"მარტივი ბედნიერება"

《3》

ფრთხილად ამიწია მაისური ზემოთ, მარჯვენა ძუძუზე თითებით წამეთამაშა და გამაგრებული კერტი კბილებში მოიქცია, მეორე ხელით აუტანლად ნელი მოძრაობით ჩაუყვა მუცელს, გრძელი თითები საცვლის შიგნით ჩააცურა და...
საკუთარმა ხმამაღალმა კვნესამ გამომაფხიზლა, ღრმად ვსუნთქავდი, ფეხებსშორის სიმხურვალეს და სისველეს ვგრძნობდი, ძლივს მოვედი გონს, ესეც ჩემი პირველი ეროტიული სიზმარი, ესღა მაკლდა
- არ უნდა გეთქვა უარი სახლში წამოყვანაზე, მერე იქნებ ყავაც შეგეთავაზებინა და იმ თითებსაც სინამდვილეში იგრძნობდი მაგ შენს ტაბუდადებულ ვაგინაზე, -ჩემს შიგნით აქამდე მშვიდად მჯდარმა მეორე მემ გაბრაზებულმა ჩაისისინა და დაუკმაყოფილებელი ვნებით სავსე თვალები დააკვესა, ისევ საწოლზე დავვარდი და ჩვეულებისამებრ თავზე ბალიში დავიფარე, თითქოს ეს უშველიდა ჩემს ამბოხებულ ჰორმონებს.
რათქმაუნდა ვერ უშველა, კიდევ კარგახანს ვიწრიალე საწოლში, ვერც დაძინებას ვახერხებდი და ვერც მის დავიწყებას, საათს შევხედე, საღამოს შვიდი საათი ხდებოდა, არა უშავს მაინც კარგად მძინებია, დღეს ასე თუ ისე გამოძინებული წავალ სამსახურში, შორტი ამოვიცვი და ფეხარეული, ბარბაცით გავედი სამზარეულოში, ამ ბოლო თვეების განმავლობაში პირველად შემაწუხა შიმშილმა, მაცივარი გამოვაღე, ერთხანს თვალებმოჭუტული შევცქეროდი ცარიელ თაროებს, ერთი კვერცხი, ორი ცალი ლიმონი და ნახევარი ქილა დაობებული არაჟანი, მაცივრის კარი დავხურე, მერე ისევ გამოვაღე, თითქოს თავისით გაჩნდებოდა რამე.
- ჯანდაბა, როგორ არ მინდა ახლა ქვემოთ ჩასვლა, -დავიწუწუნე თუმცა სხვა რა გზა მქონდა, აჯანყებულ, მოღალატე მუცელს ვერაფერს ვუხერხებდი, იქვე შემოსასვლელში მიყრილი თეთრი სპორტული ფეხსაცმელი ჩავიცვი, თმა შეძლებისდაგვარად შევისწორე, კარი გამოვიხურე და კიბეზე დავეშვი.
ახლოს იყო მარკეტი, ასიოდე მეტრის დაშორებით იმ შენობიდან სადაც ვცხოვრობდი, კვერცხი, პური, ცოტა ხილი, მაკარონი, ბოსტნეული, რამდენიმე სხვადასხვანაირი ნამცხვრის ნაჭერიც კი ვიყიდე და უზარმაზარი ყუთით ნაყინი, ორი სავსე პარკით გამოვედი და ნელი ნაბიჯით გავუყევი ტროტუარს, სადარბაზოსთან ახლოს შორიდანვე შევამჩნიე შავი, სპორტული ავტომობილი, მივუახლოვდი თუ არა დაიძრა და იქაურობას მოშორდა, ძალიან მეცნობოდა, ვერაფრით გავიხსენე საიდან, ალბათ რომელიმე ახალი მეზობლისაა, ლიფტი არ მუშაობდა, მესამე სართულამდე ძლივს ავათრიე პარკები და როგორც კი შევედი მაშინვე საჭმლის კეთება დავიწყე, მაკარონი ბოლონეზეს სოუსით და ბოსტნეულის სალათი, უკვე ყველაფერი მზად მქონდა როცა კარზე კაკუნმა შემაწყვეტინა თითქმის დაწყებული ჭამა, დარწმუნებული ვიყავი ისევ ანა იქნებოდა, კარი გამოვაღე და არც კი შემიხედავს კართან ვინ იდგა ისე გამოვბრუნდი უკან.
- შეიძლება შემოვიდე? -ნაცნობი ბოხი ხმის გაგონებისას უსიამოვნოდ გამაჟრჟოლა, შევბრუნდი, ზღურბლზე მაღალი, ორმოცდახუთიოდე წლის, კლასიკურად გამოწყობილი, საფეთქლებთან თმაშევერცხლილი, სიმპათიური, ლურჯთვალება მამაკაცი იდგა.
