავებული ამათრიეს საძინებელში, ლიზამ სავარძელში ჩამსვა და არ გაინძრეო გამაფრთხილა, მერე ორივე ჩემს წინ დასხდნენ და ფეხი ფეხზე გადაიდეს.
- აბა მიდი ჩამოარაკრაკე რა გეგმები გაქვს, -ანა აშკარად როლში იყო შესული, ისეთი სერიოზული სახით მიყურებდა და ისე მიბრიალებდა თვალებს, სიცილი ძლივს შევიკავე.
- მართალია ნათიას კარგად არ ვიცნობ მაგრამ ვხვდები რომ თავისი კომპანიის რეპუტაციას ჩრდილს არ მიაყენებს და ქორწილს კარგ ორგანიზებას გაუწევს, ასე რომ იმუშაოს ჩემი რა მიდის.
- დარწმუნებული ხარ რომ ასე იქნება? შენ არ იცი ეგ რა გველია, -ლიზა ეჭვით სავსე გამომეტყველებას ვერ იშორებდა.
- დარწმუნებული ვარ რომ რაღაც სხვა აქვს ჩაფიქრებული და უნდა გავიგოთ რა, უბრალოდ იმ ჩანაფიქრის განხორციელებისთვის ჩვენს სიახლოვეს ყოფნა სჭირდება, საინტერესოა რას აპირებს?
- იმედია ისეთს არაფერს გააკეთებს რომ თქვენი ქორწილი ჩაშალოს.
- ამის უფლებას არ მივცემთ, არ დავუშვებ ჩემს ბიძაშვილს გული ატკინოს, აღარ მინდა ისევ ისეთ მდგომარეობაში მისი ნახვა...
ჩემი სახის დანახვისას საუბარი შეწყვიტა, მიხვდა რომ ზედმეტი მოუვიდა, აშკარად ისეთი რამ თქვა რაც არ უნდა ეთქვა, თვალით ვანიშნე ანას, უთქმელად გაიგო რის გაკეთებასაც ვაპირებდი, ფეხზე წამოვხტით, ლიზას ხელი დავავლეთ და ჩემს სავარძელში ჩავსვით, მე კი მის ადგილზე მოვკალათდი.
- ახლა თქვენ ხართ ქალბატონო ლიზა დაკითხვის სკამზე, ანა მოიტანე ის სანათი, -ომახიანი ხმით გავეცი ბრძანება, ანამ ოთახის კუთხეში მდგარი გრძელფეხიანი სანათი მოახოხიალა, ჩართო და ლიზას დაუმიზნა სახეში, ლიზამ სასაცილოდ მოჭუტა თვალები.
- აბა დაიწყე ქალბატონო, გისმენთ.
- დემეტრე მომკლავს, -ამოიკნავლა საცოდავად.
- სანამ დემეტრე შენამდე მოაღწევს მანამდე ჩვენ მოგკლავთ თუ ყველაფერს არ მოგვიყვები.
- კარგი ჰო, -ჯიჯღინით წამოდგა, სანათი გამორთო და ისევ სავარძელში ჩაეშვა.
- ოცი წლის იყო დემეტრე ნინი რომ გაიცნო, ნინი თვრამეტის იყო, ერთმანეთი შეუყვარდათ, ყოველ შემთხვევაში, დემეტრეს ნამდვილად სიგიჟემდე უყვარდა, მასზე გიჟდებოდა, მაშინ სულ სხვანაირი იყო დემე, მხიარული, ხალისიანი, გართობა უყვარდა, ღამის ცხოვრებით ცხოვრობდა, რბოლებში იღებდა მონაწილეობას, დაახლოებით ერთწლიანი ერთად ყოფნის შემდეგ ნინიმ დაქორწინება მოსთხოვა, დემეტრემ უარი თქვა, არა იმიტომ რომ მისი ცოლად მოყვანა არ უნდოდა, არამედ იმიტომ რომ ახალგაზრდები იყვნენ, მაშინ ორივე სწავლობდნენ, სთხოვა რომ ცოტაც მოეცადათ, ნინი პანიკაში ჩავარდა როცა დემეტრემ უარი უთხრა, იჩხუბეს, თითქმის ორი თვე არ ელაპარაკებოდა, დემე ადამიანს აღარ ჰგავდა, არ სჭამდა, არ ეძინა...
