Boşanma aşamasını böyle hayal etmiştim 🥺 Peki siz nasıl?
Ceylin adliyeye 100 metre kala taksiden çıktı. Geriye kalan mesafeyi yürümek istedi.Bütün geceyi hayatın adaletsizliğini düşünerek uyuyamadı.
240 gün... Evliliklerinden bu yana tam olarak bu kadar zaman geçmişti. Diş fırçalarıyla başlayan hikaye şimdi kalbe derin bir yara ile bitiyordu. Kaç gün gerçekten mutluydular? Bir mi, iki mi? Tabii ki Ilgaz yanındayken her saniyesi onun için çok değerliydi, onunla olmak neşe ve huzur getiriyordu. Ancak etraflarında oluşan olaylar onların ilişkilerinden zevk almalarına asla izin vermemişti ve şimdi ise her şeyi yakmalarına neden olmuştu..
Bu düşünceler Ceylinin onlar için her şeyi başlatan anıların hatırlamasına neden oldu: ilk dokunuşlar, ilk sarılmalar, evlilik, aşk itirafları, ilk öpücük... Binaya yaklaşırken Ceylin Ilgaz'ı park ettiği arabanın yanında gördü. Adam resmen ayakta duramıyordu, her dakika kol saatine bakarak geriye, ileriye doğru yürüyordu. Ilgaz kravatını biraz gevşetmişti, Ceylin bunu zorlandığında yaptığını biliyordu. Genelde böyle anlarda, o tıpkı Ilgaz gibi, sarılmaları ve öpücükleriyle birbirlerini rahatlatırlardı. Ama şimdi yapamazlardı...
Ilgaz arkasına döndü ve Ceylin'ı görünce yanına doğru yürüdü. Yakına gelince, sessizce gözlerle merhaba dediler.
- Girelim mi? - Ilgaz sessizliği keserek sordu.
Kız başını salladı. İkisi de binanın basamaklarına doğru yöneldiler. Ceylin dengesini kaybedebileceğini hissetti ve durakladı. Ilgaz arkasına döndü ve kadının kendini iyi hissetmediğini görünce elini uzattı:
-Ceylin, iyi misin?
- Evet - diyerek yalan söyledi ve yardım için uzanan eli görmezden gelerek yukarıya çikti.
Nasıl iyi olabilirdi ki? Boşanmaya yaklaştikça endişesi daha çok artıyordu. Sabahtan beri elleri titriyordu, kalbi ise zaten bir süredir ağrıyordu. Boşanmak istiyor muydu? Tabii ki hayır. Peki Ilgaz istiyor muydu? Kalbi değil, ama aklı ona bunun şimdi yapılması gerektiğini söylüyordu. Ilgaz, önce Çınarın masumiyetini kanıtlayacağına, sonra tekrar Ceylin'le birlikte olabileceğine kendini ikna etmişti. Yanında olmak ve onun sözüne karşı çıkmak ona ihanet etmekti. Şimdi çok acı çekecekti ama bu ne yazık ki önlenemezdi.
Adliye'nin koridoruna girdikten sonra Ceylin buraya ilk kez iki eş olarak nasıl geldiklerini hatırladı. Önce evlilikle ilgili ilk "röportajlarını" vermiştiler, sonra Ilgaz'ın elini tutmuştu ve böylece yürümüştüler. Ceylin bu sahneleri kafasında canlandırarak biraz gülümsedi.
Koridorda Duygu hakimenin asistanı İçlal onları karşilamişti.
- Sayın savcım, hakime hanım beklemenizi istedi, 10 dakika içerisinde geleceğini söyledi.
- Tamam, İclal sağol.
Kadın yanlarından ayrıldı, sonra Ceylin güçsüz bir şekilde büyük bir zemin penceresinin karşısındaki banka oturdu. Ilgaz onun önünde durdu. Birbirlerinin gözlerine baktılar, kelimeler artık hiçbir önem taşimiyordu.
- Yani gerçekten boşanıyorlar mı? - Pars'ın yanında dururken sordu Derya.
- Gördüğünüz gibi...
Ilgaz ve Ceylin'ı uzaktan gözetleyerek birlikte duruyorlardı.
- Ama birbirlerini çok seviyorlar! Özellikle konu Ceylinin davasına geldiğinde kendim şahit oldum.
