Παίζοντας Με Την Φωτιά

Κεφάλαιο 17 - Η Απαγωγή

Δύοεβδομάδες μετά

Πηνελόπη

Ήτανγύρω στις τέσσερις το μεσημέρι ότανάρχισα να ετοιμάζομαι για να συναντήσωτον Οδυσσέα στο σπίτι του για ταινία. Οκαιρός σήμερα ήταν ηλιόλουστος, έτσιαποφάσισα να φορέσω μια μακρυμάνικηλάδι μπλούζα με βαθύ ντεκολτέ, ένασκισμένο λευκό τζιν και τα λάδι allstarμου. Η άνοιξη ήταν από τις αγαπημένεςμου εποχές μαζί με το φθινόπωρο, όχι ότιη άλλες δεν μ' άρεσαν, αλλά προτιμούσααυτές τις δύο. Γιατί ο καιρός ήταν καλός– χωρίς όμως να κάνει πάρα πολύ ζέστησαν το καλοκαίρι – αλλά αυτό πουτρελαινόμουν περισσότερο ήταν ότιάνθιζαν όλα τα λουλούδια και οι δρόμοιγεμίζαν με διάφορα χρώματα. Ειδικά στηνΚάρπαθο αυτή η εποχή ήταν καταπληκτική.

Απότην ημέρα που ο Οδυσσέας μου είπε γιατο παρελθόν του είμασταν την περισσότερηώρα μαζί - εκτός άμα ήταν να πάει στομπαρ για δουλειά ή κάπου αλλού - μιαπηγαίναμε για καφέ κοντά στο σπίτι μου,μια πηγαίναμε βόλτα στο πάρκο, μια μέναμεστο σπίτι μου ή στο δικό του και βλέπαμεταινίες, αν και τις περισσότερες φορέςδεν την βλέπαμε καθώς είμασταναπασχολημένοι με το να φιλιόμαστε. Ανκαι τα πράγματα δεν έχουν ξεκαθαρίσειακόμα μεταξύ μας εκατό τις εκατό. Εννοώναι φαίνεται ότι του αρέσω πολύ αλλάδεν ξέρω άμα είναι και αυτός ερωτευμένοςμαζί μου όπως είμαι εγώ μαζί του.

Σήμεραπαρόλο που ήταν Δευτέρα δεν είχα σχολείοκαθώς είχαμε σταματήσει για τις διακοπέςτου Πάσχα, έτσι είχα δύο εβδομάδεςχαλάρωσης μπροστά μου. Κάτι που χρειαζόμουνμετά από πολλαπλά διαγωνίσματα τιςτελευταίες δύο εβδομάδες.

Μόλιςείμαι ντυμένη και βεβαιώνομαι ότι έχωβάλει στην τσάντα μου, κλειδιά, πορτοφόλικαι κινητό ενώ δεν ξεχνάω να πάρω καιτο τζιν τζάκετ μου για κάλου κάκου, φεύγωαπό το διαμέρισμά μου με κατεύθυνσηστην στάση λεωφορείων.

Σεσαράντα λεπτά περίπου έχω φτάσει έξωαπό την πολυκατοικία του Οδυσσέα καιχτυπάω το κουδούνι. Δεν περνάει ούτεένα λεπτό και ο χαρακτηριστικός ήχοςακούγεται και μπαίνω μέσα.

ΟΟδυσσέας με περίμενε στην πόρτα καιόταν με βλέπει μου δίνει ένα από τακαλύτερα του χαμόγελα, κάτι που κάνειτην καρδιά μου να χάσει ένα χτύπο απότο πόσο όμορφος είναι.

«Γεια σου όμορφη! » μου δίνει ένα πεταχτόφιλί στα χείλη πριν με αφήσει να μπωμέσα στο διαμέρισμα. Κοιτάζω τριγύρωμου και δεν βλέπω κανένα ίχνος από τονΔημόκριτο. « Ο Δημόκριτος είναι έξω!Οπότε είμαστε τα δύο μας » λέει διαβάζονταςτις σκέψεις μου και γνέφω το κεφάλι μου.Μπορεί να μην ήταν η πρώτη φόρα πουείμασταν μόνοι μας αλλά ακόμα δεν έχωσυνηθίσει να είμαι τόσο κοντά του καιειδικά μόνοι μας.