Anemoia diyarı bundan bin yıl önce Mokita adında bir lanetle tanıştı. Diyarın başında ki koruyucular halkı korumak için güçlerini birleştirdi ve bir tılsım yarattı. İstediklerini başardılar, ancak tılsımın zayıflamaması için her on yılda bir diyara...
Satırlarımın arasına hoş geldin! Ben Efil, kurguma bir şans verdiğin için çok teşekkür ederim. Umarım ki bölümü beğenirsin. Kırıcı olmayacak şekilde yorumlarda fikirlerini de belirtirsen çok sevinirim. Şimdiden iyi okumalar<3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Saat akşam sekiz sularında yola çıkmıştık. Tren yolculukları hep hoşuma gitmiştir. Tren saat 10 da kalkıyordu, daha geç bir saatte olmasını dilerdim yinede hava karanlık olacağı için çok da sıkıntı etmedim.
Trene baktığım zaman aklıma kitaplarım geliyordu. İkiside aynı amacı taşıyordu benim için. Sonuç olarak kitapları bu dünyadan uzaklaşmak başka evrenlere yolculuk yapma amaclı kullanıyordum ve trende beni yaşadığım yerden gitmek istediğim yerlere götürüyordu. Belki hayatımın aşkını bu trende bulabilirdim he? Saçmalama dedim kendi kendime.
Yavaş adımlarla trenin içine girdim. Yataklı bölümler daha rahattı eminim ama normal bölümden bilet almıştık. Annem ve babamın 2 koltuk arkasında oturuyordum. Onlardan uzak olmak her zaman daha iyiydi. Başımın etini yemelerindense yanımda bir yabancı ile otururken kulaklığımda en sevdiğin şarkıyı dinleyerek kitabımı okuyabilirdim sonuçta.
Tren kalkarken derin bir nefes aldım. Annem arkasını dönmüş bana bakarken tebessüm ettim. İyi olduğumu görünce önüne dönmüştü. Bende çantamı açmaya koyuldum. İçinden kulaklığımı ve kitabımı çıkardım. Arkada Son Feci Bisiklet çalarken kitabın evreninin içinde kaybolmuştum.
Yaklaşık 1 2 saat sonra trenin ışıkları söndürüldü, çoğu kişi uyumuştu bile. Benimle birlikte uyumayan biri de yanımda oturan yaşıtım gibi görünen bir çocuktu. Gözlerine hayran kalmıştım. Yemyeşil bir çayırı andırıyordu. Onlara baktıkça özgürlüğü hissediyordum sanki. Saçları kumraldı, gözleri ile birbirini tamamlıyordu. Toprağın üzerinde yeşeren bir ağaç gibiydi. Kendimi cimcikledim. Tamam kusursuz gözüküyordu ancak bu kadar da kendimi kaptırmamalıydım. Telefonuyla uğraşırken ne yaptığını merak ettim. Wattpadin açık olduğunu görünce çocuk gözümde bi tık daha yükselmişti ki ellerinin kemikli olması da cabasıydı. Bi anda aklıma gelen "Kimseye ilgi duymayacağım!" bağırışımı hatırlayınca oturduğum yerde üzerimi düzelttim ve camdan dışarı bakmaya başladım.
Kolumun dürtülmesi ile uyandım. Yanımdaki çocuk bana bakıyordu. Sessizce "Arkan biraz kan olmuş vagon geçiş yerlerinde birer tane tuvalet oluyor üzerini değiştir istersen." derken fal taşı gibi açılmış gözlerimle ona bakıyordum. Kulağımdan kulaklığım çıkarılmış, üzerim örtülmüş ve başımın altına bir yastık koyulmuştu fakat ne battaniye ne de yastık bana aitti. Yani bunu annem yapmış olamazdı. Hızlıca "Ee çantam, o nerede içinden ped almalıyım." Regl olduğum tamamen aklımdan çıkmıştı. "Al işte burada." İçinden hemen bi tane ped ve hırkamı aldım. Hırkayı belime bağladım ve "Teşekkür ederim." dedim minnettar gülümsememle birlikte.
Koşar adım vagonda ilerledim. Bi yandan da ses çıkarmamaya özen gösteriyordum. Çocuğun dediklerine dayanarak tuvaleti bulmuştum. Hemen içeri girip üzerimi değiştirecekken yanıma kıyafet almadığımı fark ettim. Aferim Tılsım o kadar zekisin ki! Şimdi tekrar aynı yolu dönmem gerekecekti. Dışarı çıktığımda çocuk karşımda duruyordu. Ona ne desem bilemedigim için çocuk diyordum kendi içimde. "Kıyafet almadın çantan belki gerekir diye getirdim." deyip gülümsedi. Allahım bu çocuk halis miydi? Çantamda eşofmanım vardı ama iç çamaşırım için çare yoktu. Mecbur trenden sonra değiştirecektim. "Gerçekten çok sağ ol!" Neredeyse bağırmıştım ki hemen sesimi alçalttım.
