Παίζοντας Με Την Φωτιά

Κεφάλαιο 5 - Ακαταμάχητη Έλξη

Πηνελόπη

Τις τελευταίες ημέρες περνάω αρκετό χρόνο με τον Οδυσσέα λόγο της εργασίας που μας έχει αναθέσει η καθηγήτρια της Χημείας, κ. Ιωσηφίδου, και όσο χρόνο περνάω μαζί του τόσο πιο πολύ νιώθω την έλξη για εκείνον να μεγαλώνει μέρα με την μέρα καίγοντάς με κανονικά.

Το θέμα όμως είναι ότι δεν μπορώ να τον καταλάβω καθόλου. Την μια είναι χαλαρός, μέχρι και χιούμορ κάνει, και την επόμενη κλείνεται πάλι στον εαυτό του, αφήνοντάς με μπερδεμένη και με χιλιάδες ερωτηματικά.

Όταν είμαι μαζί του νιώθω ότι παίζω σε ταινία μυστηρίου και πρέπει να βρω εγώ το τι κρύβει. Δεν έχω ξανά γνωρίσει κανέναν σαν και αυτόν.

« Γη προς Νελ! » βλέπω ξαφνικά τα χέρια της φίλης μου μπροστά στο πρόσωπο μου και γυρνάω να την κοιτάξω απότομα

« Τι στο κάλο Έμη! »

« Που ταξιδεύεις? Η μάλλον άστο ξέρω! » μου ρίχνει ένα πονηρό βλέμμα

« Φυσικά και όχι! » κοιτάζω αλλού ενώ τα μαγουλά μου φλέγονται

« Παρ' το χαμπάρι Πηνελόπη Αντωνίου! Από εμένα δεν μπορείς να κρυφτείς » με δείχνει με το δάχτυλο της και γελάω νευρικά. Γαμώτο έχει δίκιο. Παρόλο που είμαστε φίλες μόνο ένα χρόνο με καταλαβαίνει καλύτερα και από τον ίδιο μου τον εαυτό.

« Ξέρεις τι? » λέει ενώ με κοιτάει σκεπτική και σηκώνω τα φρύδια μου απορημένη « Πιστεύω ότι αρχίζεις να την πατάς μαζί του » η φίλη μου με κοιτάζει σοβαρή και πνίγομαι με το ίδιο μου το σάλιο

« Ανοησίες! » η φωνή μου βγαίνει τσιριχτή και ούτε εγώ την αναγνωρίζω

Η Άρτεμη ήταν έτοιμη να απαντήσει αλλά για καλή μου τύχη την διακόπτει το κουδούνι για την επόμενη ώρα.

Στον δρόμο για το σπίτι σκεφτόμουν όλα όσα μου είπε - ή μάλλον αυτά που πίστευε- η Άρτεμη το πρωί και δεν μπορούσα να αναρωτιέμαι: Όντως άρχιζα να αναπτύζω συναισθήματα για τον Οδυσσέα ή ήταν μια απλή ερωτική έλξη?

Όλα αυτά μου φαινόντουσαν μπερδεμένα μιας που δεν είχα ξανά ερωτευτεί ή τουλάχιστον καψουρευτεί κάποιο αγόρι για να ξέρω ακριβώς την συμβαίνει.

Αλλά δεν γινόταν να τον ερωτεύτηκα μέσα σε τόσες λίγες ημέρες. Έτσι δεν είναι? Αγκρρρ γιατί δεν είναι πιο απλά αυτά τα πράγματα? Σκέφτομαι απελπισμένη ενώ γυρνάω τα μάτια μου.

Χαμένη έτσι όπως ήμουν μέσα στις σκέψεις μου δεν κατάλαβα το πότε έφτασα μπροστά από την πολυκατοικία μου, αναστενάζοντας παρατάω οτιδήποτε σκέψεις είχα και μπαίνω μέσα στην πολυκατοικία.

« Καλησπέρα Πηνελόπη! Πως είσαι? » ακούω την φωνή της κυρίας Ισμήνης της γειτόνισσας από τον 3ο και την χαιρετάω.

« Πολύ καλά κυρία Ισμήνη! Εσείς? »

« Πολύ καλά και γω αγαπητή μου! » μου χαμογελάει και με ένα τελευταίο χαιρετισμό την χάνω από το οπτικό μου πεδίο

Η μυρωδιά του αγαπημένου μου φαγητού με χτυπάει στην μύτη με το που πατάω το πόδι μου μέσα στο σπίτι μου. Θεέ μου! Τι ωραία μυρωδιά σκέφτομαι και κατευθύνομαι στην κουζίνα

« Καλώς την! Κάτσε, το φαγητό είναι έτοιμο » η μητέρα μου μου δείχνει προς το στρωμένο τραπέζι.

« Έρχομαι σε λίγο » τρέχω προς το δωμάτιο μου, αφήνω την τσάντα μου και αφού πλένω τα χέρια μου πηγαίνω να κάτσω να φάω με την μητέρα μου. Κατά την διάρκεια του φαγητού ανταλλάξαμε πως πήγε η μέρα μας και μόλις τελειώσαμε, την βοήθησα να μαζέψουμε το τραπέζι πριν πάω στο δωμάτιο μου.

Ήταν γύρω στις 9 το βράδυ όταν τελείωσα τα μαθήματα για την αυριανή μέρα και ήδη ήμουν πτώμα. Έτσι αποφάσισα να κάνω ένα χαλαρωτικό μπάνακι και μετά να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου να διαβάσω, αλλά τα σχεδία μου χάλασαν καθώς με το που το κεφάλι μου ακούμπησε το μαξιλάρι με είχε πάρει είδη ο ύπνος.

Γειά σας παιδιά!!! Καλό φθινόπωρο να έχουμε. Ανέβηκε και το πέμπτο κεφάλαιο της ιστορίας... Μην ξεχνάτε να ψηφίζετε και να γράφετε τα σχόλια σας! Ξέρω ότι γίνομαι κουραστική άμα όμως δεν μου λέτε την γνώμη σας δεν θα ξέρω άμα σας αρέσει η ιστορία! Καλή συνέχεια <3