Silent Cry

Twelf

Hyunjin duyduğu söz ile şaşırmıştı. Ardından daha da şaşıracağı bir şey olmuştu.

Seungmin ona sımsıkı sarılmıştı.

"Seni bulduğumda sıkıca sarılacağımı söylemiştim Hwang..."

Diye fısıldadı Seungmin, Hyunjin huzurla dolmuştu. Sevdiğine böylesine yakın olmak onu çok mutlu etmişti.

"Seung..."

"Hwang bana her şeyi anlatır mısın? Buna ihtiyacım var..."

Hyunjin ne kadar çekinse de Seungmin'i ilk gördüğü andan itibaren her şeyi anlatmıştı.

Seungmin onu dinlerken oldukça hüzünlenmişti, tek olduğunu sandığı zamanlarda arkasında bir destekçi olduğunu öğrenmek onu mutlu etmişti.

"Ben, ben teşekkür ederim Hyunjin... Sen benim en kötü anlarımda uzaktan da olsa bana destek oldun.

Yanımda olduğun her an için teşekkür ederim..."

"Hayır Min teşekkür etme nolur. Yanına gelemediğim her an benim için çok kötüydü uzaktan hiçbir şey yapmadan sana bakmak iğrençti. Sen ağlarken gelip sarılıp seni teselli edememem berbattı..."

"Hyunjin bazen insanlara uzaktan yardım edersin. Eğer o dönemler yanıma gelseydin beni mutlu edemezdin, aksine mutsuz bile olabilirdim. Çünkü o zamanlar bunun benim hatam olduğunu düşünüyordum.

Benim güçsüzlüğüm yüzünden başkasının bana acıyacağını düşünmek korkunçtu."

"Bundan sonra böyle düşünmene izin vermeyeceğim Seungmin...

Belki sen şu an beni o anlamda sevmiyorsun ama ilerde belki seversin. Sevmesen bile arkadaşın olurum hep. Yeter ki yanında kalmama izin ver."

"Hayatımda daha çok arkadaş için yer açmam gerek sanırım. Artık insanlardan uzak durmak istemiyorum. İlk arkadaşım olmaya ne dersin Hwang?"

"Oh ama Chan Hyung, Felix ya da Jisung arkadaşın değil mi?"

"Sanırım öyleler ama asla onlara öyleymiş gibi davranmadım bu yüzden bu saatten sonra öyle olacağız."

"Peki ilk arkadaşın olma şerefine ulaşmak güzel bir his."

"Haha!"

"Seungmin ilk adımını atman gerek sanırım baksana kantinde oturuyorlar şu an."

"Şey..."

"Hadi itiraz etme yanlarına git."

"Peki!"

Hyunjin onu hayata döndürmüştü...