𝙽𝚒𝚎𝚝 𝚣𝚘𝚊𝚕𝚜 𝚐𝚎𝚙𝚕𝚊𝚗𝚍 ~ 𝙱𝚊𝚗𝚔𝚣𝚒𝚝𝚝𝚎𝚛𝚜

hoofdstuk 3.11 - wonderen hebben tijd nodig

Met zijn handen in zijn zakken loopt hij over de dijk. Hij hoort in de verte de ambulance al aankomen. Sowieso horen de jongens vaak alles wat vanuit Rotterdam komt, zolang de wind gunstig staat. Raoul neemt het allemaal in zich op. De villa wijk lag er prachtig bij. Het was rustig en beginnende lente zon schitterde over het wegdek. Raoul had besloten om eerst naar Milo te gaan, dan kon hij zo de rij afmaken. Hij wist dat Koen nog in Amsterdam moest zijn, dus kon hij de andere twee uit hun huis plukken.

Hij slaat het grindpad in, als hij Milo en zijn vriendin aantreft tijdens het uitruimen van de auto. "Hey Roel wat leuk dat je langskomt," begint Charlotte voordat ze met de tassen richting het huis loopt. Milo kijkt Raoul aan die zacht zijn hoofd schudt. Het was niks voor Raoul om via de voordeur te komen, meestal ging hij achterom. "Wat is er aan de hand?" vraagt Milo als hij zijn autosleutels wegsteekt. 

"Guus," begint Raoul zacht waarna net op dat moment de ambulance over de dijk komt gereden. De snelheid waarmee het langs het huis van Milo raast, verraad al de urgentie die zijn afspeelde in het huis van Matthyas. "Godverdomme Raoul," zegt Milo gehaast, "ik leg deze spullen even binnen en dan ga ik naar Matt. Heb jij Rob al geïnformeerd?" Raoul schudt zijn hoofd en rent richting het andere huis. Door de voortuin van Rob, kon je de ambulance al zien staan. Raoul was dus ook niet verrast wanneer hij Jaimy buiten ziet staan. 

"Robbie is er over drie minuten," zegt ze meteen, "gaat niet goed daar of wel?" Raoul schudt zacht zijn hoofd, "had je hem gebeld?" Jaimy knikt zacht en kijkt met verdrietige ogen richting Raoul, "ik hoorde de ambulance aankomen en toen hij bij Matt afsloeg, belde ik Rob. Hij was al onderweg naar huis en zal er zo zijn." Jaimy krijgt tranen in haar ogen en Raoul trekt haar in een knuffel, net op het moment komt de auto van Rob aanrijden. Hij zet hem stil en springt meteen uit de wagen voordat hij naar Jaimy snelt. 

"Wat is er gebeurt?" vraagt Rob meteen als hij Jaimy ziet. Raoul wuift Rob mee richting zijn auto. "Raoul wat is er hiernaast gebeurd? Is het Matthyas?" Bij godsgratie schudde Raoul zijn hoofd, "nee het is Guus. Aanval gehad voor ruim vier minuten, ik heb hem van school gehaald en Jaïr kwam af om te kijken hoe nu verder. Toen kreeg hij nog een aanval, hij wordt meegenomen en onder behandeling van zijn neuroloog gezet. Milo is al binnen, maar we moeten uitzoeken hoe we het gaan doen met Jurre en Juliette." 

Rob knikt en kijkt Jaimy aan, "wij halen Jur wel van zijn school, gaan wat doen met hem. Jullie zorgen voor Guus. Juliette kan naar Xavier toch?" Raoul haalt zijn schouders op, "zal Matt vragen om Xavier te appen. Xavier was er trouwens ook toen Guus zijn aanval kreeg, hij zat bij Lieke in de les toen ze uit de les werd geplukt om Guus te helpen." Rob knikt begrijpelijk en steekt zijn handen in zijn zakken en ziet in zijn ooghoek dat ambulancemedewerkers de ambulance binnenstappen en weer terugkomen met verschillende tassen. "Ga naar je vriendin," fluistert Raoul, "ik ga dingen hiernaast regelen. Het komt goed Rob, echt waar."

~

Ooit zouden ze er samen staan. Niet specifiek op dit schoolterrein, maar toch, een schoolterrein. Guus was vertrokken met de ambulance richting het Maastad. Charlotte en Milo hadden Matthyas meegenomen, Xavier zou Juliette meenemen naar zijn huis en Jurre zou bij Rob en Jaimy blijven. 

