Memoriae of Forgone Hearts

000

[Third Person's POV]

7 years ago

"Faein..." A woman who works in the orphanage called the girl who is sitting on a bench. Matagal na itong naroon, maraming gustong umampon sa kanya ngunit siya mismo ang umaayaw dito, kabaliktaran ng ibang bata doon.

Kahit anong pilit nila ay wala itong nagagawa upang mabago ang desisyon niya. Mas nangingibabaw pa rin ang takot nito na...

maiwan muli.

The kid looked at the woman using her pitch black eyes. "Ate Gen?"

"May gustong magpakilala sayo." Parang nagdalawang-isip si Genesis nang makita niya ang bata. Lagi niyang napapansin na hindi ito nagpapakita ng kahit ano mang emosyon.

But eyes cannot lie. It is like a mirror showing its heart's reflection. She saw her eyes lit up the moment Faein saw her.

Faein isn't showy unlike the other kids of her age who are sweet to them. Pero napapansin naman niyang mahal siya nito simula pa lang sa mga simpleng bagay na ginagawa nito para sa kanya, naiintindihan na rin niya kung bakit ganito na lamang umakto ang bata.

After Faein heard that, her eyes went blank as her heart beat faster, nervous about who it is wanting to meet her, she could only think of two reasons why.

If there would be someone who would adopt her.

...or her true parents are now taking her back.

The kid lowered her head. Na naman? She thought. She knows it's impossible to happen, they abandoned her and that's why she has been here at the orphanage ever since she was a baby.

Right after her mother gave birth to her.

Hindi ba pwedeng si Ate Gen na lang ang umampon sa akin. Faein thought again her only wish.

"Sino?" Umiwas siya ng tingin at tumingin na lamang sa malayo. Obviously uninterested now.

Gen sighed and bent her knees in front of Faein. Alam na alam niya kung bakit ganito na lamang ang bata, siya na ang nagpalaki rito. Ngunit sana ay maintindihan niya na may magaganda pa rin namang bagay sa mundo.

"Faein, mababait na tao sila," ani nito.

"Ayoko pa rin." Umiling si Faein.

"Huwag matigas ang ulo. Ayaw mo bang magkaro'n ng mas maayos na buhay kaysa rito?" Gen touched the girl's hand.

"Ayoko, Ate Gen." Iniling muli nito ang kanyang ulo. "Iiwan din naman nila ako, ah? Dito na lang ako kasama niyo." Bakit ba gustong-gusto nila akong amponin? Kung ano man iyon, bakit hindi na lang 'yon ang nakita ng tunay kong mama para hindi niya ako iniwan?

Gen smiled sadly at that, her heart felt warmed but there's no future here for her. As much as she wants to adopt Faein, she can't. "Faein, kai—" She got cutted off.

"Ate Gen, ayaw ko po. A-ayaw... Ayaw niyo na ba ako dito kaya gusto niyo na akong m-maampon?" Faein couldn't help but ask, pinipigilan ang sariling umiyak kaya napakagat labi. Sa dami ng kanyang mga katanungang gustong masagot ay isa ito pero natatakot siyang ang maging sagot nito ay ang ikababasag ng puso niya.

"Hindi! Siyempre, gusto kong kasama ka... namin. Pero para rin naman sa 'yo 'to, Faein. Sa kinabukasan mo, para maayos... siguradong magagawa mo ang mga bagay na hindi mo nagagawa dito. Gugustuhin mo bang nandito lang? Na... wala lang? Faein, please... tanggapin mo na?"

Gusto.

...pero mas gusto kong makasama kayo, ang mga tanging tumatanggap ng totoo sa akin.