Dalawang importanteng transitionang pwedeng mangyari sa isang babae sa buong buhay niya.
Una, ang dumating ang araw na tumuntong ito sa legal na edad. Things will be a little more easy and hard at the same time, but it is sure different when she was a child. She's still her mother's baby and her father's little princess, but she have to make her own decisions now.
Sabi nila kapag ang babae ay nasa legal na hindi na dapat ito aasa sa magulang, bubukod at tatayo na sa sarili nitong mga paa, pero paano kapag hindi pa ito handa? Papaano kung hindi pa niya alam kung ano ang gagawin niya sa buhay o anong direksyon ang dapat niyang takbuhin?
Some would say 'Ano ba 'yan kababaeng tao, hindi marunong', 'Buti pa si ano ganito, hindi katulad mo na ganyan'
Sa dalawang importanteng pangyayari sa buhay ng babae, bago nila magawa ito o pagkatapos lumampas sa puntong iyon, we are completely lost.
"Congratulations sa ating lahat! Sa wakas tapos na din tayo!"
Pagbati kaliwa't kanan ang maririnig sa silid kung saan nagtipon - tipon ang nakatapos sa kolehiyo. Ngiti, luha, at pagmamalaki ang makikita sa bawat mukha ng isa.
Ang sarap siguro sa pakiramdam nang makapagmartsa ka sa entablo pagkatapos ng ilang taong pag-iyak at paghihirap sa kolehiyo.
Siguro ay ganyan din ako kasaya sa araw na ito kung naayon lang ang lahat sa aking plano.
"Janine!"
Ang kaibigang kanina pa hinahanap sa dagat ng mga tao ay nakita ko rin sa wakas.
Sa kanyang kaliwa ay ang limang taong gulang na anak. Kasunod naman nila ang mister nitong hindi magkanda ugaga sa pagbuhat ng mga bulaklak at diploma.
"Ano ba 'yan! Di ba sabi ko wala kang tatanggap ng bulaklak kahit kanino? Paano mo mabubuhat itong paso ng bulaklak ko ngayon?"
Pang aalaska kay Echo. Inirapan lang ako ng kaibigan bago humalik sa aking pisngi.
"Buti nakaabot ka! Akala ko hindi ka na makakapunta eh."
Ah, I miss my bestfriend so much!
6 years na since I decided to stop because of the pandemic and financial problem. Hindi naman sa hindi ko kayang suportahan pa ang pag-aaral ko pero may mga bagay-bagay na mas importante pa ng mga panahong iyon na dapat kong unahin.
"Nahuli na nga ako kaya hindi na ako pinapasok agad sa loob! Tsk, muntik tuloy silang hindi makakita ng magandang speaker kanina!"
"Feeling nito! Ay, say hello and bless to Ninang Beauty, baby. Tapos abot mo na ang kamay mo dahil madami na siyang utang sa iyo."
Pabirong tinulak ang kaibigan dahil sa kung anong kalokohan ang tinuturo sa anak. Pero totoo naman talagang madami na akong utang hindi lang sa bata kundi na rin sa kanya at sa kanyang asawa.
"Congratulations! Proud na proud ako sa iyo!" yakap ko sa kanya ng mahigpit. Iyong para bang ayaw ko siyang pakawalan dahil nasaksikhan ko ang bawat hirap niya bago makarating dito.
"Nako, EJ! Huwag mong paiyakin si Misis, mahal yung binayad ko sa makeup niya ngayon. Sayang kung masisira agad!"
"Siraulo ka talaga Mister!"
"Pero totoong umiyak na iyan kanina! Grabe, iba ka pa rin talaga kapag ikaw humahawak ng mic. Para kang nanlalamon kung singing contest iyon!"
"Totoo! May clip ako ng talk mo! Kami ang proud ng sobra sa iyo!"
Tuluyan na ngang umiyak ang nag-iisang kakampi ko sa lupang ibabaw.
Kung hindi ako tumigil ay baka katulad rin ako ng mg kaibigan na may Master's Degree at CPA na ngayon. But in the middle of that journey, I had a change of heart and wanted to explore things for myself.
