SİYAH

KAVGA

Multimedya: Alaz

Artık ailem yanımda yok ve artık ne yapacağımı bilemiyorum. Sadece kardeşime odaklandım ve onun için bir hayat kuruyorum.
En kötüsü de Tek dostum Ufuk beni bırakırsa ne olacağımdı...

Düşünceler içinde boğulurken boş bira şişesine baktım dibinde bir kaç damla kalmıştı. Kafamı yere eğip yerdeki şişelere baktım şişeleri çift görüyordum ama sanırım birden fazla içmiştim.

Bence aslında sarhoş eden alkol değil, düşüncelerdi. Onlara hükmedemiyordum.

Biranın bitmesine sinirlendim ve boş şişeyi duvara attım.
Parçalara ayrılıp yere dağıldı. Bu biraz rahatlatmıştı. Bir şeyleri kırmak daha çok rahatlatırdı belkide.

Ayağa kalktım ve bağırıp masanın üstündeki eşyaları yere attım.
Deli gibi göründüğümün farkındayım ama bu gerçekten rahatlatmıştı.
Önüme düşen saçları ellerimle geriye ittim.
Kolum kitaplığa çarptı ve bağırdım.

" Ah lanet olsun!"

Yanımda duran kitaplığı yere ittim. Kitaplar ve biblolar kitaplıkla birlikte yere düşerken biblolar ve cam vazolar bin parçaya ayrıldı.
Tıpkı benim gibi parçaları bir daha birleşmemek üzere...

İçimde büyüdüğünü sandığım küçük çocuk aslında Eren gibiydi. İnatla büyümek istemiyordu. Aileme duyduğum özlem belki de benim sonum olacaktı!

Babamın gece gelip battaniyeyi sırtıma örtmesini ve anlıma öpücük kondurmasını özledim.

Annemin bana pasta yapmasını ve çilekli tarafını bana ayırmasını özledim.

İçimdeki özlem büyüdükçe kaosun içinde boğuluyor gibiydim. Başım zonkluyor ve her yeri çift görüyordum. Daha fazla hislerimi kontrol edemedim.

Sırtımı duvara dayayarak gözlerimden yaşların süzülmesine izin verdim. cenin pozisyonu alıp yere oturdum.

" Hey! hey! sakin ol tatlım. Geçti!"

Ufuk ne ara gelmişti ?
Yere eğilip yanıma oturdu. Hafif sağa Kayınca kapıyı kırdığını fark ettim. Sanırım yüksek sesli metal yüzünden onu duymamıştım.

" İki saattir sana sesleniyorum. Neden kapıyı açmadın?"

Dişlerimin arasından ;

" Duymadım!"

Dedim. Ayağa kalkıp metal müziği kapattı ve önüme gelip dizlerinin üstünde çöktü.

" Artık ben yanında yokken içmeyeceksin tamammı? .... Sana diyorum!"

" Tamam!"

" Sinir krizi mi tuttu yine?"

Daha fazla duramayıp tekrar çocuk gibi ağlamaya başladım.

" Dayanamıyorum artık çok zor geliyor. Eğer Eren ve sen Olmasaydın o haberi aldığım gün intihar ederdim!"

" Ama bunun sana hiçbir faydası olmazdı!
Artık böyle konuşma Siyah! Biz de senin aileniz ! Ben varım Eren var!"

Ağlamayı keserek Ufuk 'a baktım. Ceketini çıkarttı . Sırtıma atıp kollarıyla beni kavradı ve kucağına aldı. Ağlayarak kollarımı boynuna doladım.

Hep böyle olurdu. Ben sinir krizleri geçirip sonra ağlardım o da beni odama taşırdı.

Beni yavaşca yatağa yatırdı ve üstümü örttü. Gözlerim kapanmak için direnirken düşüncelerim ve bedenin yorgunluktan ölüyordu.
Ufuk odadan çıkıp kapıyı kapattı ve sarhoş olduğumdan saçma sapan şarkılar mırıldanıp uykuya daldım.