- ისევ ნინი შეურიგდა, თითქოს ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა, დემეტრე ისე იყო შეშინებული უმისობით რომ თავს ევლებოდა, ცივ ნიავს არ აკარებდა, დაახლოებით ერთ თვეში გამოუცხადა რომ ფეხმძიმედ იყო, დემე სიხარულისგან მეცხრე ცაზე იყო, სულ აღარ ახსოვდა რომ ჯერ დაქორწინება არ უნდოდა, მაშინვე სთხოვა ცოლობა და ქორწილიც დაგეგმეს, დავითი და ლიკა წინააღმდეგები იყვნენ მაგრამ დემეს არაფრის გაგონება არ სურდა...
- ბავშვობის მეგობარი ჰყავდა, დაჩი, ერთად იყვნენ გაზრდილები და ძმებივით უყვარდათ ერთმანეთი, ზუსტად საქორწილო სამზადისის პერიოდში არიდებდა თავს დაჩი, მაშინ როცა აქამდე ერთი წუთითაც კი არ შორდებოდა გვერდიდან, დემეს უკვირდა თუმცა იმდენი საქმე ჰქონდა ყურადღებას ვერ აქცევდა, ქორწილის დღეს მივიდა დემესთან ნასვამი, მივიდა და ყველაფერი უთხრა, უთხრა თუ რატომ არიდებდა თავს, იმ პერიდში როცა ნინი დემეს დაშორდა თურმე დაჩისთან იწვა, დაჩი იფიცებოდა რომ მხოლოდ ერთადერთხელ მოხდა, უგონოდ მთვრალი ვიყავი და შემაცდინაო, თუმცა ამას რა მნიშვნელობა ჰქონდა, დიდი ალბათობით ჩემგან არის ფეხმძიმედო, ფეხებში ჩაუვარდა დემეტრეს, დაუჩოქა მაპატიეო...
- მერე რა ქნა აპატია? -ანამ ვეღარ მოითმინა, მე კი გამშრალი და გახევებული უსიტყვოდ ვუსმენდი და გაუაზრებლად ვიჭამდი ფრჩხილებს.
- ვერ აპატია, ვერც მას, ვერც ნინის და ვერც საკუთარ თავს ვერ აპატია რომ ასეთი მიამიტი იყო და ასე უსიტყვოდ სჯეროდა მისი, ნინიმ როგორც კი გაიგო რომ დემემ ყველაფერი იცოდა, მაშინვე პირში მიახალა რომ არ უყვარდა და მხოლოდ ფულის გამო უნდოდა მასზე დაქორწინება, მერე წავიდა და თავის დაქალებთან ერთად გაილეშა, ბარიდან გამოსულს მანქანამ დაარტყა და მუცელი მოეშალა, დღევანდელი დღესავით მახსოვს როგორ მოუვარდა აქ დემეს და ეჩხუბა, დემე ისედაც შეშლილი და განადგურებული იყო, ის კი ზემოდან უმატებდა, ყველაფერში მას ადანაშაულებდა, ბავშვის სიკვდილიც კი მას დააბრალა, შენი შვილი იყო, და შენ მოკალი, საკუთარი შვილის მკვლელი ხარო უყვიროდა...