"Weet je ondertussen al hoe het met Guus is?" vraagt Jaimy. De lentezon scheen op haar zonnebril. Wachtend op een bankje op het schoolplein, zaten ze beide. Als de situatie wat jovialer was geweest, was ook deze scene vrolijker. Rob kijkt op van zijn telefoon en schudt zacht zijn hoofd, "nee Milo en Char zijn met Matt aan het wachten. Jaïr is mee naar binnen gegaan, hij wordt nu onderzocht door zijn neuroloog." Jaimy knikt, ook zij wist hoeveel de kinderen betekende voor de anderen. "Gaan we het ze binnenkort vertellen?" vraagt Jaimy zacht. Rob krijgt nu een glimlach rond zijn mond, hij wist precies wat hij moest vertellen, "binnenkort. We hebben binnenkort sowieso een barbecue, dan gaan we het vertellen." 

Niet veel later gaat de schoolbel en komen de leerlingen de school uit. Jurre, die eigenlijk Matthyas verwachtte, rent het schoolplein op en kijkt verbaast om zich heen. Zou zijn papa hem zijn vergeten? Dan valt zijn oog op Robbie en Jaimy, wie zouden die dan op komen halen? Hij besluit er maar naartoe te lopen, misschien moesten ze hem wel hebben. "Hey maatje," lacht Jaimy, "ga je mee naar huis?" Jurre kijkt vervreemd naar de twee op de bank, "bedankt maar papa komt zo, anders moet hij alleen naar huis en dat vind ik zielig." 

Een waterige glimlach vormt bij Robbie, "Jur er is iets met Guus. Papa is nu met Guus eventjes naar de dokter, dus papa kan je vandaag niet ophalen. Heb je zin om iets met mij en Jaimy te gaan doen?" Jurre kijkt naar Rob en dan naar Jaimy om vervolgens weer terug te kijken naar Robbie. "Zeker dat papa niet komt?" Robbie schudt zijn hoofd en dan haalt Jurre zijn schouders op, "oke als papa echt niet komt, dan wil ik wel met jullie mee." 

Jaimy lacht zacht en knikt. Robbie pakt de schooltas van de jongen en dan rent hij alweer naar Jaimy, waar hij haar hand pakt. De onbezonnenheid van de jongen voor haar, verwonderd een ieder elke keer. Hij huppelt naast Jaimy en verteld honderd verhalen over wat hij vandaag had gedaan. "Wat wil je doen als we bij ons thuis zijn?" vraagt Jaimy dan. Jurre zijn ogen glunderen, hij mocht mee naar het huis van Robbie. "Mag ik een puzzel maken met jou?" Rob moet zacht lachen, van alles wat ze in hun huis hebben, wilde de inmiddels dertienjarige een puzzel maken samen met Jaimy. Ze knikt zacht en glimlacht zacht, "we hebben nog wel een paar liggen. Eentje over de wereld, wil je die maken?" Meteen knikt de jongen enthousiast, ook als hij de auto van Robbie in de verte ziet verschijnen. 

Ineens trilt dan de telefoon van Rob in zijn broekzak, het is Milo die hem belt. "Oww gaan jullie maar zo vast naar de auto, ik kom zo." Rob wijst naar zijn telefoon en Jaimy knikt begrijpend, het is één van de jongens die hem belde om nieuws te melden over de buurjongen en de jongen die ze hebben omarmd als bonuszoon. "Met Rob," neemt hij snel op, "heb je nieuws?" Aan de andere kant van de lijn hoort Robbie enkel Milo, geen geschreeuw of gehuil van iemand die hij kan linken aan de persoon Matthyas Maarten het Lam. 

"Het is een beetje complex," zegt Milo zuchtend, "hij mag vanavond naar huis. Ze hebben zijn medicatie opgehoogd, maar het is nog niet duidelijk wat dat voor effect zou hebben. Ze willen in de nabije toekomst waarschijnlijk overgaan op een hersenoperatie om zo zijn leven weer dragelijk te maken. Op dit moment zijn de aanvallen die hij heeft te veel in vergelijking met andere leeftijdsgenoten die ook niet aangeboren epilepsie hebben." Robbie zucht hoorbaar, "oke. Oke, hoe gaan we dit doen? Hoe laat zijn jullie thuis?" 

"Dat weet ik niet," gaat Milo verder, "ga maar eten met Jur, wij zijn niet voor die tijd thuis in elk geval. Ik hou jou op de hoogte oke?" Rob stemt in en haakt af, dan loopt hij richting de auto waar Jaimy achter Jurre aanloopt. Ze zijn een spel aan het spelen, en Rob kan niet anders dan glimlachen richting het schouwspel dat voor hem wordt gehouden. Jaimy ziet hem en trekt een vragend gezicht. Robbie zucht en knikt tevreden, misschien kwam het toch alsnog goed...