"අනුල්‍යා... කොහෙද ළමයෝ අතුරුදන් වෙලා හිටියේ"
සති දෙක්කට පස්සේ මං උදෙන්ම ඉස්කෝලෙට අඩිය තිබ්බා. දහය වසර ක්ලාසස් වලට යන පඩිපෙල පාමුලදි මගේ ඉස්සරහට හම්බුනේ යාලුවෝ දෙන්නෙකුත් එක්ක හිනාවෙවී පඩිපෙල පහලට බහින සහස්‍රා.
"උණ ගැනුනා සහස්‍රා"
මගේ නම්බර් එක ළඟ තිබිලාවත් සහස්‍රා නිකන්වත් මං උන්නද මලාද වත් හොයලා නොබලපු එක ගැන දැනුන දුක හිත යට හංගගෙන මං බිම බලාගෙන ක්ලාස් එක දිහාට ඇවිදගෙන ගියේ සහස්‍රාව මග අරින්න. තව දුරටත් මට එයා ළඟ රැදෙන්න වුවමනා උනේ නෑ.
"කෝල්ස් ආන්ස්වර් කරන්න බැරි තරම් උණ ගැනුනද ඔයාට? ආහ්?? මැසේජ් එක්කට රිප්ලයි කරගන්නවත් බැරි තරම්? අඩුම ගානේ නිකන්වත් මට උණ සහස්‍රා කියලවත් මැසේජ් එකක් දාන්න බැරි ද ඔයාට? මොකක්ද ඔයා බලාපොරොත්තු උනේ මගෙන්? අහ් අනුල්‍යා?? ඔයාට ඕන උනේ මට රිද්දන්නද? නිකන්ම ඔයා ගැන කිසිම තොරතුරක් නැතුව මාව මේ ස්කෝලේ අස්සේ අතරමං කරලා දාලා ඔයා මොකක්ද බලාපොරොත්තු උනේ අනුල්‍යා???"
සහස්‍රාගේ මූණ කේන්තියට රතු වෙලා. එයා අල්ලගෙන ඉන්න මගේ වම් අතේ මැණික් කටුව රතු වෙලා හිරිවැටිලා.
"සහස්‍රා... මං-" සහස්‍රා මට කෝල් කරානම් මැසේජ් කරානම් ඒවාට මොකද උනේ කියලා හිතාගන්න බැරුව මං ළතැවුණා.
"අරකිට මැසේජ් කර කර ඉන්න ඇති. ඒකි එක්ක හුරතල් වෙවී හිටියා නේද තමුසේ? මට දිනුකි කිව්වා තමුසේ එදා ඒකි එක්ක නටපු නාඩගම. තමුසෙට ඒකි එක්ක කතා කරන්න බෑ කිව්වම මොකටද ඒකි අඬන්නේ? ඒකි ඇඬුවම තමුසෙට උණ ගැනුනා. ඇයි දුකද තමුසේට?"
"සහස්‍රා?? ඔයා මොනවද මේ-"
"අනුල්‍යා මේහ්... තමුසේ නිකන් බබා වෙන්න හදන්නෙපා හරිද? තමුසෙ ඉංග්‍රීසි ක්ලාස් එකේ නටන නාඩගම් මං දන්නෑ කියලද හිතන් ඉන්නේ? දැන් එනවා මෙතන මුකුත් දන්නැති තොත්ත බබා වගේ රඟපාන්න. ශිට්!!!"
සහස්‍රා අත මිටමොලවලා බිත්තියට ගැහුවා. සහස්‍රාගේ යාලුවෝ දෙන්නා මගේ දිහා බලලා සමච්චලේට හිනා වුනා. ඒ එක යාලුවෙක් එක වසරේ ඉඳන් මං එක්ක ඉඳපු නිශාධි වෙද්දි ඒ හිනාවල් මගේ හදවත පසාරු කරගෙන දෝංකාර දුන්නා.
YOU ARE READING
Dandelion
Non-Fictionඑකවරම එයා නැඹුරු වෙලා මගේ දකුණු අත සිපගත්තා. මං කොතරම් තිගැස්සුනාද කියනවා නම් මං අත ඇදලා ගත්තු පාර එයාගේ යුනිෆෝම් එකේ දිග කාබන් පාරක් ඇඳුනා. "සොරි" මං යුනිෆෝම් එක දිහා බලාගෙන මිමිණුවා. තාමත් මගේ අත් දෙකම වෙව්ලනවා. එයා හිනාවෙලා මං දිහා බැලුවා. "හැපි...
