Yaralı Hayaller

Bölüm 3:"Küçük ben, bu sefer buna büyük bir tane daha yarabandı gerekecek"

Saatler sonra gözümü güneş ışığına açtığım. Yavaşça doğruldum. Yanımda duran telefonumu elime aldım. Ekranı açtığım gibi şarjıma baktım, sanırım Ilgar şarj etmişti?
İçimden ona binlerde kez teşekkür ederken Ilgar'ın sınıfta olmadığını gördüm. Ayağa kalktığımda sınıf kapısının açık olduğunu gördüm. Ama Ilgar kapıyı kapamıştı?

"Ilgar hava biraz soğudu, istersen kapıyı kapatalım? "

"Tamam.Sen yat." Ilgar kapıyı hızlıca kapadı ve yerine geri yattı.

Evet, ben doğru hatırlıyordum.Kapıyı gece kapamıştık. Hızlıca dışarı çıktım. Koridorda Ilgar'ı ararken ses duydum. Arkamdan mı geliyordu? İrkilerek arkama baktım. Ah.. Ilgarmış..

"Ilgar ne yapıyorsun burada? "

"Asıl sen ne yapıyorsun Beria? "

"Uyandığımda seni göremedim. Seni merak ettim, peşinden geldim. "

"Peşimden gelmek isteyeceğin son insanım Beria. Bir daha gelme. "

"Ne alaka şimdi durduk yere bunları söylüyorsun? " Bu çocuk dengesiz! Size yemin ederim dengesiz! Ya ben mi iyi değilim bu çocuk mu? Bir iyi davranıp bir agresif davranıyor. Acaba deli mi?

"Boşver.Aşağıda güvenlik bizi çıkarmak için gelmiş. Seni çağırmaya geliyordum. "

"Tamam eşyaları alalım. "

"Tamam.Beria, şarjını doldurmuştum.Fark ettin mi? "

"Ah evet fark ettim. Teşekkür ederim Ilgar."

"Önemli değil. Bu arada aşağıda bir adam seni sordu. İsmi Burak. Abin sanırım. "

"Ah,evet abim. " Okul kapısının önüne varana kadar hiç konuşmadık. Eh artık gittiğimiz için birbirimize görüşürüz filan diyecektik. Ama işin garip yanı, ikimizde birbirimizin önce demesini bekliyorduk. Sonunda ikimizde aynı anda görüşürüz dedik.

"Görüşürüz Beria."

"Görüşürüz Ilgar."

İkimizde okuldan gülüşüp çıktık. Abimi gördüğüm an ona sımsıkı sarıldım. Abimle yol boyu beraber yürdük.Ben Beria Yılmaz. 19 yaşında üniversiteye hazırlanan sıradam bir kız. Ben kendimle biraz erken tanıştım. Hayallerim yaralandığında tanıştım
kendimle. Ruhum yaralıyken tanıştım kendimle. Tarih: 9 Temmuz 2011. Babamın ölümünden sonra psikoloğa gitmeme bir gün kala, Kısaca doğum günümde kendi odamda kalbime kocaman bir yara bandı yapıştırmıştım ruhum iyileşsin diye. Küçücük bir çocuğun ruhu iyileşsin diye kalbine, hayallerine yarabandı yapıştırması.. Ah küçük ben, artık o büyük yara bandına ihtiyacın yok. Sen artık büyüdün ve güçlendin. Eskisi gibi insanların sana zorbalık yapmalarına izin vermiyorsun. Her ne kadar dengesiz olsan da güçlüsün. Her ne kadar annen ile aran iyiymiş gibi gözükse de
abin ve sen aslında ondan nefret ediyorsun.. Babam öldükten sonra annem eve gelmemeye başlamıştı 6 yıl önce. Abim okulu yeni bitirmiş ve babamın şirketinin başına yeni geçmişti. Annemin gelmediği ilk gün abimi aradığımı çok net hatırlıyorum.Abim her ne kadar endişeyle ve sinirle annemi aramış olsada annem ne geri döndü nede aradı. 1 ay sonra annem eve geldi ve paraya ihtiyacı olduğunu söyledi. Abim ve ben onu dinlemek yerine evden atmıştık. O günün akşam saatlerinde telefonuma uzun bir mesaj gelmişti. Mesajda şunlar yazıyordu:

