Παίζοντας Με Την Φωτιά

Επίλογος - Καινούργια αρχή & Ανεπάντεχη Πρόταση

Πέντεχρονιά μετά

Πηνελόπη

Σήμεραήταν η μέρα που ανυπομονούσα από τηνστιγμή που ήμουν μικρό κοριτσάκι. Ήτανη μέρα της ορκωμοσίας μου, η μέρα που θαέπαιρνα το πτυχίο μου και θα μπορούσαεπιτέλους να ασκήσω το επάγγελμα πουπάντα ήθελα. Σίγουρα τα πέντε χρόνιαπου ξόδεψα στην σχολή και τα ξενύχτιαπου έκανα για το διάβασμα αξίζαν και μετο παραπάνω.

Σύντομαθα έπαιρνα το πτυχίο μου στα χέρια μουκαι τα συναισθήματα που ένιωθα ήτανανάμεικτα. Ανακούφιση, χαρά και λύπηπου θα άφηνα τα πανεπιστημιακά θρανία,αλλά από την άλλη χαιρόμουν γιατί θαεπέστρεφα στην Αθήνα στην μητέρα μουκαι φυσικά στο αγόρι μου. Δεν ήξερα ακόμαάμα θα κάνω μεταπτυχιακό, σε περίπτωση,όμως, που αποφάσιζα να κάνω κάποιο θατο έκανα στην Αθήνα ώστε να είμαι κοντάστους δικούς μου ανθρώπους.

«Νελ, είσαι έτοιμη? » ακούω την φωνή τηςφίλης μου έξω από την πόρτα της εστίαςμου

«Τώρα έρχομαι » λέω και ρίχνω μια τελευταίαμάτια στον καθρέφτη. Μιας που είναι τέληΟκτώβριου και κάνει κρύο φόρεσα έναμάλλινο λαδί φόρεμα μαζί με τις μπότεςμου με το τακούνι. Τα μαλλιά μου τα είχααφήσει κάτω να πέφτουν απαλά πάνω στουςώμους μου και ήμουν ελάχιστα βαμμένη.Πριν βγω έξω βάζω το εκρού μοντέρνο παλτό μου και κλειδώνω.

ΗΆρτεμη με περιμένει ήδη απέξω και την αγκαλιάζω πριν πάμε προς το ασανσέρ.Για την περίσταση επέλεξε να φορέσειένα στενό μίντι μπλε φόρεμα ενώ το είχεσυνδυάσει με άσπρες γόβες και άσπρο παλτό. Τα μαλλιά της τα είχε πιάσειψηλά και όπως πάντα ήταν πιο έντοναβαμμένη από έμενα.

«Έχεις αγωνιά? » σπάει την σιωπή στοασανσέρ και γνέφω. Και μπόλικη μάλιστα.Ειδικά για τον λόγο που έπρεπε να βγάλουμεεφόσον παίρναμε το πτυχίο μας. Για τηνυπόλοιπη διαδρομή μέχρι την αίθουσαεκδηλώσεων που θα γινόταν η τελετή τηςορκωμοσίας μείναμε σιωπηλές, η καθεμιάστις σκέψεις μας.

Ότανφτάσαμε ο χώρος είχε γεμίσει φοιτητέςκαι φοιτήτριες από δύο σχολές: τηςΝοσηλευτικής που ήμουν εγώ με την Άρτεμη– και άλλα παιδιά – και από την Ιατρική.Καθόμαστε με το γκρουπ της Νοσηλευτικήςκαι περιμένουμε να ξεκινήσει η τελετή.

Λίγαλεπτά πριν ξεκινήσει μας φωνάζουν στηνσκήνη και στέκομαι δίπλα από την Άρτεμη.Ψάχνω με το βλέμμα μου, μήπως 'δω τηνμητέρα μου με τον Οδυσσέα στο πλήθοςκαι τους εντοπίζω αμέσως να με χαιρετάνεπερήφανοι. Ανταποδίδω το χαμόγελο τουςκαι στρέφω την προσοχή μου προς το κέντροτης σκηνής, καθώς ο πρόεδρος του τμήματοςΚ. Φωτιάδης ξεκίνησε την ομιλία του.