Παίζοντας Με Την Φωτιά

Κεφάλαιο 8 - Δύσκολες αποφάσεις

Οδυσσέας

Το πρωί ξύπνησα χωρίς να με επισκεφτούν οι εφιάλτες μου κάτι που μου φάνηκε παράξενο. Αλλά δεν μπορούσα να μην νιώθω ανακουφισμένος που επιτέλους μετά από τόσο άυπνα χρόνια μπόρεσα να κοιμηθώ σαν άνθρωπος.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και αφού τελείωσα με την καθημερινή μου ρουτίνα κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Εκεί ήταν ήδη ο Δημόκριτος φτιάχνοντας καφέ στην καφετιέρα.

« Καλημέρα! » του λέω και με κοιτάζει παράξενα

« Να φανταστώ ότι κοιμήθηκες καλά χθες το βράδυ? » με ρωτάει με σηκωμένα τα φρύδια και γνέφω καταφατικά χωρίς να χαθεί το χαμόγελο από τα χείλη μου

« Αυτά είναι καλά νέα! Επιτέλους καιρός ήταν » χαμογελάει και φαίνεται να χαίρεται για μένα. Αυτός είναι φίλος! Να χαίρεται με την χαρά σου, να λυπάται με την λύπη σου και να θυμώνει με τον θυμό σου. Τι άλλο να ζητήσει κάποιος? Είμαι τυχερός που τον έχω σκέφτομαι

« Δημόκριτε! Ξέρω ότι δεν τον λέω συχνά αλλά είμαι ευγνώμων που σε έχω για φίλο μου » του λέω με ειλικρίνεια και εκείνος με χτυπάει φιλικά στον ώμο και κατάλαβα ότι νιώθει και αυτός το ίδιο.

Η καλή μου διάθεση όμως χαλάει όταν σκέφτομαι ότι έχω μια πάρα πολύ δύσκολη απόφαση μπροστά μου. Που στο καλό θα βρω εκατό χιλιάδες εύρω μέσα σε τρεις εβδομάδες?

Ο Δημόκριτος παίζει να παρατήρησε την ξαφνική αλλαγή διάθεσής μου και τον βλέπω να με κοιτάζει ανήσυχα. Του χαμογελάω για να τον ηρεμήσω, αλλά δεν φτάνει στα μάτια μου και εκείνος το καταλαβαίνει.

Έτσι κάνω το μοναδικό που μπορώ να κάνω για να αποφύγω οποιαδήποτε ερώτηση μπορεί να μου κάνει: Να φύγω από το διαμέρισμα. Σηκώνομαι από την καρέκλα και αφού τον χαιρετάω, βγαίνω από την πολυκατοικία.

Ανεβαίνω στην μηχανή μου και παίρνω τους δρόμους αφήνοντας το μυαλό μου ελεύθερο για λίγα πολύτιμα λεπτά. Σύντομα φτάνω στο μοναδικό μέρος που μπορώ να ηρεμίσω και να σκεφτώ καθαρά.

Ο Λυκαβηττός μπορεί να είναι λόφος αλλά μπορείς να δεις από κάτω όλη την πόλη. Ειδικά το βράδυ είναι πανέμορφα καθώς τα φωτά της πόλης μοιάζουν σαν χιλιάδες αστέρια. Μπορεί να μην είμαι ο μοναδικός που έρχομαι εδώ, αλλά το σημείο που έχω βρει δεν το ξέρει κανένας άλλος και έτσι μπορώ να είμαι μόνος μου.

Κάθομαι σε έναν βράχο και το μυαλό μου παρασύρεται σε διάφορες λύσεις που μπορώ να βρω για βγω από αυτήν την κωλοκατάσταση. Από την αρχή δεν έπρεπε να μπλέξω με αυτά τα άτομα. Αλλά τότε δεν ήξερα τι καθάρματα είναι, αλλιώς αποκλείεται να έμπλεκα μαζί τους. Έπρεπε να ακούσω τον Δημόκριτο όταν μου τα έλεγε. Τώρα άντε να βγω από το μπλέξιμο που μόνος μου μπήκα. Αν και δεν έκλεψα κανενός τα λεφτά. Όχι ότι ο Αντίνοος θα με πιστέψει. Αυτός τα λεφτά του θέλει, χέστηκε άμα είμαι αθώος ή όχι! Τι στο καλό θα κάνω γαμώτο?