"მარტივი ბედნიერება"

《24》THE END : )

გასაუბრებამ კარგად ჩაიარა, უფროსი საკმაოდ სასიამოვნო, ორმოც წლამდე ასაკის მამაკაცი აღმოჩნდა, სახელად მარკო, იმ დღესვე ამიყვანა სამსახურში და მეც ბეჯითად შევუდექი დაკისრებული მოვალეობის შესრულებას, ერთ კვირაში ბინა ვიქირავე და ანას წინააღმდეგობის მიუხედავად, მარტო გადავედი საცხოვრებლად, დღე უნივერსიტეტში ვიყავი და მერე გვიანობამდე ვმუშაობდი, ისეთი დამღლელი სამუშაო მქონდა რომ სახლში მისულს ხანდახან ისიც კი მავიწყდებოდა რომ ანასთვის ან ონისესთვის დამერეკა, მომწონდა კიდეც რომ ამდენი საქმე მქონდა, მთელი დღე ვერ ვიცლიდი დემეტრეზე ფიქრისთვის მაგრამ ღამეები... ღამეებს ვერაფერს ვუხერხებდი, შუაღამისას მეღვიძებოდა ხოლმე ტირილით და ჩემს გვერდით ცარიელი საწოლის დანახვისას გული მეწურებოდა, ვერაფრით ვაძულე ჩემს თავს რომ მისთვის დამერეკა როგორც კი მისი ნომრის აკრეფას დავაპირებდი მაშინვე მისი ეჭვით და უნდობლობით სავსე თვალები მიდგებოდა წინ, ისიც ჯიუტად დუმდა და არც კი ცდილობდა ჩემთან დაკავშირებას, თუმცა ვიცოდი რომ ყველა, ანაც, ნატაც, ონისეც და დანარჩენებიც სათითაოდ აბარებდნენ ანგარიშს ჩემს შესახებ.
რამდენჯერმე დაჩისაც ვესაუბრე, დემეტრესთან კარგი ურთიერთობა ჰქონდა, დროდადრო ერთმანეთს ხვდებოდნენ კიდეც, ბედნიერი იყო და იმედი ჰქონდა რომ მათი ურთიერთობა ადრე თუ გვიან ძველ კალაპოტში ჩადგებოდა.
ვერც კი მივხვდი ისე გავიდა თვეზე მეტი, უკვე ოცდარვა მაისი იყო როცა საღამოს რვა საათზე დამირეკა მარკომ და რესტორანში გაყოლა მთხოვა სადაც ახალ პარტნიორებთან ქონდა შეხვედრა, სანამ უარს ვეტყოდი მანამდე მომიხადა ბოდიში იმის გამო რომ წინასწარ არ გამაფრთხილა, ვეღარაფერი ვუთხარი დავეთანხმე, ნახევარ საათში გამოგივლიო მითხრა და ტელეფონი გათიშა, სასწრაფოდ გავემზადე და რომ ჩავედი უკვე მელოდებოდა, ავტომობილიდან გადმოვიდა, კარი გამიღო და მერე მიუჯდა საჭეს.
- დღეს არაჩვეულებრივად გამოიყურები, -შევატყვე მხოლოდ იმიტომ მითხრა კომპლიმენტი რომ ზრდილობა ავალდებულებდა, თუმცა ურიგოდ ნამდვილად არ გამოვიყურებოდი, მეც ზრდილობის გამო გადავუხადე მადლობა და გარე განათებებით გაჩახჩახებულ ქუჩას გავხედე.
რესტორანში რომ მივედით პარტნიორები ჯერ კიდევ არ იყვნენ მოსულნი, მაგიდას მივუსხედით.
- ორიოდე წუთში აქ იქნებიან, ხომ არაფერს შეუკვეთავ? -გადმომხედა მარკომ.
- არა, ჯობია დაველოდოთ და მერე... -პირდაპირ ჩვენსკენ მომავალი ნაცნობი სილუეტის დანახვისას ენა ჩამივარდა, თითქოს საუკუნედ გაიწელა ის რამდენიმე წამი რაც ჩვენს მაგიდასთან მოსვლას მოანდომა, თვალებში მიყურებდა და ჩვეული, საყვარელი, თბილი ღიმილით მიღიმოდა, მივხვდი, იცოდა რომ იქ დავხვდებოდი, საგრძნობლად გამხდარი იყო, უცნაურად სევდიანი მაგრამ როგორც ყოველთვის არანორმალურად სიმპათიური, ან იქნებ იმ უსაშველო მონატრებისგან მეჩვენებოდა ასე რასაც მის მიმართ ვგრძნობდი და რაც შიგნიდან მხრავდა და მანადგურებდა...
- მაო გაიცანი ჩვენი ახალი პარტნიორები, დემეტრე ცინცაძე და ონისე ლიპარტელიანი, -მარკოს ხმამ გამომარკვია და როგორც იქნა შევძელი დემეტრესთვის თვალი მომეშორებინა, ღიმილით მივუბრუნდი უფროსს.
- მათ ვიცნობ მარკო, ონისე ჩემი ძმაა ხოლო დემეტრე ჩემი მეუღლე, -მარკოს გაოცებული სახის დანახვისას ღიმილი ვერ შეიკავეს, ყველაფერი მშვენივრად მიდიოდა, ონისე საკმაოდ გამართულად საუბრობდა იტალიურად და მან და მარკომ ერთმანეთს კარგად გაუგეს.
- როგორ ხარ? -მკითხა როგორც კი დაინახა რომ ჩვენთვის არ ეცალათ, ის იყო უნდა მეპასუხა რომ ტელეფონზე შეტყობინება მოუვიდა, როგორც კი წაიკითხა სახე გაუბრწყინდა, წამოდგა, მოიბოდიშა და დარბაზიდან გავიდა, ვუყურებდი მის ფართო მხრებს, ვუყურებდი როგორი მოხდენილი ნაბიჯებით მიდიოდა გასასვლელისკენ და თვალები ნელ-ნელა მევსებოდა ცრემლებით, ეს რა გავაკეთე, ცხოვრებაში პირველად მოვიქეცი დაუფიქრებლად და გამოუსწორებელი შეცდომა დავუშვი, მოვკვდები, ჯანდაბა, ვერ გადავიტან რომ სხვა შეიყვაროს, ჯანდაბაშიც წასულა ყველა და ყველაფერი, მე ის მინდა, სიგიჟემდე მინდა და სხვას არაფერს არ აქვს მნიშვნელობა, იმედია ძალიან გვიანი არ არის...
შეუმჩნევლად მოვიწმინდე ცრემლი, წამოვდექი და ვერანდისკენ წავედი რომ სუფთა ჰაერი ჩამეყლაპა და დავფიქრებულიყავი, საკმაოდ გრილოდა, ქვის მოაჯირს დავეყრდენი და მოციმციმე სინათლეებს გავუშტერე თვალი, ჩემი სისულელის გამო, ჩვენი პირველი გაზაფხული მის გარეშე დასრულდა, თავი უკან გადავაგდე, თვალები დავხუჭე და ჩემი საყვარელი პოეტის სიტყვები, ჩემდაუნებურად წამომცდა ხმამაღლა.

