ජීවිතේට ආසාවට ස්කර්ට් ඇඳලා නැති මං බොහොම අමාරුවෙන් ස්කර්ට් එක්කුත් පටලගෙන ලහි ලහියේ ඔරලෝසු කණුව ගාවට දිව්වා. එන්න කිව්ව වෙලාවට විනාඩි දෙක්කට කලින් යන්තම් එතෙන්ට ආවා. සහස්‍රා මං පලවෙනි දවසේ එයාව කලර්ඩ් දැක්ක ඇඳුමෙන්ම මගේ ඉස්සරහ හිටියා. මෙරූන් කලර් ටී ෂර්ට් එකට තනි කරලට ගොතපු කොන්ඩෙත් එක්ක එයා මාරම ගති.
"මොකද පරක්කු?"
"පරක්කු නෑ. ඔන් ටයිම්"
මං කිව්වා. එයා හිනාවෙලා මගේ අතින් අල්ලගත්තා.
"එන්න යං"
යන්නේ කොහෙදවත් නාහා මං එයා පස්සේ ඇදුනා.
අතුරු පාරවල් ගානේ එහෙට මෙහෙට එහෙට මෙහෙට ගිහින් අන්තිමට එයා නතර වුනේ දෙමහල් ගෙයක් ඉස්සරහ. ඒ ගෙදර උඩ තට්ටුවට වෙනම පඩිපෙලක් එලියෙන් තිබුනා.
"කාගෙද මේ ගේ?"
මං ඇස් තඩි කරන් ගේ දිහා බලන් උන්නා.
"එන්නකෝ ඔයා..."
එයා මගේ අතින් ඇද්දා.
එයා පඩිපෙල දිගේ උඩට නගිද්දි මං හිමින් හිමින් පිටිපස්සෙන් ගෑටුවා. උඩ තට්ටුවට ආව ගමන් එයා ඉස්සරහ දොරෙන් ඇතුලට රිංගුවා. මං තනියම එලියේ. වටපිට බලන්නම් කියලා මං බැල්කනි එක දිහාට හැරුනා විතරයි, හිටගත්තොත් මටත් වඩා උස, සැර පාට කලු බලු තඩියෙක් ගේ ඇතුලේ ඉඳන් මං දිහාට බුරාගෙන ආවා.
තව මොහොතකින් මං ඉවරයි කියලා හිතාගෙන මං ඇස් දෙක තද කරලා පියාගත්තා. එතකොටම මට දැනුනා කවුරුහරි මගේ ඉණ වටේට අත දලා මාව තද කරලා තුරුල් කරගන්නවා. මං කලබලෙන්ම ඇස් ඇරියා. ඒ සහස්‍රා. මං බල්ලට බය වුන නිසා එයා මාව තුරුල් කරගෙන. මට එයාගේ වේගෙන් ගැහෙන හද ගැස්ම තදින්ම දැනුනා. මං කලබලේ බෙල්ල හරව හරව බැලුවේ බල්ලා කොහෙද කියලා. ගේ ඇතුලේ ඉඳන් බල්ලගේ පටියෙන් අල්ලගෙන මදහසක් එක්ක අපි දිහා බලාගෙන හිටියේ එදා බාස්කට්බෝල් මැච් එක වෙලාවේ මට කතා කරන්න ආව අක්කා.
"අක්කේ...හ්"
මං සහස්‍රාගේ තුරුලේ ඉඳන්ම මිමිණුවා.
YOU ARE READING
Dandelion
Non-Fictionඑකවරම එයා නැඹුරු වෙලා මගේ දකුණු අත සිපගත්තා. මං කොතරම් තිගැස්සුනාද කියනවා නම් මං අත ඇදලා ගත්තු පාර එයාගේ යුනිෆෝම් එකේ දිග කාබන් පාරක් ඇඳුනා. "සොරි" මං යුනිෆෝම් එක දිහා බලාගෙන මිමිණුවා. තාමත් මගේ අත් දෙකම වෙව්ලනවා. එයා හිනාවෙලා මං දිහා බැලුවා. "හැපි...