"Beria beni dinle. Ben annen. Eğer Bana biraz para yollarsan seni, sizi rahat bırakırım. Yeni bir adamla tanıştım. Onunla evleneceğim. İsterseniz onun yanına taşınabiliriz yada siz şuan kaldığınız evde kalmaya devam edersiniz. Şuan Mehmet'e ulaşamıyorum. Onun yazlık evine gideceğim. Yol parasına ihtiyacım var. Seni tehtit etmiyorum ama o parayı vermezseniz babanızın bankada bıraktığı tüm parayı alırım. Ve aklınıza gelemeyecek şeyler yaparım. Keşke sizi, özellikle seni doğurmasaydım. En azından bir işe yara Beria. Doğduğundan beri bir işe yaramıyorsun! Keşke baban yerine sen ölseydin! Bunu sana defalarca söyledim, söyleyeceğim. Abine birşey söylersen inan bana seni yaşatmam. Şimdi bana bin lira civarında birşey at. Bu arada aklıma gelmişken söyleyeyim, abini çok seviyorum. Ama senden nefret ediyorum! Bunu sana defalarca söyleyeceğim. Eğer geçmişe dönseydim inan babanın yaşaması için seni gözümü kırpmadan öldürürdüm. Her nefes aldığımda ölmen için dua edeceğim canım kızım. İyi geceler."

Bu iğrenç yazıyı okurken defalarca ağlamıştım. Abime tabiki söylemiştim. Abimden hiç birşey saklamıyordum. Abim anneme ulaşmıştı ve onun hesabına sadece 5 kuruş attığını hatırlıyorum. Annem deliye dönmüştü. Abim onu tehtit etmişti sanırım. Birgün annemi bir odaya götürdü ve annem bir daha benimle konuşmadı bile. Dün sabah da annemin başından öpme sebebim ise aradan 6 yıl geçmişti ve biraz olsun aramız düzelmiş olmasıydı.Tek sebebi buydu kısaca.

Ben bunları düşünürken korna sesini duymak için biraz geç kalmıştım. Çoktan bilincimi kaybetmek üzereydim. Bilincim kapanmadan gördüğüm tek şey Ilgar dı. Bana bakıyordu ve koşuyordu. Abimin beni kaldırdırmıştı. Birşeyler konuşuyordu ve bağırıyordu. Gözümü Ilgar'dan çekip abime baktım. Göz göze geldik birkaç saniye. Belkide son kez görüyordum onu. Sanırım bana çarpan kadın arabadan indi ve çığlık çığlığa ağlamaya başladı.

"Anne...? " Zaman durdu. Kuşlar uçmayı bıraktı. Herkes durdu. Tüm gözleri anneme çevrildi. Abim sinirle annemi bileğini tutup bağırmaya başladı, annem daha şiddetli ağlamaya başladı. Ilgar koşarak yanıma geldi, gözlerimin kapanmaması için uğraşıyordu. Gözlerine baktım onun. Gözlerinde korku, endişe ve telaş vardı. Bu kadar endişe veya korku niyeydi? Yüzünde tanıdık bir ifade vardı. Beni yıllardır tanıyormuş gibi birşey. Düşünmeyi bırakıp ağzımı aralayıp öksürmeye başladım. Ambulans sesi geliyordu dibimden ama ben göremiyordum ve kan kusuyordum her öksürdüğümde. Ve dakikalardır olmasını beklediğim şey olmuştu. Bilincim kapanmıştı. Yüzümde buruk bir gülümseme vardı sanırım. Ilgar'ı hatırlamıştım çünkü. Bana veda bile etmeden taşınan eski bir arkadaşdı. O zamanlar ağlamıştım defalarca ama bana ulaşmaya bile çalışmamıştı. Bende bırakmıştım onu aramayı. Ama gözler yalan söylemezdi.. Gözlerinden pişmanlık akıyordu...

Selamm!! Yine ben geldimmm :) Ay Ilgar'a büyük bir hesap sorucam. Gerçi daha küçüktü,onun yerine Beria'nın annesine hesap soralım. Kadını saçlarından tutup camdan sarkıtıp yazdığı "Tehtit olmayan (!)" mesajını ona tekrar okutalım!! AY ÇOK HEYECANLI BUNU DÜŞÜNÜCEMM!