T'attend Mon Amour (Book 1)

CHAPTER 36

Audree's POV

Nang matapos kaming mag usap tumalikod agad ako at hindi na lumingon pang muli dahil alam ko sa sarili ko na baka di nalang ako umalis.

Habang papasok ako sa airport patuloy lang tumutulo yung luha. Sumasakit na mata ko kakapunas dahil wala itong tigil.

Kung masakit maiwan, masakit ding mang iwan lalo nat wala namang nagkamali sainyong dalawa.

Pasensya na mahal ko kung di kita magawang piliin. Sana sa muli nating pagkikita tayo parin ang itinadhana.

Sana....

The flight took almost 16 hours. Dumating ako sa New York ala sinco ng umaga. Sinundo naman ako nil Lucas at Venice. Lucas is Venice's sister.

Lucas is 1 year younger than me. Dito siya nakatita, umuuwi lang siya sa Pilipinas pag gusto niya.

Speaking of Venice nauna siyang dumating dito kahapon. Hindi na kami nagsabay kasi akala niya matatagalan pa ako.

"Ate! You're here already." Tumango lang ako at niyakap siya ng bahagya.

"Oh what happened to your eyes ate?" Lucas asked, napansin niya atang magang maga na yung mata ko.

"Can you just take me to your house? Pagod ako eh, ikekwento ko nlng sainyo mamaya."

He nodded and they helped me carry my things.

Isang oras din ang byahe namin galing airport papuntang bahay ni Lucas.

Pagkadating na pagkadating namin sa bahay ni Lucas humiga agad ako sa kama para matulog. Nagising lang ako gabi na.

"Lucas" i called him kaya lumingon sila sakin. Yup pati si Venice lumingon, chismosa talaga eh no.

"Yes ate?"

"I will stay here for a week or two until I find my own apartment."

"Huh? You can stay here as long as you want naman ate. Why rent?"

"Look Lucas, as much as I want to stay here with you two, I cant. I have work na madaling araw na ako nakakauwi. Gusto ko ding mapag isa."

"Why? Bakit gusto mong mapag isa?"

Pagkatapos itanong ni Venice yun unti unting tumulo yung mga luha ko.

"Ate, ano ba? Why are you crying?!"

"That's why ayokong nandito ako kasi ayokong makita nyo akong ganito."

"Ate what happened ba?" Lucas asked.

"R-raeden and I b-broke up. I dont really know if its called break up."

"Ha? Bakit? Before I left okay naman kayo"

"Iniwan ko siya..."

"Ano?!" "What?!" Lucas and Venice shouted.

"Ano ba! You guys are really siblings! Sumisigaw!"

"I dont really know if its called break up kasi i left him for my dreams. Mas pinili ko yung trabaho ko sakanya. Hindi ko man lang magawang piliin siya kahit pa siya yung taong nagmahal sakin ng sobra. Ang sama sama ko!"

Si Lucas at Venice walang nasabi. Hinayaan lang nila akong umiyak ng umiyak sa mga bisig nila.

"Argh! Ang sakit palang mang iwan!"

Ang sakit sakit! Mahal kita pero natalo ka sa pangarap ko. Parang akong tanga ngayon na nasasaktan dahil sa desisyon ko.

Wala dapat akong karapatan umiyak ng ganto kasi ako naman yung nangiwan.

Go love chase your dreams even if it will hurt me. Pag uwi mo nandito parin ako nagaantay sayo. Wag kang mag alala kahit wala ako sa tabi mo susupuratahan parin kita- Mga katagang paulit ulit kong naririnig.

He supported me since day one. Nag audition siya para sakin dahil ayaw niyang may kapartner akong iba sa shoot. And until yesterday he promised me that he will support me kahit pa nasaktan ko siya.

Mahal ko pasensya na dahil nasaktan kita... Pasensya na dahil iniwan kita dahio kailangan..

Paalala sa lahat: Hindi totoo na ang naiwan lang ang nasakakatan. Nasasaktan din ang nangiwan lalo nat wala namang nagkasala.