ლიზამ სახეზე ხელები აიფარა და მხრები აუცახცახდა, ანა მაშინვე გვერდით მიუჯდა და ჩაეხუტა, მე უბრალოდ ვიჯექი და არ ვიცოდი რა რეაქცია უნდა მქონოდა ამ ყველაფერზე, წარმოდგენაც კი არ მინდოდა რა დღეში იქნებოდა მაშინ დემეტრე, ღმერთო რამდენი რამ გადაუტანია...
ლიზამ ათრთოლებული ხმით გააგრძელა...
- მერე ზუსტად არ ვიცი რა მოხდა, შეიძლება ამ ყველაფერში დავითის ხელიც ურევია, ნინი გაქრა, ამბობდნენ რომ საზღვარგარეთ წავიდა, მას შემდეგ დაჩიც აღარ გვინახავს, საუკეთესო მეგობრის დაკარგვა ძალიან მძიმედ გადაიტანა დემემ, წარმოიდგინე რა ცუდად იყო მაშინ, ცალ მხარეს საყვარელი ქალი, ცალ მხარეს კი საუკეთესო მეგობარი, კარგა ხანს ვერ მოვიდა გონს, როგორც კი ოცდაორი წლის გახდა, მთელი ცხოვრება რადიკალურად შეცვალა, დავითის კომპანია გადაიბარა, მთლიანად საქმეებში ჩაეფლო, ბიზნესი ერთი ორად გააფართოვა, დაივიწყა გართობაც, რბოლებიც და მეგობრებიც, ცივი და უხალისო გახდა, ჩემთანაც კი დისტანციას იცავდა, მაშინ როცა ადრე მისი მესაიდუმლე ვიყავი ხოლმე, ბიჭები ათასში ერთხელ თუ აიძულებდნენ, გასართობად წასვლას, ერთ-ერთი ასეთი იძულებითი გასვლის დროს გნახა პირველად და მაშინვე თავდაყირა დააყენე მისი სამყარო, საკმაოდ დიდხანს მოსწონდი მაგრამ შენთან მოახლოებას და ურთიერთობის დაწყებას ვერ ბედავდა, დანარჩენი უკვე იცი, მართლა ვერ ხვდები ამ მცირე დროში როგორ მოახერხე და ძველი დემეტრე დაგვიბრუნე, შენზე გიჟდება, შენთან ერთად ბედნიერია და აღარავის არ მივცემ უფლებას რომ მის თვალებში ის ცეცხლი ჩააქროს შენი დანახვისას რომ უგიზგიზებს ხოლმე, აი სულ ეს არის ოღონდ დემეს არ უთხრათ რომ მოგიყევით თორემ საერთოდ აღარ გამცემს ხმას.
მონოლოგი დაამთავრა ლიზამ და აცრემლიანებული თვალებით შემომხედა, არაფერი მითქვამს, წამოვდექი და ხელები გავშალე, ორივე ანაც და ლიზაც ერთდროულად ჩამეხუტნენ, დიდხანს ვიდექით ასე ჩახუტებულები, ბოლოს გადავწყვიტე რომ ასე გაგრძელება და უფრო მეტი დეპრესია არაფერს გვარგებდა, კიდევ ბევრი რომ მეფიქრა დემეტრეზე გავგიჟდებოდი.
- აბა გოგონებო გაემზადეთ და წავიდეთ საქორწილო კაბა ავარჩიოთ, მერე კი სადმე დავსხდეთ, დავლიოთ და ცოტა გავერთოთ, რას იტყვით?
- კარგი იდეაა, -ანამ მაშინვე ხტუნაობა დაიწყო სიხარულისგან.
- ლიზა იცოდე კარგად დაიმახსოვრე, ეს პატარა და ერთი შეხედვით ნაზი ფერია მაგარი ლოთია, როცა სადმე წავალთ ხოლმე დასალევად ყურადღება მიაქციე, -ანაზე ვანიშნე ღიმილით.
- მეგობარი და ღვთის წყალობაო, ზუსტად შენზე ითქმის, -გვარიანი მუჯლუგუნი მივიღე ფერდში.
