We Are Forever / TAEGİ

Farklı Hissediyorum

Okula erken gelip geldiğim gibi müzik sınıfına doğru ilerlerken Taehyung'un henüz gelmediğine emindim. Dün benden erken geleceğini söylemişti ama şu an ondan daha erken geldiğimi her şeyimin üzerine iddiaya girebilirdim. Onu az çok tanıdım sayılır ve dediği şeyleri yerine getirdiğini nadir gördüm, üstelik her ne olursa olsun sürekli beni bir yerlerde bekletecekmiş gibi hissediyordum. 

Sınıfın önüne geldiğimde kapıyı açmamla karşımdaki tanıdık bedenle karşılaşmam bir oldu. Onu görünce şaşırırken kapının önünde durmasını onunda kapıyı açacak olabileceğini tahmin ettim. Gidecek miydi yani beklemeden? Ya da çok erken gelip benim gelmeyeceğini düşündüğü için gidiyor muydu? Ben düşünürken Taehyung bir adım geri çekildi, o sırada bende sınıfa girip kapıyı kapattım.

" Gidiyor muydun? "

Sorduğumda kafasını olumsuz anlamında usulca iki yana salladığında birkaç adım daha geriye gitti. Sırt çantamı duvar tarafındaki sıranın üzerine, Taehyung'un çantasının yanına koyduktan sonra ona tekrar döndüm.

"Beklettim sanırım, üzgünüm erken geleceğini tahmin edememiştim Taehyung." 

Alayla gülerken yanıma yaklaştı, yüzüne dikkatlice baktığımda farklı görünüyordu. Onu gördüğümden beri ilk defa bu kadar yakından görmüyordum ve o bugün farklıydı. Yorgun görünüyordu, gözlerinin altı morarmıştı ve sanki hiç uyumamış gibiydi. 

" Namjoon'a söylemişsin."

Ona bunu söylemek çağırmıştım ama o zaten öğrenmişti, konuşurken sinirli görünmüyordu daha doğrusu ben şu an yüz ifadesinden ne hissettiğini anlamıyordum.  Kavga ettiğini Namjoon'a  söylememem gerektiğini demeden önce söylemiştim. Konuyu her ne kadar bilmesem de söylediğime pişman olmuştum çünkü Taehyung bu konuda gayet ciddi duruyordu.

" Senden tek bir şey istedim, ona söylememeni. Neden söyledin?"

Sesini yükseltmişti ve bu benim canımı sıkmıştı. Her ne olursa olsun sesini yükseltmeye hakkı yoktu.

" Ses tonunu ayar-" 

Cümlemi bitirmeme izin vermeden daha sesli bir şekilde konuşmuştu.

" Namjoon'a bu kavga meselesini söylememen gerektiğini söylemiştim!"

Bağırmıştı, şaşkınlıkla ona bakarken o hâlâ aynı ifadesizlikle bakıyordu bana. Sanki az önce bağıran kendisi değilmiş gibi beni izliyordu.

" Taehyung  sen ona kavgadan bahsetmemem gerektiğini söylemeden söylemiştim. Dün sinirliydin bu yüzden sana söylemek istemedim." 

Ellerini saçlarına götürüp karıştırdı ve bir süre sessiz kaldı.

" Babama söylüyor, o senin sikik kuzenin her boku babama söylüyor." 

Ses tonunu düzeltip konuştuğunda tekrar bana odaklanmıştı. Önce Namjoon'un yaptığı şeye mi şaşırmam gerekiyor yoksa Taehyung'un bunu bana söylemesine mi?

"Nasıl yani? Namjoon neden böyle bir şey yapsın? O böyle biri değil." 

" Kuzenin benden daha pislik. Onu tanıyamamışsın. Kavgayı söylemiş babama. Bana inanmıyorsan..."

" İnanıyorum Taehyung."

Bu sefer sözünü kesen ben olmuştum. Biraz düşününce Namjoon tam da böyle biriydi gerçekten. Küçükken benimde yaptığım her hatayı babama söylüyordu, bu yüzden babam bana sürekli kızıyordu.