-Deniz kim?
"Sen Denizi tanımıyor musun yani" dedim şaşkınlığımı belli etmemeye çalışarak.
"Unuttun mu bugün benim okuldaki ilk günüm"
"Deniz,Çok yakışıklı ve sempatik olmakla beraber bu okulun en havalı çocuğu veeee... herneyse boşver"
"Veee ne " dedi Emir. Hafif havaya kalkmış kaşlarıyla cevap vermemi bekliyor gibiydi
"Boşver. Belki sonra anlatırım. :)" dedim yüzümdende belli olduğu gibi biraz üzüldüm.
"Bana güvenebilirsin" dedi o harikulade sesi kullağımı doldururken sözcükler ağzımdan dökülmeye başlamıştı.
"Deniz, o bir zamanlar... ıhmm... şeyy... benim sevgilimdi. Ama beni terk etti. Bende ondan sonra kimseyi sevmedim. O benim ilk ve son aşkımdı. Geldi ve bitti. " dedim ben bunları anlatırken sesim titremişti. Emirin karşısında güçsüz gözükmek istemiyordum. Bu yüzden ağlamamak için kendimi öyle zor tutuyordum ki..!
Emir"Benim sevgilim olur musun?" Dedi afallamıştım oda bu halimi görmüş olacak ki hemen sözlerime devam etti.
"Sakın yanlış anlama. Gerçek olmayacak ama herkes gerçek zannedicek böylece Deniz denilen o herif senin değerini anlayacak. Ha nedersiin"
"Ben bilemiyorum yani ne kadar doğru olur ki bu" dedim.
"Sana 3 gün süre veriyorum. İyi düşün ve kararını ver..ama unutma hiçkimse bilmeyecek"
Tamam anlamında başımı salladım. Diğer derslere girmeyecektim hemen bahçeye çıkıp eve doğru yürümeye başladım.
Tamam Deniz'i sevmiyordum ama intikam almak istiyordum bu şekilde ne kadar doğru olur bilemiyorum bunu sakin kafamla düşünmeye karar verdim ardında telefonumu çıkarıp Cereni aramaya başladım.
-alo tatlım nerdesin sen çay almaya gittiğinden beri yoksun. Merak ettim seni.
-şey ben sana sonra anlatıcam herşeyi canım tamam mı !? ben bundan sonraki derslere girmiyicem. Haber vereyim dedim.
-tamam bebeyim hadi öptüm bays
-bays :*
Telefonu kapattıktan sonra canım hiçbirşey yapmak istemiyordu. Eve gidemezdim. Annem okula gitmediğimi öğrenirse kızabilirdi. En iyisi bir cafeye gitmekti.
Öylede yaptım zaten oturmuş dergi okuyordum. Çok güzel kuğu şeklindeki kolye dikkatimi çekmişti çok zarifti. Telefonuma mesaj gelince elime çantama atıp telefonumu bulmaya çalıştım. Bulduğumda zafer kazanmışcasına sevindim. Çok zor bir kız sayılmazdım ben böyle küçük şeylerle de mutlu olabilirdim :))
Mesajı açtığımda zaten şoka uğradım:
"Üzerindeki okul kıyafetiyle ve elindeki o dergiyle çok güzel gözüküyorsun :)))"
Mesajı okuduğumda kısa süreli şoktan sonra etrafıma bakınmaya başladım. Nasıl bulabilirim ki bu şekilde herkes olabilirdi ben bunları düşünürken bir mesaj daha geldi.
"Etrafına boşu boşuna bakmana gerek yok , beni bulman imkansız ;)"
Allahkahretsin birde bununla mı uğraşacaktım şimdi. Hemen toparlanıp kalktım eve doğru yürürken hiç beklemediğim bir anda bir kapkaçcı çantamı alıp kaçtı...! Arkasından koşmaya çalıştım ama yetişemedim!!!!!! Neden herşey üstüste gelmek zorundaydı ki sanki!?
Bölümü nasıl buldunuz :* yorumlarınızı bekliyorum
:* multimedya ceren
