Unutmak neden böyle zordur,unutmak istemediğimizden.Her an aklımızda olursa bir kişi,nasıl unutabiliriz ki?Çevremizdeki herkes,her olay onu anımsatırken unutamayız.Ama zaman geçer,yeni insanlar tanır yeni uğraşlar buluruz.Ve böylece unuturuz.Her şeyi unutmayız belki,derin yaralar elbet iz bırakır fakat geride kalan iz yaranın aslı kadar acıtmaz.Bizi kıran birini kırmak isteriz,o bizi kırdığının farkındaysa ona iyi olduğumuzu güçlü olduğumuzu ispat etmek göstermek isteriz.Sonra bir an gelir,birisi gelir ve unutursunuz tüm o hırsları,acemice duyguları.İşte tebrikler,yeniden aşık oldunuz.Biliyorum içinizden diyorsunuz ki bu sefer her şey farklı olacak.Bilemeyiz,zaman gösterecek ama vakit tüm mesaimizi yeni aşkımıza harcama vaktidir.
Elif o sabah yine son birkaç gündür pek bir rastlaştıkları heyecanla uyandı.Uzun zaman sonra okula gitmek için hevesleniyordu,e tabii belki onu görürüm diye.Birkaç gündür heyecanla bu kadar içli dışlı olmalarının asıl sebebi buydu işte,son günlerde çok fazla karşılaşıyorlardı.Karşı tarafın bir şey hissetmediği bariz fakat bu minik bakışlar,gülümseyişler Elif'in yerinde duramamasına sebep oluyordu.Hem okulda hem dershanede görebilmek Elif'e göre bir şans olsa da arkadaşları bu durumdan bıkmaya başlamıştı.Tam bir aptal aşık olan Elif dershanede olan her şeyi,en ufak ayrıntısıyla okuldan arkadaşı Nilüfer'e anlatıyordu çünkü.Elif en ufak davranışa bile ne kadar tav oluyorsa Nilüfer de onun aksine bu insanların işi gücü piyasa olan,kız tavlamak olan insanlar olduğunu düşünüyordu.Elif kafasında bu minik kıyaslamayı yaptıktan sonra bir heves giyindi,hazırlandı ve okula varınca Nilüfer'e anlatacaklarını düşündü,Tabii düşünürken yaşanan her şeyi bir daha gözlerinde canlandırdı.Okula doğru ilerleyen otobüste kafası cama yaslanmış,kulağında kulaklıklar,gözleri kapalı ve sırıtan bir kız...Elbette dışarıdan bakan ve bir kez olsun aşkı tatmış olan herkes anlar bu kızımızın aşık olduğunu.E tabii biraz da hayatı romantize etmeyi sevdiğini.İneceği durağa gelince o kalabalıktan mümkün olduğunca hızlı bir şekilde sıyrıldı,kendini otobüsten dışarıya attı.Okula doğru yürürken kenardaki parktan gelen seslerle başını sağa çevirdi.Bir grup erkek sigara içiyordu,okuldan arkadaşları elbet.Grubun içinde o da var mı diye bakınırken Arda onu gördü,selam verdi.
Elif Arda'ya günaydın demişti fakat aklı hala Can'ın orada olup olmadığındaydı.Gözleri Can'ı ararken bu seferde Hamza'yı gördü.Ona da minik bir baş selamı verdi ve günaydın dedi.Hala Can'ı görememişti.Hayal kırıklığıyla yanlarından ayrıldı.Arda ve Hamza hem okuldan hem dershaneden arkadaşlarıydı,tıpkı Can gibi...
Can'ı görebilmek konusunda oldukça umutsuz bir şekilde okula yürüyordu Elif.Eğer Can uyanmış olsaydı arkadaşlarının yanında olurdu.Şimdi uyanık değilse kimbilir ne zaman uyanıp da okula gelirdi ki?Okula zaten pek sık uğramıyordu.Acaba dershanede görebilecek miydi?Doğru düzgün dershaneye de gelmiyordu ki zaten Can.Sürekli dışarıda gezip tozuyordu.Acaba dershaneye,okula gelmediği zamanlarda kız arkadaşıyla mı buluşuyordu?Bu ihtimal üzücü ve acı vericiydi fakat bu gerçek sonuçta.Can'ın araları pek iyi olmasa da bir kız arkadaşı vardı.Gerçi aralarının iyi olmadığı da bir söylenti yalnızca ama herkes söylediğine göre elbet gerçektir.Elif Can'ın kız arkadaşını hiç görmemişti,hakkında kısıtlı bilgisi vardı ve bu bilgileri de dershanedeki rehberlikçilerinden öğrenmişti.Kız arkadaşı toksik birisiymiş.sigara kullanıyormuş,aynı okulda değillermiş,onlardan bir yaş küçükmüş,orta kilolu kısa boylu kumral bir kızmış.Acaba çok güzel midir,araları neden bozuk ki diye düşünerek yürüyorken birden merdivende Can'ı görmesiyle afalladı Elif.Beklemiyordu,şaşırdı ve tabii ki SEVİNDİ.Hem de fazlasıyla.Bir anda gülümsedi ve büyük bir enerjiyle günaydın dedi.Can da aynı enerjiyle cevap verdi,şaşırtıcı.Son günlerde pek de mutlu,enerjik gözükmüyordu çünkü.Elif bu duruma sevinmişti,başka bir şey demesini ummuyordu.Merdivenleri çıkmaya devam edecekti ki Csn arkasından seslendi:"..."
