Öl ya da Yaşa °Kısa Texting°

«2»

Bölüm 2: "Gerçekler ağırdı, yüzleşmek ise ruhundan kopan çığlıkların sesini duymak için taktığın bir maskeden ibaretti."

°

Herkesin yüzleşmekten korktuğu acıları vardır. Susturmak için her yolu denersin, başardım sandığında ise o yenilgi seni acılarınla yalnız bırakır. O an nefes alamaz gibi hissetsen de elinden hiçbir şey gelmez. İşte o an fark edersin ki acıların senin zihnini kontrol altına alacak kadar güçlü ama sen bunu fark edemeyecek kadar kendini iyi bir şekilde kandırmayı başarmışsın.

Arel, zihnindeki sesleri susturmaya çalışsa da başarılı olamadı. Hayattaki en korktuğu şey sevgilisinin başına gelen kazaydı. O kazada ölen sevgilisini her gece rüyalarında görüyor, kabuslarla uyanıyordu.

Arel, yüzleşemediği tek gerçeği o gün sevgilisinin geçirdiği kaza sanıyordu. Peki, yüzleşemediği tek gerçek o muydu? Ama bildiği bir şey vardı ki o kazadan sonra onun için artık hiçbir şey eskisi gibi olmamıştı...

Arel, duvarda asılı olan kağıtları ipucu yakalamak için okumaya devam ederken telefonuna gelen mesajla irkildi.

A...: "Oyun 2: Acılarınla yüzleşme vakti!"

A...: En büyük kaybı birde senden duymak istiyoruz.

A...: Oyunun kurallarını hatırlatmama gerek yok, sanırım.

A...: Annenin intiharında suçlu olan baban mıydı yoksa annenin kendisi mi?

Arel, beklemediği bu soru karşısında afalladı. Acılarıyla yüzleşmek ona zor gelmişti. Bu kısa sürede kendine düşünme payı bıraktı ama bazı gerçekler ona acıdan başka bir şey vermiyordu.

Arel, bir karar vermek zorundaydı. Gözlerini yumduğunda o gece gözlerine perde gibi indi. O an elleri titremeye başladı, alnındaki teri silmek istediği tek bir anda telefonuna gelen bildirim sesi onu yeniden kendine getirdi.

A...: Cevap ver?

Arel: Evet. Babam...

A...: O an hiçbir şey yapamamak annenin ölümünü izlemek çok zordu değil mi?

A...: Yoksa sen de mi ölmesini isteyecek kadar sevmiyordun onu?

Arel, o an zihnini kontrol altına almaya çalışsa da başarılı olamadı. Zihnindeki birtakım sesler onu ele geçirdi.

"Annen seni hiç sevmedi..."

"Anneni kurtarmak varken onu öldürmeyi seçtin, Arel."

"Annenin diğer katili kendinsin."

"Sen annenin ölümüyle içindeki merhameti de öldürdün, çocuk. Sen annenle birlikte çocukluğunu da gömdün."

"Annenin elinden tutmak varken sen onu ölüme yolladın."

"Babandan hiçbir farkın yok!"

"Sessiz kalmak da suça ortak olmaktır, Arel!"

Zihnindeki son sesi duyduğunda odadaki tek olan aynanın karşısına geçti. O an aynaya baktığında babasının yansımasını görür gibi oldu. O an zihninde tek bir ses yankılandı: Diğer sesleri asla duyma, sen baban gibi katil değilsin. Güven bana, sen onu kurtarmak istedin ama başarılı olamadın. Her şey için geç kalmıştın. Sen katil değilsin, Arel!