ONE SHOT STORIES

5

Does reincarnation really exist after our death!?

Paano kung isang araw, malaman mo nalang na yung minahal mo ay reincarnated pala sa ate mo? Mapapatanong ka nalang kung paano ehh no!?

—

As far as I remember, I'm only 5 years old when my family encountered a car accident.

Involved kami ni nanay Fie o lola Fie, si mama, si papa at tsaka yung ate ko.

Naalala ko pa maulan sa araw na iyon... Kaya parang bulkan talaga ako kapag umuulan kasi parang sasabog ako sa inis... Paano ba kasi bumabalik lahat ng alaala.

Mahilig talaga si papa mag suot ng eye glasses para luminaw ang mga mata nito, kasi medyo may katandaan na kailangan na ring alagaan ang mga mata.

Pero no'ng nangyari ang aksedente hindi pala suot ni papa yung eye glasses nito, dahil nakalimotan nito at naiwan sa bahay. Kaya wala, kahit malabo ang mata patuloy paring nagmamaneho.

Pinilit pa nga daw ni mama at ni ate na sila na magmaneho dahil nga sa malabo na ang mata ni papa, pa ayaw-ayaw talaga nito.

"Pa ako na magmaneho..."

"Wag na, magpahinga lang kayo... Medyo ok lang naman ako, parang nabaguhan lang kasi walang eye glasses, wag niyo nalang akong alalahanin ok lang ako."

Sa katagalan ng pagmamaneho parang nag-iba na ang pagtakbo ng sasakyan. Napadaan naman kami sa may signal lights.

At nangyari na nga ang hindi inaasahang mangyari.

"Papa, Red light na stop ka na." Sabi ng ate ko. Magkatabi kasi sila sa front sit.

Hindi nakinig si papa at parang hindi na tumingin sa red signal na light.

"Papa may dadaan na train." Natarantang sigaw ni ate.

Parang nataranta na din si papa, pag hila nito sa brake hindi na ito gumana.

"Papaaaa!" Sabay-sabay na sigaw nila.

"Wait lang magiging okay pa tayo."

"Papa!" Mas malakas pa na sigaw nila mama, nanay o lola at ni ate habang papalapit kami sa mismong daanan ng train.

"Mahal ko kayo!" Huling salita daw na nabitawan ni papa. Sabi ni mama sa 'kin.

*BOOOOOOOMMMMMMM* Tunog pa no'ng sumalpok na yung sinakyan namin sa Train.

Nawalan kami ng malay, at paggising ko no'n nasa hospital na ako nakahiga at basang-basa yung suot na damit dahil sa ulan.

Nakita ko nalang si mama at si nanay na umiiyak sa gilid kaya tumayo ako at pinuntahan ito para kausapin.

"Anong nangyari ma!?" Inosenteng tanong ko.

"Wala na yung papa mo anak, wala na rin yung ate Michelle mo."

"Anong nawala po... Namat*y!?"

"Oo anak, nawala na sila... Hindi mo na sila makikita... Wala ka ng kalaro at wala na talagang magbibigay sayo ng chocolate."

Mas umiyak sila no'ng sinabi kong "Okay lang, meron pa naman si nanay Fie at ikaw mama ehh!" Sabi ko.

Napaka-inosente ko talaga no'n... Buti nalang talaga nabuhay pa ako at naka encounter pa ng gantong pangyayari.

"Kapatid ko si ate Michelle pero tinuring ko yung kaibigan, pamilya, at taga pagpangalaga sa 'kin... Sabi pa nga niya sa akin no'n na ako lang pakakasalan niya kahit kapatid kami ehh."

"I'm only 4 or 5 years old that time at yung ate ko nasa 7 or 8 years old na ata... 14 years passed but I still remember on what just happened."

Paanong makakalimotan ko eh parating umuulan, at parating nabanggit sa 'kin ni mama at nanay Fie.