Ana

Hey everyone, ky eshte libri i dyte qe une po shkruaj, shpresoj te ju pelqej po aq shume sa i pari. Mos harroni Vote and Comment pls.

“ Perse e shtyve nga shkallet, perse e bere?”

“Une...joo...se shtyva une” po memeriste Ana e shkrete, e cila po dridhej ne vend, duke pare vellane e saj biologjik te shtire ne toke dhe te mbuluar ne gjak. Donte t'i afroheshe prane, ti kapte doren dhe ti jepte kurojo duke i thene ‘ mos ki frike, motra eshte ketu, asgje nuk do te ndodhi ty’ , por nuk mundte, pasi ai ishte duke e pare ate ne sy me ate shikim gjykues, ne te cilin dukej qarte qe ai i kishte besuar komplet fjalet e Leles.

Ana nuk donte asgje nga kjo jete vec nje familje qe ta donte ashtu si e donte ajo nje familje, por mesa dukej kjo ishte nje enderr e pamundur per te.

“Cfare kerkon nga vellai im, perse e shtyve? , largohu nga ketu, sepse ste do njeri ketu.”

Po bertiste me te madhe Lela, dhe pikerisht ne ate moment ne sallon hyn nena, babi dhe dy vellezerit e tjere biologjike te Anes. Te tere e degjuan Lelen dhe askush nuk u mundua ta kundershtonte ate, dhe askush nuk e mori mundimin te pyeste Anen se cfare ndodhi, dhe nese ajo cfare Lela po thonte ishte e vertete apo jo. Ne ate momente Ana kuptoi se ajo kurre ska per te qene pjese e kesaj familjeje.

“Zot, biri im, cte ndodhi keshtu?, therrisni ambulancen, shpejt, cme shikoni ashtu” filloi te bertste Lina, mamaja biologjike e Anes. Berti, babai biologjik nxorri telefonin nga xhepi dhe telefonoi ambulancen, me pas u kthye nga Ana.

“ cfare kerkon me nga ne, te kerkuam falje qe te kemi lene vetem tere keto kohe, jemi sjellur te tere mire me ty. Perse kerkon te hakmerresh me ne akoma, perse?”

“ba...pz se shtyva une, e shtyu Lela, pse te dua te hakmerrem ndaj jush, une thjesht dua qe te me doni, ashtu si ju dua une juve” Tregonte Ana e shkrete me lot ne sy.

“ shtrrige e keqe, ste mjaftoi qe shtyve djalin, po dhe fajin po ia hedh vajzes sime tani. Kush kujton se je he? Tani dil nga shtepia ime, ste dua me ketu. Sme intereson se ku shkon.” Po fliste Lina me lot ne sy duke pare vajzen e saj biologjike.

Te thonte qe nuk i dhimte zemra kur i tha ato fjale do jete duke genjyer, por ajo nuk do ta lejonte kurre Anen te lendonte femijet e tjere te saj, perfshire ketu dhe Lelen te cilen e ka ditur dhe rritur si vajzen e saj biologjike tere keto vite.

Ne ato momente Anes iu duk sikur bota iu shemb mbi koke, nuk e donte me veten. Me lot ne sy pa nga babai i saj i cili i kishte syte gjithashtu me lot por nuk kundershtoi gje dhe me pas pa nga vellezerit e saj, te cilet ishin duke e pare ne sy me nje veshtrimin qe dukej sikur ishin duke i thene ‘tani more ate qe meriton’. Pa vellain e vogel te saj i cili ishte i shtire ne toke, me nje fije shprese qe ai do ti tregonte te verten, qe nuk e shty ajo, por me kot shpresonte.

Fshiu lotet, po sa me shume i fshinte me shume dilnin dhe doli me vrap nga shtepia, pa ditur se ku do te shkonte, dhe pa mendje te qarte, po ecte ne rruge duke menduar tere ato momente te hidhura qe ka kaluar ne jete. Po qante me denese dhe e vetmja gje qe donte ishte te mos jetonte me. Duke qare, doli ne mes te rruges dhe i doli perpara nje makine qe po vinte me shpejtesi ne drejtim te saj, nje makine qe e perplasi duke e lene te shtrrire ne toke me vetem nje mendim ne koke. ‘ zot te lutem ne jeten tjeter, me dhuro nje familje qe te me doje sa do ti dua dhe une.’

Dhe me pas hapi dhe nje here syte sikur po i hapte per here te fundit dhe pa perpara fytyres se saj nje djalosh te pashem, te cilit filloi ti memeriste “ faleminderit qe me shpetove nga kjo jete”.