- Biliyorum, Derya Savcım, siz sadece bunu gördünüz, ben ise başından beri her şeye şahit oldum. Birbirlerini sevmedikleri andan itibaren sürekli tartışıyorlardı, bu arada şimdi de devam ediyorlar. Sonra bana evli olduklarını duyurdular. Onlara inanmadım ve bu konuda haklıydım çünkü bu evlilik sadece bir formalite idi. Ama daha sonra öyle bir hikaye yazdılar ki hayranlık duymamak imkansız.
***
- Ilgaz Savcım, odaya girebilirsiniz - söyledi İclal.
Ilgaz ve Ceylin tanıdık odaya girdiler.
- Merhaba Duygu hanım.
- Merhaba, gelin. Bana hangi konu için geldiğinizi biliyorum. Bu karara açikçasi biraz şaşırdım. Hayatta birçok zor durum olur, ancak bir şeyi yok etmek onu inşa etmekten daha kolaydır. Kararınızdan emin misiniz? - diye sordu kadın.
- Evet - sesi titreyerek cevap verdi Ilgaz ve yutkundu. Muhtemelen bu hayatta aldığı en zor kararlardan biriydi.
Cevabı duyulduktan sonra Ceylinin gözleri gözyaşlarıyla dolmaya başladı. Evet diyeceğini biliyor muydu? Biliyordu. Sevdiği adamın karakterini çok iyi biliyordu ve eğer birşeyi yapmaya karar verdiyse, böyle yapacağını biliyordu. Ama ne olursa olsun içinde "hayır" duymayk için bir umut besliyordu. Ancak şimdi hiçbir şey yapamazdı, acı gözyaşlarıyla cevap vermekten başka bir çaresi yoktu:
- E-evet.
***
Duygu hakime karar vermesi için eşlerin dışarı çıkmasını istedi. Dışarı çıktıklarında Eren'i gördüler, sanki onları bekliyordu.
- Bitirdiniz mi? - diye sordu.
- Henüz değil, hakime karar veriyor.
Eren ve Ceylin birbirlerinin gözlerine baktılar, kızın yanağından bir gözyaşı döküldü. Ceylin öncesinde kendisine duygulara yer vermeyeceğine söz vermişti, ama bunun ne kadar zor olacağını hayal bile edememişti. Kadın arkasına döndü ve neredeyse koşarak yedek çıkışa doğru yöneldi.
- Ceylin? - diye seslendi Ilgaz.
- Bekle kardeşim, konuşmama izin ver - dedi ve peşinden koştu.
Adam Ceylin'ı adliyenin arka bahçesinde buldu, çömelip ve yüzünü elleriyle kapattıp ağlıyordu.
- Ceylin... Ceylin, ne oldu? - Eren ona doğru eğilerek sordu.
Kadın cevap vermedi, sadece ona sarıldı ve ağlamaya devam etti.
- Olmadı Eren... Ben... Ben yine yalnız kaldım Eren... Söylemiştim ben... - hıçkırıklarla konuşuyordu.
- Ne diyorsun, kraliçe? Böyle bir şey nasıl olabilir? Ilgaz seni çok seviyor, sen de bunu biliyorsun.
Ceylin başını kaldırdı, gözyaşlarını sildi:
- Biliyorum ama benim de onu ne kadar sevdiğimi biliyorsun, değil mi? Hayat neden bizim için bu kadar adil değil? Her şey o kadar üst üste geldi ki artık dayanamıyorum Eren, dayanamıyorum...
- Yapma Ceylin, o da seninle olmak istiyor...
Bu sırada Ilgaz köşede duruyordu, kalbinin kanla dökülmesine neden olan konuşmayı duymuştu. Şimdi ona sarılmak, teselli etmek, onu her şeyden çok sevdiğini söylemek o kadar istiyordu ki. Ancak o zaman Ilgaz kaderin onlara ortak ve mutlu bir yaşam için bir şans daha vereceğini bilmiyordu. Bazı savcıların tavsiyelerinin yardımıyla Duygu hakime duruşmayı başka bir tarihe ertelemeye karar vermişti. Bu durumu düzeltmek için çok güzel bir şanstı ve kesinlikle bundan faydalanacaktilar✨
