Annesinin işleri yüzünden kuzeniyle aynı okulda okumaya başlayan Yoongi'nin tek isteği kimseyle muhatap olmadan okulunu bitirmekken bu isteği Taehyung yüzünden pek mümkün olmaz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Saç renkleri bu şekilde 🥺😍
Bu bölümde düz yazı mevcut, nadirde olsa düz yazılar yazacağım bölüm aralarına ama fic çoğunlukla texting olacak
~~~
Yoongi;
Namjoon'un sabah acelici tavırlarıyla doğru düzgün kahvaltı bile yapamadan geldiğimiz okula dikkatlice baktım. Burası büyüktü, daha önce gittiğim okullarla kıyaslarsak gerçekten büyüktü. Namjoon'la sınıfa doğru giderken arkadaşlarına selam vermeyi unutmuyordu, Namjoon sosyal biriydi, bu kadar kişiyle tanışıyor olmasına şaşırmıyordum.
"Yoongi sen sınıfa gir, burası. Bende hemen geleceğim, sadece kimseye bulaşmadan cam kenarındaki üçüncü sıraya otur, senin yanına otururum ben. " Gereksiz uyarıların yaptıktan sonra o başka bir sınıfa girerken ben de gösterdiği sınıfa doğru ilerledim. İçeri girdiğimde sadece iki kişi vardı. Namjoon'un tarif ettiği sıraya oturup çantamı çıkardıp kafamı kaldırmamla sınıfta olan ikiliyi görmem bir olmuştu. " Merhaba! Ben Jimin. Namjoon'un arkadaşı. Belki bahsetmiştir. Sende Yoongi olmalısın, değil mi?" Sarışın ve boyumuzun aynı olduğunu tahmin ettiğim yüzü sevimli çocuk konuştuğunda arkadaşı sadece gülümsüyordu. " Evet. Yoongi." Cevabımı verdikten sonra sarışından daha uzun boylu, omuzları oldukça geniş ve gerçekten yüzü kusursuz derecede iyi gözüken arkadaşı konuşmak için dudaklarını araladığında ona odaklanmıştım. " Merhaba Yoongi, ben Seokjin yani Jin diyebilirsin. Umarım iyi anlaşırız." Jin, tabi ya... Bu ismi Namjoon'dan defalarca duymuştum.
Başımla onları onaylarken konuşmayacak olduğumu anlamış olmalılar ki daha fazla bir şey demeden eski yerlerine geçtiler. Tam o sırada içeri giren Namjoon çantasını yanıma bırakıp az önce yanımda duran ikilinin yanına gitmiş ve selamlaştıktan sonra sohbet etmeye başlamışlardı.
Ben ise beklemekten başka bir şey yapmıyordum, arada sıkılıp verdiğim derin nefesleri fark eden Namjoon sadece bana göz deviriyordu. Sabah geç kaldığımızı söyleyip kahvaltı yapmamıza bile izin vermemişti. Nereden bilebilirdim arkadaşlarıyla erkenden gelip buluşmak için bana böyle bir yalan atacağını? Tamam asıl suç bendeydi sonuçta saate baksam her şeyi anlardım ama... Aklıma bile gelmemişti.