- ამჯერად რისთვის მობრძანდი ბატონო ირაკლი? -ვკითხე და საერთოდ არ გამკვირვებია რომ მის მიმართ ვერაფერი ვერ ვიგრძენი, საერთოდ ვერაფერი.
- ჯობია შემოვალ შვილო და ისე ვისაუბროთ.
- შვილო? ნუ მაცინებ რა, არ გიხდება ამ სიტყვის ხმარება, ყოველ შემთხვევაში მე რომ ასე მიწოდებ ნამდვილად სასაცილოდ ჟღერს, ისეთი სახით ნუ მიყურებ თითქოს რაღაც არარეალურს ვამბობდე და გულს გტკენდე, შენ რა გინდა მე მაგრძნობინო თავი დამნაშავედ? მაგას ვერ ეღირსები.
ისეთი თვალებით შემომხედა ცოტაც და დავიჯერებდი რომ მართლაც სადღაც გულის სიღრმეში მაინც ტკიოდა ჩემი სიტყვები.
- იქნებ მაინც შემოვსულიყავი, -დაბალი შემპარავი ხმით მითხრა.
- კარგი, კარგი, მოდი, ჩემთვის სულერთია სად ვისაუბრებთ მაგრამ აქ კედლებსაც ყურები აქვთ, ჩემმა რომელიმე მეზობელმა რომ გაიგოს ჩვენს შესახებ მერე რაღა ეშველება შენს იდეალურ ოჯახს და უმწიკვლო რეპუტაციას, -მისი აწეული წარბისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, კარი ფართოდ გავაღე, გვერდზე გავდექი და გზა დავუთმე, პირდაპირ მისაღებისკენ წავიდა, იქაურობა შეათვალიერა და სავარძელში ჩაეშვა.
- ესე იგი აქ ცხოვრობ?
- როგორც ხედავ.
- შენი სახლი ბანკისგან გამოვისყიდე, ისევ შენია და ნებისმიერ დროს შეგიძლია გადასვლა, -ასე პირდაპირ მომახალა და ცოტა არ იყოს ამაყი სახით ელოდა ჩემს რეაქციას, ვერ ვიტყვი რომ არ გავოცდი თუმცა კარგად მეხერხებოდა ემოციების დამალვა, მის წინ მშვიდად მოვკალათდი დივანზე.
- მერე?
- რა მერე, ახლახანს გითხარი რომ სახლი ისევ გაქვს.
- ეს რატომ გააკეთე.
- უბრალოდ მინდოდა რომ ისევ გქონოდა სახლი.
- უბრალოდ არასდროს არაფერი ხდება.
- ასე ფიქრობ?
- მართალია სულ რამდენჯერმე შეგხვდი, მაგრამ ეს საკმარისი იყო იმისთვის რომ გამეგო თუ როგორი ადამიანი ხარ, შენ უბრალოდ არაფერს აკეთებ, ყოველ შემთხვევაში ჩემთან მიმართებაში არ აკეთებ, მიდი დაიწყე, რა გინდა სამაგიეროდ, ამ პლანეტიდან გადასახლება უნდა მთხოვო? თუ ასეა შეცდი, სახლის მაგივრად კოსმოსური ხომალდი უნდა გეყიდა...
- გეყოფა ტლიკინი და მომისმინე, -იმხელა ხმაზე იღრიალა რომ შევხტი, მაგრამ შიშის ნაცვლად სიბრაზემ მოიცვა მთელი ჩემი არსება, ვუყურებდი ჩემს წინ მჯდარ მამაკაცს რომელიც მამად მეკუთვნოდა და იმდენად ვგავდი რომ ასე მეგონა საკუთარ თავს ვუყურებდი სარკეში, ვუყურებდი როგორ უჭირდა თავის შეკავება რომ თუ მოსიყვარულე მამასავით არა უბრალოდ მშვიდად მაინც მოქცეულიყო, იმდენად მშვიდად რომ სახლიდან არ გამეგდო, ვუყურებდი და ვცდილობდი მის ბრაზიან ლურჯ თვალებში სულ ცოტა სიყვარული და მონატრება მაინც დამენახა მაგრამ სულ ტყუილად, საშინელება ყოფილა იმედგაცრუება...
- მგონი ვიღაცაში გეშლები ირაკლი, -ისე მშვიდად დავიწყე საუბარი რომ უნებურად გამეღიმა ჩემს თავზე, ჩემი ღიმილის დანახვისას ამჯერად გაოცება დაეტყო სახეზე.