და დავფიქრებულიყავი, საკმაოდ გრილოდა, ქვის მოაჯირს დავეყრდენი და მოციმციმე სინათლეებს გავუშტერე თვალი, ჩემი სისულელის გამო, ჩვენი პირველი გაზაფხული მის გარეშე დასრულდა, თავი უკან გადავაგდე, თვალები დავხუჭე და ჩემი საყვარელი პოეტის სიტყვები, ჩემდაუნებურად წამომცდა ხმამაღლა.

ისე გავიდა ეს გაზაფხული...
მე ერთი სიტყვაც არ მახსოვს შენი,
მე სიყვარულით ვარ დაზაფრული,
კიდეც რომ მსურდეს, ვეღარ მიშველი...

ზურგს უკან ნაცნობი ნაბიჯების ხმა მომესმა,

ისე გავიდა ეს გაზაფხული...
მე ერთი სიტყვაც არ მახსოვს შენი

ჩამჩურჩულა და ყურთან მომაფრქვია ცხელი სუნთქვა, შემაჟრჟოლა და ფეხებში უცნაური სისუსტე ვიგრძენი, თითქოს მიხვდაო, ძლიერი მკლავები მომხვია, თავისკენ შემაბრუნა, ჩემი საყვარელი აციმციმებული თვალებით თვალებში ჩამხედა და გააგრძელა...

რა დაგიშავე, მითხარი ბარემ
რად ამითრთოლე მგზნებარე გული,
რისთვის მომიკალ, რად გამიმწარე
ეს სიჭაბუკე და გაზაფხული.
მე სიყვარული ამიტანს უცებ,
დაგეძებ, დამდევს ფიქრთა კრებული,
დავიარ თბილის-ქალაქის ქუჩებს
და დავბრუნდები აცრემლებული.
ვაი, სად გნახო, საით იქნები,
ვიცი _ გარბიხარ და მემალები,
შენ დაგეძებენ ჩემი ფიქრები
და ამღვრეული ჩემი თვალები.
ჩემთვის ერთია, სადაც იქნები,
ჩემს სიყვარულში დაგაჯერებენ,
შემოგხვდებიან ჩემი ფიქრები
და ჩემს მაგივრად გაგაჩერებენ.
შენ შემომხედავ მწყრალი თვალებით,
გაიცქრიალებ და შებრუნდები,
მე ვნებიანი და ნამთვრალევი
გეტყვი: _ აროდეს არ შემძულდები!
ნუ გაფრინდები, ჩემო ოცნებავ,
ნუ გაგიტაცებს თრთოლვა ქალური,
მე შენთვის მინდა ეს საოცრება,
ეს სიჭაბუკე და სიყვარული...

მეტი მოთმენა აღარ შემეძლო, მისი სიახლოვე, ხელები, ხმა, სურნელი, ჭკუიდან მშლიდა, კისერზე მოვეხვიე და ათრთოლებული ტუჩებით შევეხე ტუჩებზე, ახლოს მიმიზიდა, ხელები თმებში შემიცურა და უდაბნოში ნახეტიალები დიდი ხნის მწყურვალი მოგზაურივით დამეწაფა ბაგეებზე...

♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎

...........დ..ა...ს..ა..ს...რ...უ...ლ...ი..............

....მადლობა რომ კითხულობდით........