KADERİM SENSİN

YENİ AK KIZI

(8 Ağustos)

Çağan ve Yağız eve geldiğinde yine bitmediği dertleri olan maç varmış.Gerçekten maçlardan sıkılmıştım.Gittikleri yerde maç,evde maç.Artık sıkılmıştım.Dilan'ın maçtan sıkıldığını hissediyorum.Sıkıldığı için durmadan hareket ediyordu.Bugün 8 Ağustos yâni Dilan'ın doğacağı gündü.Dilan'da maçlardan sıkılmıştı.Annesi ne yaparsa Dilan'da aynısını yapıyordu.

"Off..maçlar ne zaman bitecek?!bitse de kurtulsak."dedim dikdörtgen yastığına kafamı koyarak "Baksana Dilan bile sıkıldığını söylüyor"
"Öyle deme maçlar bizim için çok önemli"dedi Yağız maç kanalını ararken
"Moçlor bozom oçon çok onomlo."dedim Yağız'ın taklidini yapınca Çağan'da güldü.
"Kız haklı."diye mırıldandı Leya yere otururken  "bıktık maçlarınızdan"

Leya'ya hak verecek iken kasıklarıma giren sancıyla şoka girdim.Sanırım doğuruyordum.Çok acıyordu.Daha fazla dayanamayıp bağırmaya başladım.Sanırım Dilan geliyordu.

"D-DOĞURUYORUM!!"dedim kasıklarındaki acıyla
"Ne?!doğuruyor musun?!"dedi Yağız şaşkınlıkla
"Yağız arabayı hazırla!ben hemen çalıştığım hastaneyi arıyorum....Anıl çabuk ambulansı getir Yasemin'e de söyle doğumhaneyi hazırlasın!"dedi Çağan telefonda "Tuana doğuruyor!...Çabuk.....yanında 2-3 kişi getir...çabuk ol."

Çağan telefonu kapattığında iyi olup olmadığımı sordu.Acı çekiyordum.Kasıklarım acı ile dolmuştu.Acı ile boğuşuyordum.Dudaklarım arasından sadece 'acıyor' kelimesini söylemiştim.Çağan beni telaşla kucağına alınca evden çıkarıp aşağı indirdi.Çağan'ın telefonu çalıyordu.Ama kucağında ben olduğum için bakamıyordu.Dışarı çıktığımızda acıdan ağlamak üzereydim.Gözyaşlarım kulağıma gidiyordum.Çağan beni sedyeyle yatırınca ambulansın arka yerine koydu.

"Anıl..Yasemin doğumhaneyi hazırladı mı?!"diye öne bağırdı Çağan.
"Evet!bizi bekliyor."dedi Çağan'ın arkadaşı
"ÇAĞAN!"dedim acı içinde "Çok acıyor!"
"Tamam sakin ol kanser kızı hastaneye gidiyoruz..Yağız sizde arkamızdan gelirsiniz"diyerek ambulansın kapılarını kapatınca

Çağan yanıma gelince serumu nabzıma takıp kan torbasına bağladı.Her an ıkınmak istiyordum.Sadece nefes alıp veriyordum.Her nefes alış-verişimde daha çok acıya sahip oluyordum.Hastaneye geldiğimizde ambulans durdu.Ve birkaç kişi beni ambulans arabasından indirip hastaneye soktu.Bebeğime yâni kızıma bir şey olmasın.

"E-Efe lütfen kızımıza bir şey olmasın."dedim acı içinde ağlayarak
"Korkma kanser kızı sen güçlü birisin ben bunu biliyorum."dedi Çağan gözlerime bakarak acele ile doğumhaneyi giderek
"Çağan doğumhaneye girecek misin?!"diye bağırdı Çağan'ın arkadaşı "Yasemin,sen ve kumsal girecekmiş...öyle dedi bana Yasemin."

Zaman kaybetmeden beni doğumhaneye alıp ıkınmamı istediler.Gücüm yettiği kadar ıkınacaktım.

"Hadi Tuana yapabilirsin ben sana inanıyorum..Benimde senin gibi bir kızım oldu."dedi Yasemin abla "1..2..3.."

Zaman gittikçe daralıyordu.Terleşmiştim.Gönül dağı gibi güçlüydüm.Ikınırken Çağan'ın sözleri kafamda yankılandı. "Sen Gönül dağı gibi güçlüsün kanser kızı ben buna inanıyorum" bütün gücümü ıkınmalarıma harcadım.Arada bir nefes verip gücümü ıkınmalara harcadım.En sonunda bebek ağlama sesi duyduğumda kendimi yastığa attım.O kadar çok gücümü harcadım ki nefes nefese kalmıştım.Yapabilirsin Tuana sen kendine inan.İnanırsan her şeyi çözersin.

"Hadi Dilan!Doğ Artık!"bağırışmalarım gücümün tükendiğini değil Dilan'ı görmek istediğimden
"İşte bu,başardın...Gönül dağı gibi güçlüydün.Yıkılmadın bebeğini dünyaya getirdin."dediğinde Yasemin abla bebeği kucağıma verirken