Loving Mr. Difficult

Hey! I had a huge writer’s block on The Outsider but I think I could update it on Wednesday, probably longer too, so I thought I should start a new story, a tagalong one so here it is..technically it isn’t a new story since I wrote it when I was 12 so be nice please, my 12 years old self really worked hard for this story, thanks!

Loving Mr. Difficult

CHAPTER ONE

            “Tia! Come back here, I’m not than talking to you!”

            “Burn in hell, daddy!” Yup, sinigawan ko lang ngayo ang tatay ko after another huge argument. I probably should introduce myself first, ako si Tatiana Marie Oliver. Yes, that Oliver, the daughter of Oliver Enterprises and the sole heiress to the company. You’re probably wondering why I had an argument with “Daddy Dearest’, kasi ba naman ayaw niya akong papasukin sa gustokongHigh School, I’m gonna be a senior this year and I want a new experience. Sawa na ako sa posh school na pinapasukan ko, puro mga plastic lang naman ang mga tao dun.

            Kinuha ko yung Rolex na regalo sa’kin ng dad ko nung freshman ako, sabay takbo palabas. Nakita ko si Kuya Lito, ang favorite kong vendor.

            “Hi, kuya Lito!” sabi ko.

            “O, Tia,, napadalaw ka ata,” sabi niya, siya ang tumatayong kaibigan ko ditto sa labas ng malapalasyo naming bahay. Alam kong gusto ng marami ang buhay ko, pero ako, ayoko, ala naman ankong magulang e, si daddy lagging nasa trabaho at si mommy, matagal ng patay.

            “Nag-away ulit kasi kami ni Daddy, tsaka gusto kong ibenta tong Rolex,” sabi ko sabay pakita nung relo kay kuya. Tinignan niya ito nang mabuti at ngiti sa akin.

            “Gusto mo nang maglayas no? Kung ibebenta natin yan sa Bayan meron kang makukuha nang 50,000 pesos,” sabi niya.

            “Talaga kuya? Hindi ako maglalayas pero pwede na rin yan para sa mga bata,” sabi ko, siguro nalilito kayo no? yung mga batang sinasabi ko yung mga bata sa orphanage na tinutulunga kong makabangon. I’m not your typical socialite. I hate being categorized like that kaya I always try to break free from that stereotype.

            Pagkatapos naming ibenta yung Rolex, dumiretso kaagad ako sa orphanage. Ang daming batang nagugutom sa kalsada, and I try to help as much as possible. Lahat ng “Friends’ ko sa St. Peter’s High School ay puro mga mapagmata, they wouldn’t even think of coming to a place like this.

            Pagdating ko dun, sinalubong kaagad ako nang mga bata.

            “Ate Tia! May pasalubong ka?” tanung ni Esther. Si Esther ay isa sa mga paborito kong bata dito sa orphanage. She was left here when she was only three months old, now she’s five pero wala pa ring nagaadopt sa kanya. She was really sweet pero dahil siguro sa itsura niya kaya di pa siya inaadopt. May lahi kasi siyang Ita kaya siguro.

            “Sorry Esther pero wala e. next time, I promise. Kakausapin ko muna si Sister Anne ha, be good and play nice Children,” Sabi ko, and with a kiss on their foreheads, I left to find sister Anne.

            “Tia!” May sumigaw sa likod ko sabay yakap sa akin. Alam ko yung boses nka yun.

            “Sister Anne! How are you?” Tanung ko. Si Sister Anne ay dating Instructess sa St. Peter’s pero inassigned siya sdito sa Orphanage last year. Hindi siya yung typical na madre. She’s not strict and is playful.Para lang siyang normal na tao,and that’s why I like her.

            “Okay naman ako, bakit napadalaw ka?” Tanung niya sa akin sabay hatak sa damit ko para pumunta sa office niya.

            “Ibibigay ko po kasi itong donation ko e,” sabi ko tas bigay dun sa sobre na naglalaman ng 50,000 ko.

            “Hija, sobra na ito. Last week lang nagbigay ka na ng 75,000,  iipon mo na itong pera para sa iyo,” sabi niya sabay balik sa akin nung sobre pero di kinuha.

            “Sister, para sa mga bata yan. Di ko naman po ibibigay tong pera ko may pagkakagastusan ako.”

            “Pero, hija-“

            “ Sister, kunin niyo na. Mas kailangan po iyan nang mga bata kaysa ako,” sabi ko. Umiyak si sister Anne sabay tayo para yakapin ako.

            “Salamat anak, maraming salamat talaga,” sabi niya, niyakap ko siya  hanggang sa matapos na siya sa pag-iyak. Pagkatapos nun, umiwi na ako sa bahay.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“Saan ka nanggaling?!” Ang galling di ba? Pagkauwi ko sigaw kaagad ang inabot ko.

“None of your business!” balik k okay daddy, siguro nahihiwagaan na kayo kung bakit lagging galit si daddy sa skin. Mnapakaprotective kasi e, simula ng namatay si mama ayaw na niya akong mawala sa mata niya.

“Don’t talk to me like that,” Sabi niya, humina bigla ang boses.

“Then let me attend San Vicente Public School.”

“No.”

“Then don’t expect me to be your princess,” I said then slammed my door. I locked it at sabay higa sakama. I buried my face in the pillow and cry myself to sleep.

The week was like that. Hindi ko kinausap si Daddy, I closed myself on my room, hanggang sa din a nakatiis si papa.

“I can’t take this silence anymore Tia. Go to San Vicente if you want, Just be yourself again. I hate it when you’re sad.”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Hanggang diyan muna. Haha, please vote and comment if I shoukd continue…thanks!