- ბიჭებიც ხომ არ დაგვეპატიჟებინა? -ლიზამ ტელეფონს წამოავლო ხელი.
- ონისეც წამოვა? -ზედმეტად განაზებული ხმით იკითხა ანამ.
- შენ არ გსმენია რომ დაქალის ძმას სხვა თვალით არ უნდა შეხედო? -დოინჯი შემოვირტყი და გათამაშებული გაბრაზებული სახით შევხედე.
- მე ეგ ლეგენდა ძმაკაცის დაიკოზე ვიცი, -გაიკრიჭა ანა.
- შესაკრებთა გადანაცვლებით ჯამი არ იცვლება ასე რომ ჩემს ძამიკოსთან ფრთხილად და დღეს არავითარი ბიჭები, მარტო უნდა გავერთოთ, -მუქარით დავუქნიე თითი და ის იყო მისი წიკვინის ასატანად მოვემზადე რომ ჩემი ტელეფონი აწკრიალდა.
- სად ხარ მაო, -დემეტრე იყო.
- სახლში ვარ და ახლა გოგონებთან ერთად კაბის შესარჩევად გასვლას ვაპირებდი.
- ჰოო? ზუსტად რომ კარგ დროს დაგირეკე, თხუთმეტ წუთში გარეთ ჭიშკართან გელოდები რაღაც უნდა გაჩვენო, -მითხრა და გათიშა, უცნაურად ხალისიანი ხმა ჰქონდა, ნეტავ რა უნდა მაჩვენოს? ფართხა-ფურთხით ჩავიცვი და გოგონებსაც ვაიძულე რომ ელვისსისწრაფით გამზადებულიყვნენ, ფეთიანივით გავვარდი გარეთ, ეზო გავირბინე, ჭიშკარი გამოვაღე და პირდაპირ დემეტრეს შევასკდი, წელზე ხელი მომხვია და ჰაერში ამაფრიალა.
- ახლავე დამსვი, რას აკეთებ, -თვითონაც არ ვიცი რა და რატომ გავაპროტესტე, დამსვა მაგრამ ხელი არ გაუშვია, ღიმილით დაიხარა ჩემსკენ და ცხვირი ცხვირზე გამიხახუნა.
- ერთი სული გაქვს არა საჩუქარს როდის ნახავ?
- საჩუქარს? შენ რა საჩუქარი მიყიდე? სერიოზულად? სად არის? -ერთბაშად მივაყარე კითხვები და მოუთმენლად მიმოვიხედე ირგვლივ, საჩუქრის მაგვარი არაფერი ჩანდა, თან არაფერი ჰქონდა... გახალისებული მიყურებდა და იცინოდა, ხელი ჩამკიდა და თითქმის სირბილით მომაშორა კარს, მერე ჯიბიდან გასაღები ამოიღო, თითი დააჭირა და როცა იქვე გალავანთან მდგარი, პატარა წითელი ავტომობილის ფარები აინთო, თვალს არ დავუჯერე, ღიმილით მიყურებდა და ჩემს რეაქციას ელოდა.
- შენ რა მანქანა მიყიდე? -ძლივს ამოვთქვი და გულზე მივიჭირე ხელი.
- ოღონდ არ მითხრა რომ არ გაგიხარდა, ვიცი რომ მოგეწონა.
- მომწონს, ძალიან მომწონს, მაგრამ... ეს... ეს უკვე ზედმეტია დემე ასეთი საჩუქრები არაფერში მჭირდება...
ალბათ კიდევ დიდხანს გავაგრძელებდი წუწუნს მუცელზე მისი ხელები და კისერში მისი სუნთქვა რომ არ მეგრძნო, ზურგიდან ამეკრო და მაგრად ჩამეხუტა.
- დღეს პირველად დამიძახე დემე...
- ჰო მე უბრალოდ...
