Sakima (Üç Kral)

Giriş: İlahın unuttuğu gezegen

Kuraklık , acı ve umutsuzluk dünyanın haline bakıldığında akla gelen ilk üç kelimeydi on bin yıl boyunca dünya böyleydi insan ırkı çoktan yok olmuştu her türlü hayvan ve canlı yok olmuştu, su namına bir şey bile yoktu hepsi çoktan uzaya dağılmıştı.

Bu devasa çölün içinde sadece bir grup kaktüs vardı bunların da çoğu çoktan kurumanın eşiğine gelmişti sadece küçük belki bir avuç boyu kadar bir tane kalmıştı.

Bu tür kaktüsler bu boyutun diğerlerinden ayıran ikinci şeydi diğeri ise dünyanın bu hale gelmesiydi.

Bu kaktüslerin özel olmasının sebebi her şarta uyum sağlayabilecekleri ''sonsuz'' evrim yetenekleriydi gerçi bunca zamandan sonra bu yetenek neredeyse kaybolmuştu bu yüzden çoğu öldü bu dünyada yaşayan son tür de yok oluyordu.

Sadece bu küçük kaktüs dayanıyordu oda çok fazla dayanabilecek gibi görmüyordu. O sırada o çölde ansızın kırmızı saçlı gri bir pelerin giyen bir figür belirdi 16-18 gibi gözükmesine rağmen gözleri çok soğuk bakıyordu kaktüslere yaklaştı ve ağzından şu sözler çıktı:

''Bu da son gruptu galiba buradan umudu kesmeli ve geri dönmeliyim''dedi

O sırada gözleri küçük solgun yeşil kaktüsün hala yaşadığını gördü elini çantasına attı ve toprakla bir saksı çıkardı elleriyle kumu kazmaya başladı kökleri henüz tam gelişmemiş kaktüsü aldı ve:

''Ahhh su getirmeyi unuttum şimdi bu küçük şey tüm bu yola nasıl dayanıcak'' dedi

Sonra aklına bir şey gelmiş gibi kaşlarını kaldırdı ve bileğini kesip bir süre saksının üstünde tuttu ve daha sonra ''Ak'' dedi. Kesik kolundan oluk oluk kan aktı ve saksıyı doldurdu daha sonra ''Dur'' dedi. Kanama anında durdu ve yara hızla kapanmaya başladı küçük kaktüse baktı ve :

''Umarım bu seni bir süre idare eder ölürsen benim için biraz sıkıntı olucak'' dedi.

Elini salladı ve şöyle dedi ''Gato'' mor içi dumansı gibi gözüken bir yarık açıldı ve figür içeri daldı

Gözden kaybolduğunda artık kurak gezegende ek bir hayat belirtisi dahi yoktu ve yok olana kadar olmayacaktı