Focus Now~{Dutch} (#Wattys2015)

H4. Een kaart uit een kaartspel

'Veronica sta op. We gaan nu meteen alle kasten plunderen en voor jou DE geweldigste en meest fantastische outfit vinden. Zodra hij je ziet duikt hij meteen met je het bed in.' 'Lotte! Je weet dat ik niet zo'n persoon ben.' Zeg ik lachend. Samen lopen we naar boven. Lotte gaat eerst naar de badkamer om zichzelf even op te frissen. Na een minuut hoor ik een harde gil. Ik ren meteen naar de badkamer en wat ik daar zie, wil ik uitwissen voor eens en altijd. Het in een pot doen en het kapot laten vallen in een grote bodemloze put.
De badkamer is compleet overhoop gehaald. Alles ligt op de grond en de spiegel is kapot geslagen. Scherven liggen op de grond en het raam staat wagenwijd open. 'Wat is er gebeurd?!' Roept Lotte uit. Ineens wordt de badkamer deur met een luide klap dichtgeslagen. De ramen trillen nog na.
Lotte en ik slaan als een gek tegen de deur en rennen ertegenaan, maar niks helpt. De deur is op slot gedaan en wij zitten vast als twee ratten in een kooi. 'Veer wat moeten we nu?' Lotte zakt radeloos in elkaar op de grond en begint te huilen. Mijn knieën knikken en langzaam word alles zwart om me heen. Ik dwing mezelf om er met de volle honderd procent bij te blijven en niet knock-out te gaan, maar het gaat maar moeilijk.
Beneden hoor ik iets kapot vallen. Lotte en ik kijken elkaar bang aan. Bang dat dit onze laatste dag zal zijn. Bang dat alles een verkeerde afloop zal hebben. Ik kijk de badkamer rond en zie iets op de grond liggen. Het lijkt op een kaart van een kaartspel, maar door de paniek kan ik het niet goed zien.
Plots schiet er een idee door mijn hoofd heen en ik ren naar het raam. Ik klim eruit en laat me voorzichtig op de dakgoot zakken. Daar glijd ik langzaam van de regenpijp naar beneden. 'Lotte blijf hier! Ik ga hulp zoeken.' Dan ren ik naar de buren en bel ik 112. Ik heb net een vrouw aan de telefoon als ik plots allemaal gegil hoor buiten.
Ik ren meteen naar buiten en zie dat het huis langzaamaan in rook opgaat. Hoe kan dit gebeurd zijn? Wat is er allemaal aan de hand? Mijn hoofd tolt rond van de vragen en mijn maag draait zich om, wanneer de geur van benzine mijn neusgaten binnendringt. In paniek begin ik te huilen en probeer ik verslag te brengen aan de vrouw aan de telefoon. Maar door mijn gesnik en hysterie is het onmogelijk dat ze me kan verstaan. De telefoon wordt uit mijn handen gerukt door een voorbijganger en zij brengt verslag uit aan de vrouw.
'LOTTE! LOT! GEEF VERDOMME ANTWOORD!' Ik hoor niks. Lotte reageert niet. Langzaam zie ik hoe het huis in brand opgaat. 'VERDOMME WAAR BLIJFT DIE KUT POLITIE!' Schreeuw ik uit en uit frustratie zak ik in tranen op de grond. Ineens hoor ik allemaal sirenes en ziet het hier zwart van de ambulances, politie- en brandweerwagens. Er wordt een deken over mijn schouders heen gelegd en als ik door mijn tranen heen op kijk, zie ik dat het Daniël is. Huilend val ik in zijn armen. Ik voel een stekende pijn en in mijn hoofd word alles ligt. Het voelt alsof ik zweef en alles begint te draaien om me heen. Een politie agent laat me langzaam opstaan, maar ik val meteen weer op de grond. Ik voel me als verlamd en kan niks meer. Mijn ademhaling gaat als een trage slak door. Alles draait om me heen en niemand is er meer.
Ik ben alleen met mijn gedachten en het bonkende geluid van mijn trage hartslage. Lotte is vast dood en ik straks vast ook.
Ik zal Lotte nooit meer kunnen zien. Haar mooie rode korte piek haren, haar achterlijke grote lach, haar stik chagrijnige gedrag en gezicht elke ochtend weer. Samen huiswerk "maken" en tequila's drinken. Ik mis haar nu al.
Ik zie een hand voor mijn gezicht. Iemand die met een klein zaklampje in mijn ogen schijnt, maar ik kan niet reageren. Alles in mijn lichaam is bevroren en het lijkt alsof dit niet langer mijn lichaam is, maar dat van een vreemde.
Mensen zijn over me heen gebogen, maar het enige dat ik zie is hun bewegende monden die er op duiden dat ze tegen me praten. Dan zak ik langzaam weg en word alles zwart om me heen. Ik ben alleen met mezelf. Gevangen in een lichaam dat niet van mij lijkt te zijn. Het beangstigt me. Die duisternis. Alleen zijn in die oneindige duisternis. Alleen met je gedachten en het beangstigt me nog meer dan eerst. Iets klopt hier niet. Iets dat ik zag. Iets dat ik me nooit meer zou herinneren....

Het was toen nutteloos, maar nu. Nu is het belangrijker dan ooit....