Öl ya da Yaşa °Kısa Texting°

FİNAL

Bölüm 13, SON: "Kaybedişler, acının buruk tebessümüne izleriyle mahkum edildi, genç adamın savaşı oyuna galip geldi."

1 yıl sonra...

Yazarın anlatımıyla...

Kaybedişler en büyük zaferi getirirdi. Genç adamın bir yıl önce aşık olduğu kadının ölüm haberiyle kalbinde büyük bi yara açıldı. Bazı yaralara dikiş tutmazdı. Ölüm de onlardan birisiydi.

Her acı bilinmeyen bi' geçmişin kapısını aralar, içeriye adım attığınızda yalanlar ve gerçekler birbirine karışır. Kaçışın bi' şans bileti olduğunu sandığınız o an yenilgiler kendini ele verir. Yenilgiler, gerçeklerin gölgesine kendini teslim ederdi.

Arel, yenilgisine içten bi' gülüşle karşılık verdi. Yenilgiler, savaşçı bedenleri severdi. Arel'i yenilgileri çok sevdi.

Her şeyin başladığı o yerdeydiler. Arel'in bodrum katında...

"Her şey rüya gibi değil mi, sanki bu benim hayalim hiçbiriniz gerçek değilmişsiniz gibi..."

"Düşünsenize bunların hepsi Arel'in rüyasıymış, oyunlar aslında hiç yokmuş. Hepsi sadece bi' rüyadan ibaretmiş." Alvin kaşlarını çattı, dudakları aralanırken duyduğu sese bakışlarını çevirdi.

"Eskiye dair konuşmasak mı, eskiler açılınca geriliyorum." Mia, yüzünde buruk bi' gülümseme eşliğinde karşısındaki kadını onayladı. "Her oyun bir gün biter ve unutmayın her oyun bi' gerçekliği ortaya çıkarır. Biri her zaman kaybeder, bizim oyunumuzda Arel oyunu kazandı."

"Aslında sadece Arel değil, hepimiz o oyundan bi' şeyler kazandık. Eğer o oyun hiç olmasaydı yalanlar içinde yaşamaya devam edebilirdik."

Mia konuştu, ruhuysa gerçeklere karşı direndi. Oyunlar çoğu kez Mia'nın canını yakmıştı. İlk can yakışı gözlerinin önüne geldi: "Beni neden seçmedin, Arel?" Yaşadığı ilk kalp sancısı değildi ama bu bi' haykırıştı, sekiz yaşına sesini duyurmak istemişti.

Mia, aylar sonra Arel'e hissettiği duyguları zifiri karanlığına gömdü. Artık düşleri zifiri karanlıktaydı. Aylar sonra fark etmişti ki, Arel'e duyduğu hisler hayranlığın verdiği bi' aşktı. Aynaya baktığı o gece, kendiyle yüzleşti. O gece Mia, Arel'den vazgeçti. Masalın sonundaki adam, Arel değildi.

Mia, kendi masalının sonundaki adamı bulmuştu: Alvin.

"O gece..." Aden'in zihni eskilere gitmişti, acıları sahiplenme vakti gelmişti. "Alvin, benim sesimi duymasaydı belki de ben bugün aranızda olmayabilirdim. Ben, şu an Arel'in gözlerinin içine bakarak; onun elinden sımsıkı tutabiliyorsam her şey senin sayende, Alvin. Seni çok seviyorum, hayatıma ansızın girerek beni karanlıktan kurtulan kahramanım olduğun için sana hep minnettar kalacağım."

"Ağlatma kız beni, ben de seni çok seviyorum. Hayat mucizeler ile dolu gerçekten bana ansızın bi' kız kardeş verdi." Alvin, kendine hakim olamadığı için gözyaşları kendini acıya teslim etti. "Sen çok güçlü birisin, Aden. Arel için iyileşmek istedin, çok çabaladın. Şahidim hepsine, pes edişlerin oldu. Sen farkına varmadın ama aslında her pes ettiğini fark edip dibe battığını sanman seni daha hırslı yaptı. Sen, kendinin kahramanı oldun. Yorgun bir savaşçıdan kendi savaşını kazanan savaşçıya..."

Alvin'in susmasıyla genç kadın gözyaşlarına engel olamadı. Arel ise küçük bi' çocuk gibi onu kollarının arasına alarak sevdiği kadına sarıldı, saçlarını okşamaya başladı.