- შენ მე მაბედნიერებ მაო, ოდნავადაც კი არ გაქვს წარმოდგენა ჩემთვის რას ნიშნავ, გთხოვ არაფერი მითხრა, ვიცი რაზეც შევთანხმდით და როგორი ურთიერთობაც გვაქვს, მე არაფერს გაძალებ, უკვე გითხარი რომ ჩვენს ურთიერთობაში ყველაფერი ისე იქნება როგორც შენ გენდომება, უბრალოდ მინდა რომ ჩემი გრძნობების შესახებ იცოდე, მინდა იცოდე რომ ჩემთვის ყველაფერი ხარ, უფლება მომეცი ჩემი შენადმი გრძნობების მთელი სიღრმე გაჩვენო და შემდეგ, მერწმუნე ყველაფერი თავისთავად მოვა, ამ ავტომობილს რაც შეეხება, იცოდე უარს არ მივიღებ.
- ეს გასაჩივრებას არ ექვემდებარება, -დაამატა მაშინვე როცა იგრძნო რომ ისევ წუწუნის დაწყებას ვაპირებდი, -ვიცი რომ მართვის მოწმობა გაქვს, ჰოდა რა პრობლემაა, წაიყვანე გოგონები და წადით საყიდლებზე, ჰო კიდევ, ეს ბარათიც აიღე, თუკი რამეში დაგჭირდება გამოიყენებ, -საფულიდან საბანკო ბარათი ამოიღო და გამომიწოდა, უსიამოვნოდ შევიშმუშნე.
- ფული არ მჭირდება, მაქვს და ყველაფერში მეყოფა, ასე რომ შეინახე ეგ ბარათი.
- ვიცი რომ გაქვს და არ გჭირდება, ამას ისე ყოველი შემთხვევისთვის გაძლევ, ძალით მომაჩეჩა და კართან მდგარი გოგონებისკენ მანიშნა ეშმაკური ღიმილით.
- ხომ ხედავ რომ ჯაშუშებივით გვითვალთვალებენ, ასე რომ წინააღმდეგობას ნუ მიწევ, თორემ ღმერთმა იცის რას იფიქრებენ.
- კარგი, იყოს ისე როგორც შენ გინდა, -კისერზე ჩამოვეკიდე და ლოყაზე ხმაურით ვაკოცე, -იცოდე დღეს ცოტა დაგვაგვიანდება, საყიდლების შემდეგ დასალევად მივდივართ.
- კარგი როგორც გინდა, უბრალოდ კარგი იქნება თუ გამაგებინებთ სად იქნებით.
- ალბათ იმ ბარში წავალთ სადაც ვმუშაობდი, კაილს ვნახავ მომენატრა.
- კაილი ვინ არის? -წარბები შეკრა და სახე მოეღუშა, სასაცილო იყო როცა ვხედავდი როგორ ეჭვიანობდა.
- ჩვენი ბარმენი იყო, სხვათაშორის საკმაოდ კარგი ურთიერთობა გვქონდა, ქორწილში მინდა დავპატიჟო თუკი რათქმაუნდა შენ წინააღმდეგი არ იქნები.
- ვინც გინდა ის დაპატიჟე მაო, ეს შენი ქორწილიცაა, -ახლოს მიმიზიდა და შუბლზე მაკოცა, ჩემდაუნებურად მივლულე თვალები და ამოვიკრუტუნე.
- აბა მორჩებით ბოლოს და ბოლოს ხვევნა კოცნას? გავიყინეთ მე და ანა, -დაგვკივლა ლიზამ.
- მაგარი საჩუქარია სიძე, -ანამ მხარზე მოხვია ხელი დემეტრეს და მეორე ხელით ცერა თითი აჩვენა.
- ეს გოგო შენზე მეტად ჰგავს ონისეს, აშკარად სულიერი ტყუპები არიან, -ჩამჩურჩულა დემეტრემ და ერთდროულად აგვიტყდა გულიანი სიცილი.