"მარტივი ბედნიერება"

《18》

- მართლა შეძლებ რომ ლიკას და მამაჩემს ეს ყველაფერი აპატიო? -დემეტრე საწოლზე იჯდა და უყურებდა როგორ ვალაგებდი ბარგს.
- კარგი რა საპატიებელი არაფერი აქვთ, ჩემზე უკეთ იცი ნათია როგორი ინტრიგანიც არის.
- უკვე გითხარი რომ ჩემი სასწაული ხარ? -მომიახლოვდა, წელზე ხელი მომხვია და ბაგეებზე დამეწაფა, ისე მეფერებოდა, ისე მიკოცნიდა ტუჩებს, მთლიანად გამთიშა და ამ სამყაროს მომწყვიტა, აბაზანიდან გამოსული ნატას უხერხულმა ჩახველებამ მოგვიყვანა გონს, იდგა ფუმფულა ხალათში გამოწყობილი, თავზე პირსახოც შემოხვეული და გაწითლებული გვარიდებდა თვალს, დემეტრემ ნატას აწითლებულ ლოყებს შეხედა თუ არა გულიანად გაიცინა.
- მაოს ძალიან გავხარ, მასაც ზუსტად შენსავით უწითლდება ხოლმე ლოყები, -ორივე ლოყაზე ჩაავლო თითები და გაუწელა, მერე კი სიცილ-სიცილით გავიდა ოთახიდან, იმ ღამით დემეტრეს სტუმრების საძინებელში ეძინა, მე და ნატა კი ერთად ვიწექით ჩახუტებულები.
- დემეტრე ხომ არ გაბრაზდება რომ ჩემს გამო სტუმრების ოთახში უწევს ძილი, -მკითხა და თან ისე ჩამეხუტა რომ სული შემეხუთა, თითქოს ჩემთან ჩახუტებით ცდილობდა იმ სითბოს ანაღაურებას რომელიც ნათიასგან არასდროს უგრძვნია.
- არ გაბრაზდება, იცის რომ ახლა ერთად ყოფნა გვჭირდება და თანაც შენნაირ საყვარელ არსებას როგორ შეიძლება რომ ვინმე გაუბრაზდეს, ხომ იცი როგორ ძალიან უყვარხარ.
- ვიცი, ყოველთვის როგორც პატარა დაიკოს ისე მექცეოდა, ონისესგან, დემეტრესგან და ბიჭებისგან უფრო მეტ სითბოს ვგრძნობდი ყოველთვის ვიდრე ნათიასგან და ირაკლისგან, რატომ არიან ასეთი ცივები მაო, რატომ მოგექცნენ ასე, რატომ არასდროს ვუყვარდით მე და ონისე ისე როგორც სხვა მშობლებს უყვართ თავისი შვილები?
- არ ვიცი, ვერაფერს გეტყვი, ალბათ უბრალოდ ასეთები არიან, ერთადერთი რაც შემიძლია დანამდვილებით გითხრა ის არის რომ მე ყოველთვის ძალიან, ძალიან მეყვარები, ეს არასოდეს შეიცვლება რაც არ უნდა მოხდეს, შენ ყოველთვის ჩემი პატარა დაიკო იქნები.
ცრემლები წამოსცვივდა ნატას, უხმოდ ტიროდა, გამხდარი მხრები უცახცახებდა და სლუკუნებდა, დიდხანს ვამშვიდებდი, ის იყო ჩაეძინა და მეც ბალიშზე მივდე თავი რომ კარის გაღების ხმა გავიგე, ფეხაკრეფით შემოვიდა ონისე ოთახში და თავზე დაგვადგა, ერთხანს ღიმილით გვიყურებდა...
- შეიძლება მეც თქვენთან ერთად დავიძინო? -რაღაცნაირად უხერხულად, საყვარლად გამოუვიდა, გამეღიმა და ჩემს გვერდით ცარიელ ადგილზე ვანიშნე ხელით, სახე გაებადრა, ქურთუკი და ფეხსაცმელი გაიძრო და საბანი გადასწია რომ დაწოლილიყო,
- შენ რა ამ შარვლით აპირებ დაძინებას? -ჯინსის შარვალზე ვანიშნე.
- აბა რა ვქნა? -მხრები აიჩეჩა.
- ასე ვერ მოისვენებ, იმ კარადაში, დემეტრეს შარვლები და მაისურებია, საღამურებად იყენებს ხოლმე, მიდი ამოარჩიე რომელიმე, სააბაზანოში შედი, გამოიცვალე და მერე მოდი და დაწექი.
ცოტა ხანში დემეტრეს ტანსაცმელში გამოწყობილი გამოვიდა ონისე და გვერდით მომიწვა, ხელი თავქვეშ ამომიდო და მკერდზე მიმიხუტა.
- შეიძლება გკითხო რაზე ელაპარაკე ნათიას და ირაკლის? -მაინც ვერ მოვითმინე.
- არ გეწყინოს მაგრამ მირჩევნია თუ ამ თემაზე არაფერს მოგიყვები, ერთადერთი ის შემიძლია გითხრა რომ ამიერიდან აღარასოდეს შეგაწუხებენ და შენს ცხოვრებაში აღარ ჩაერევიან.
- კარგი, რაკი შენ ამბობ რომ ასეა, იყოს ასე, -თვალები მივლულე და დაძინება ვცადე, თუმცა ვიცოდი ნათია ასე უბრალოდ არ გაჩერდებოდა, ონისე საერთოდ არ იცნობდა დედამისს.