PATİKA YOLUN SONUNDAKİ AĞAÇ EV

7.bölüm

" seni aldım ve kalbimin tam ortasına koydum..."

tam üç saat olmuştu. kenan abiyle sorgu odasının kapısında oturuyorduk, kafamı yere eğmiş öylece oturuyor ve çözüm arıyordum.

"oğlum ne yapacağız?" kenan abi de benle birlikte perişan olmuştu.

"babana söylesek..."

"hayır o öğrenirse bana olan güveni yok olur yıllardır bu zamanı bekliyorum bana güvendiği beni övdüğü zamanları, olmaz yani ikimiz birlikte çözeceğiz bu vakayı. önce o katili bulucak sonrada iyice dövücem
bu karakolun önüne atıcam ve sibel'i alıp cıkartıcam burdan, kız perişan oldu"

"peki..." kenan abi birşeyler söylemeye çalışıyor ama çekiniyordu. "eminsin dimi kızın yapmadığından "

"evet eminim"

"iyide o zaman neden onun parmak izi çıktı kağıtta"

"abi madem katil oydu kız neden bu kadar perişan oldu, intikamımı aldım diyip hayatına hapiste devam ederdi"

"öylede, bilimiyorum be oğlum, napıcaz?"

"önce o parmak izinin nasıl o kağıtta olduğunu çözmemiz lazım"

"evet benimde kafama takılan o, nasıl yani"kenan abi söylenirken kafamda bir anda şimşek çakmışa döndüm. aklıma gelen şey beni rahatsız etmişti.

"abi sibel karakola ilk geldiğinde sorguya sokulmadan önce parmak izini almış olmaları lazım "

"evet kız doğuştan hasta olduğu için imza yerine parmak izi alıyorlar " kenan abiyle şimdi aynı şeyi düşünüyor olmalıydık.

"abi bu katil karakoldan olmasın"

kenan abi eliyle ağzımı kapattı,"sus...sus bu çok tehlikeli bir varsayım eğer burdansa artık bu konuların hiç birini karakolda konusmiyacağız üzerimizde, etrafımızda dinleme cihazı bile olabilir ."

kenan abi etrafımızdaki polislere şüphelenerek bakarken sorgu odasının kapısı açıldı önce iki tane polis çıktı peşinden de sibel ellerini yine arkasından bağlamışlardı iki tane iri yarı adam sibel'i tutuyordu. herkesin delirdiğini düşünmeye başlamıştım bu kız katil olmak istese o kadar şeyi yapmaya gücü bile yetmezdi.
nasıl bir hak yediklerinin farkında olmadan yaptıklarının bedelini bir gün ödiceklerdi.
sibel kafası yerde ilerlerken ona umut verircesine arkasından bağırdım. "sibel... seni kurtarıcam sibel... suçsuz olduğunu biliyorum..." sibel zar zor kafasını arkasına çevirerek bana gülümsedi yüzündeki o acı gülümsemeyi ömrüm boyunca unutamazdım...

kenan abi beni susturmaya çalışıyordu koridorda ki polislerin hepsi bana iğneliyici bakışlar atsalarda artık bu umrumda değildi.
kenan abinin çekiştirmeleriyle karkoldan çıktık.

"abi nereye"

"eve...senin evine"

sorgulamadan arabaya bindim ve kontağı çalıştırdım.

"bu vâkayla ilgili dosyalar sende dimi"

"evet abi"

"hadi çabuk gidelim o zaman, bu kızı hapise atılmadan kurtarmamız lazım."

hızlıca korakolun park alanından çıkış yaptıktan sonra anayoldan kendi evime doğru yola çıktım. kenan abiye sormam gereken şeyler vardı .

"abi babam dosyaların hiç koyduğunu hatırlamadığı yerlerden çıktığını söylemişti acaba..." kenan abi hemen sözümü kesti

"o dosyaları katil sakladığınımı düşünüyorsun "

"evet"

" o zaman babana o kadar yakın kim var bide onu düşün "