Ana

pjesa 7

"Ana, si...si mund ti..ti thuash keto fjale?" -Pyeti Lina e cila ishte e shokuar dhe me lot ne sy. Ne keto momente ajo nuk dinte cte mendonte. Asnjehere nuk e kishte menduar se sjellja e tyre do ta lendonte Anen deri ne kete pike.

" Perse zonje?, cfare duhet te them sipas jush?, A nuk ishit ju qe me thate te largohem nga jeta juaj? "- iu pergjigj Ana, e cila nuk ishte me e gatshme te lendonte veten e saj per njerez qe nuk ia vlenin.

"Une... Ti e ti qe..? Filloi te fliste Lina por qe e nderpreu Ana pa mbaruar fjaline.

" une e di se cfare?, hahha mos me thuaj tani qe nuk doje ti thoje ato fjale se ste besoj, prandaj zonje, zoteri ju lutem mund te largoheni, sepse une kam nevoje te pushoj." Tha Ana e cila u kthye nga Celi.

" Cel ku eshte gjyshi?"
" Gjyshi duhet te jete rruges per ketu, dhe ti nuk ke perse te shqetesohesh per asgje per aq kohe sa une dhe gjyshi jemi ketu, dhe te betohem kam per ti bere keta te pendohen per tere lendimet qe te kane shkaktuar. O ZOT te nxorren ne rruge madje ne mes te nates pa menduar se cfare do te bente nje vajze e vetme. Oooo sa me acarohen nervat kur e mendoj" filloj te fliste Celi sikur ata te mos ishin aty.

" Boll Cel, nuk ka nevoje. Ata nuk kane me asnje lidhje me mua, as une nuk kam asnje lidhje me ata." Tha Ana, e cila me pas u kthye te shikonte nga familja e saj te cilet po dilnin jashte dhome me koken ulur, pasi e dinin qe ata ishin gabim.

Te tereve u gumozhisnin ne koke fjalet qe Ana u kishte thene. Lina ndihej fajtore qe se kishte afruar vajzen e saj, fundja ajo ishte vajza e saj biologjike, e ka mbajtur ne bark per 9 muaj me rradhe.

Berti ndihej ne faj, pasi ai gjithmone kishte menduar, gjithcka Ana kishte nevoje kane qene parate, prandaj dhe ai i kishte dhene cdo muaj shume para, te cilat ajo as nuk e ka marre mundimin ti prekte me dore. Ndihej ne faj qe e kishte bere vajzen e tij, gjakun e tij te ndihej aq keq sa te shkonte dhe te donte te viste veten.

Eli, i cili nuk mundte as ta ngrite koken dhe te shikonte njeri ne sy, ndiheshe shume keq. Ai ka pare se si nxenesit e gjimnazit talleshin gjithmone me  Anen, e quanin ate te pafytyre, mesuesit e mendonin ate si dike te pavlere por ajo kurre nuk eshte ankuar dhe ai se ka marre kurre mundimin ta ndihmonte ate, pasi mendonte se ajo ishte mesuar me te tilla situata dhe nuk i bente me pershtypje por ai kurre se kishte menduar se ajo ishte duke u lenduar kaq shume. Kur ajo tha shpare qe Lela eshte mburrur gjithmone ne sy te saj, ai e besoi dhe e ndjeu dhimbjen e saj. Sa do te donte te kthehej pas ne kohe dhe mos ta lejonte motren e tij te lendoheshe kaq shume.

Miri dhe Sokoli, ishin zhytur thelle ne mendime. Si mund ta quanin ata veten vellezer kur ata se dinin qe motra e tyre vuante kaq shume, kur ata se dinin qe ne shtepine e tyre motra e tyre keqtrajtohej, kur ata se kane marre kurre mundimin per ta pranuar ate si moter edhe pas tere mundimeve dhe perpjekjeve te saj. Ah sa do te donin qe ajo ti jepte dhe nje mundesi. Kur kishin pare Celin ne dhome me te, ishin ndjere xheloz, perse motra e tyre po sillej mire me dike qe nuk ishte pjese e familjes. Mos po mundohej ai djaloshi ti vidhte motren atyre. Jo jo ata sdo ta lejonin kurre kete gje. Tani e rendesishme eshte ti kerkojne falje motres se tyre dhe te mundohen ti bejne gjerat mire.

Te tere u futen ne makine por te tere e kishin koken ulur. Eli i cili po mendonte se duhej tu tregonte familjes se tij te verteten, pavaresisht nese ata e besonin apo jo, por gjithsesi se beri, pasi mendoi se duhet te fliste me Lelen fillimisht per te qene si sigurt.