Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
the day, 92 days before the wedding.
••
Çevredekiler sayesinde kaza alanına neredeyae anında gelen itfaiye ve ambulans ekiplerinin hızlı müdahaleleri sayesinde hala kalbin atıyordu. Sana yapılan ilk müdahalelerin ardından son hızla hastaneye gidiyordun.
Arabanın içinde bulunan şirket kimliğin sayesinde ailene ve nişanlına kısa sürede ulaşılmış ve bu yıkıcı haber verilmişti.
Senin ameliyatın başladığı sırada Rintarou ancak hasteneye varabilmişti. Seni kaza halinle görmediği için şanslıydı. Ameliyathanenin önüne çöküp hiç durmadan saatlerce ağlamıştı. Sen çıkana kadar bir adım dahi uzaklaşmamıştı.
Bir saniye ve on dört saat. Hayatın bir saniye içinde mahvolmuş ve on dört içinde toplanmıştı. Tabii buna toplanma diyebilirsek. Şu an yaptığın tek şey nefes almaktı. Sadece bunu yapabiliyordun.
Nihayet ameliyathanenin otomatik kapılarının açıldığını gören Rintarou bir umutla ayağa kalkmıştı ve doktora doğru ilerlemişti. İyi haberlerin gelecekti değil mi?
"Hastanın yakını sizsiniz galiba?"
"Nişanlısıyım."
"Öncelikle geçmiş olsun hastamız hayatta." Doktor derin bir nefes aldı. "Ama maalesef ki hastamız gelirken komaya girmiş."
Rintarou bir süre 'komaya girmiş' cümlesini kavramaya çalıştı. "Çıkabilir ama değil mi?"
"Umalım ki öyle olsun."
●
Ve Rintarou sen hastanede kalmaya başladığın günden beri hastanelerden nefret etmeye başlamıştı.
••
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