Pero bago pa man akong tumigil sa labang iyon ay nagkakaroon na ng liwanag na baka hindi nga talaga ako para sa pangarap noon.
I'm a 90% introvert but I enjoy giving motivational speeches on events like this. Kaya ang sabi sa akin dati ay 'alam mo dapat nag teacher ka or di kaya naman ay psychology'.
A dropped out student but a motivational speaker? Yes, that's me.
Opportunities came and opened up to me when I'm at my lowest from the day I decided to go out of my comfort zone.
Got poached and was offered training and short term courses outside the country. And now I'm travelling and making the most of my life while doing what I'm really good at and happy doing it.
But those things wouldn't be possible it weren't for Janine and her husband. I guess, me being abandoned near their village is a blessing in disguise because I found a family I never had in the family they made.
"Ewan ko sa inyong dalawa! Umuwi ako at tinanggap iyon dahil gusto kong makita ang pag-akyat niyo sa entablo! Gusto kong maging parte ng mga naghihiyawang manonood habang inaabot ninyong ang diploma ninyo, kaso sa backstage naman ako pinadaan at Kitang-kita ng lahat kaya paano ko magagawa iyon?"
"Mister naririnig mo ba siya? Pati pananalita ng uhuging kaibigan natin ibang-iba na! Dapat ang tawag sa iyo ay Coach EJ na kasi grabe, ang taas mo na ngayon!"
"Ang sarap ninyong pag-umpugin na mag-asawa! Amin na nga ang inaanak ko at mukhang pagod na pagod na baby na ito!"
May kaibigatan si Lucas para sa edad at tangkad niya pero normal lang iyon dahil matatangkad naman ang lahi ng dalawa.
Pinulanan ko ng halik ang bata sanhi upang maagaw namin ang atensyon ng ibang malapit sa amin dahil sa hagikhik nito.
Ito na naman po ako sa ideya na gustong magkaanak dahil kay Lucas.
"Hoy, huwag mong panggigilan! Baka umiyak iyan kapag nasobrahan sa tuwa, mahirap magpatahan!"
Hindi ko na nilingon ang mag-asawa at naglakad na habang ang inaanak ay nasa aking mga bisig pa rin at naglalambing na.
"Takte, akala ko nagbibiro lang si Ej na bulaklak na nasa paso ang dadalhin! Misis, halika tulungan mo ako dito, baka mabasag ito at maglinis pa ng di oras."
"Away mo kasing maniwala na tototohanin niya ang sinabi niya! Amin na nga, pasalamat ka mabait ako ngayon."
Kung babalikan ang mga desisyon ko sa buhay at ikokonsidera ang mga opinyon ng iba, siguro nga ay nakapagtapos din akong masaya, CPA at may trabaho but that won't be enough.
I will always have what ifs and regret and at the end of day. I will be happy for a moment but will be forever burnt out for living a repetitive life.
Oo, maaring ang iba ay lubos na ligaya iyon para sa sa kanila at biyaya. Ngunit para sa akin na patuloy na tinatanong ang sarili kung ano nga mga ang dahilan bakit ako dapat gumising sa araw-araw at mag patuloy... I'd say, staying is just a last option for me.
Me, as a wolf they describe me, will soon leave the pack and become a rogue for having different beliefs and wishing to be a bird, and Eagle to be exact so I could see things in a bigger picture.
Go further as much as I want and gathering people who want to come with me under my wings.
I may have taken another step in a different path, but I will always make sure that I will leave no one.
"Bilisan ninyong mag-asawa diyan at may pinareserve ako para sa ating apat! Marami akong gustong ishare sa inyo para mabudol ko na kayong sumama sa akin, dahil ayaw kong namimiss ninyo kayo!"
© UntamedReina
We will take different paths. That is for sure. And I want take the rougher path, it may look like hard to take but in every next few months you will realise that is better to take those while you're struggling than to take a road full of sadness while you're starting this be happy.