- გგონია უფლებას მოგცემ ასე უბრალოდ დაუპატიჟებლად მომადგე და მერე ისე მიღრიალო თითქოს არავინ ვიყო? დაიმახსოვრე ეს ბოლოჯერ მოხდა, ახლა შეგიძლია წახვიდე და შენს ცოლს და კიდევ არ ვიცი ვინც გყავს იმათ უყვირო ასე...
- შვილი მყავს, ბიჭი, შენზე ოთხი წლითაა დიდი, ონისე ჰქვია...
მეგონა სამყარო თავზე ჩამომექცა და ქვესკნელში ჩამიტანა, ძმა მყავს, უფროსი ძმა... ბუნდოვნად მესმოდა რას მეუბნებოდა იმის შესახებ რომ თურმე ონისეს საიდანღაც გაუგია რომ და ჰყავს და მეძებს, რომ მის ცოლს არ უნდა რომ მათ ცხოვრებაში გამოვჩნდე, რომ ცოლი ემუქრება რომ თავს მოიკლავს თუკი მე და ონისეს ურთიერთობა გვექნება, რომ ყველაფერს მომცემს რაც მინდა, საზღავარგარეთ სწავლას და საცხოვრებელს დამიფინანსებს, ფულსაც რამდენსაც ვეტყვი იმდენს მომცემს ოღონდ ქვეყნიდან წავიდე...
- წადი, -ჩემი ჩახლეჩილი ხმა თვითონაც ძლივს ვიცანი.
- რაა?
- ახლავე ადექი და გაეთრიე აქედან სანამ ჯერ კიდევ შემრჩა მოთმინება, წადი და მეორედ აღარ მოხვიდე, შენს დანახვაზე უკვე გული მერევა, წადი...
- წამოდგა, ერთხანს უხმოდ მიყურა, არ ვიცი როგორ გამოვიყურებოდი ან რა მეწერა სახეზე მაგრამ ვეღარაფერი თქვა, გავიდა და უჩუმრად გაიხურა კარი.
ხელების კანკალით ავკრიფე ნომერი.
- ანი მჭირდები შეგიძლია მოხვიდე? -მივახალე როგორც კი მიპასუხა, ზედმეტი არაფერი უკითხავს, ნახევარ საათში მანდ ვარო მითხრა და გათიშა, ოცი წუთიც არ გასულა რომ მოვიდა, ისევ არაფერი უკითხავს უბრალოდ ჩამეხუტა და მაცადა რომ მეტირა და უარყოფითი ემოციებისგან დავცლილიყავი, მერე უკვე გაციებული მაკარონი გაათბო და ძალით მაჭამა, როცა უკვე დანაყრებული და დამშვიდებული დამიგულა მხოლოდ მაშინ ჩამოჯდა ჩემს წინ და კითხვებით სავსე თვალებით მომაჩერდა, დეტალურად მოვუყევი ყველაფერი, გაოცებისგან პირდაღებული მისმენდა.
- ესე იგი ძმა გყავს? წარმომიდგენია როგორ გაგიხარდა, შენ ხომ ყოველთვის გინდოდა უფროსი ძმა გყოლოდა.
- გამიხარდებოდა იმ არაკაცის წინადადება რომ არა.
- კარგი რა, ეგ რა შუაშია, ახლა არ მითხრა რომ დათანხმდები და ქვეყნიდან წახვალ მხოლოდ იმიტომ რომ მისმა ცოლმა თავი კარგად იგრძნოს, -ანი აღელვებული საუბრობდა, გაცეცხლებული, ახლა ალბათ ირაკლის ცოლი რომ ჰყოლოდა წინ შუაზე გაგლეჯდა.
- უსინდისო ქალი, როგორ შეუძლია ასე მოიქცეს, ბოლოს და ბოლოს დაძმა ხართ და უფლება გაქვთ ერთმანეთს იცნობდეთ და ურთიერთობა გქონდეთ.
- შეუძლია მშვიდად იყოს, არ ვაპირებ მათთან არანაირ ურთიერთობას, -ვთქვი მშვიდად მაგრამ ძალიან გამიჭირდა ამის თქმა, ძმა რომელზეც მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი მყავდა, აქ სადღაც ჩემთან ახლოს იყო, მეძებდა, შეიძლება ვუყვარდი კიდეც მიუხედავად იმისა რომ ჯერ არ მიცნობდა...
- მგონი რასაც ამბობ იმაში დარწმუნებული არ ხარ.
- არ ვიცი ანა მართლა არ ვიცი, შეიძლება შემდეგში როცა ჩემი ტვინი ამ ყველაფერს გადახარშავს და დაალაგებს სხვანაირადაც ვიფიქრო ახლა კი არ შემიძლია, ისედაც უამრავი პრობლემა მაქვს.

---------------------------------------______________

......................🌺💞..................