Focus Now~{Dutch} (#Wattys2015)

H2. De ontmoeting

'Lot schiet op straks missen we de bus nog.' Zeg ik lachend tegen Lotte. Snel rennen we naar de bushalte, waar de bus braaf op ons staat te wachten. Snel checken we in en gaan we ergens zitten. Na 3 haltes stappen we uit. Ik draag mijn lievelingsjurk en mijn lievelingspaar ballerina's. Lotte trekt me gauw uit de bus en snel rennen we naar de Livera. Nog 5 minuten voordat het sluit en ik heb een echte bikini crisis. Al mijn bikini's pas ik niet meer terwijl ik morgen samen met Lotte ga zwemmen. We willen net naar binnen rennen als ik tegen iets hards op loop. Ik krijg een grote sloot koude koffie over me heen en val op de grond. 'Hey kijk is uit!' Schreeuw ik naar de persoon waartegen ik net aan ben geknald. 'Oh shit sorry! Gaat het?' Hoor ik een jongensstem zeggen. Ik kijk op en pak de hand aan die ik krijg aangereikt van de jongen. Zodra ik weer op mijn eigen benen sta wankel ik naar voren, zo in de armen van de jongen. 'Het spijt me van je jurk. Wacht. Ik zal het voor je schoonmaken.' Zegt hij. Ik verdrink meteen in die mooie donkerbruine ogen die me eerlijk en puur aankijken. Ik weet niks uit te brengen. Vanbinnen gaat mijn hart tekeer als een gek en mijn buik zit vol met duizenden vlinders. Het kriebelt overal en stom begin ik te lachen. 'Het geeft niet.' Zeg ik door het lachen door. 'Uhm. Verootje ik moet op tijd thuis zijn, dus ik ga nu alvast. Ik zie je later wel weer.' Hoor ik Lotte ergens op de achtergrond zeggen. 'Ja is goed. Doe de groeten aan je moeder.' Antwoord ik zonder het oogcontact met de jongen te verbreken. 'Uhm nogmaals het spijt me erg van je jurk. Hij staat je prachtig, past goed bij je ogen.' Zegt de jongen terwijl hij me langzaam loslaat. Klungelig doe ik een stap naar achteren en kijk ik verlegen naar mijn voeten. 'Het spijt me van je koffie. Van wat ik in mijn mond kreeg smaakte hij erg lekker.' Zeg ik lachend. Hij begint te lachen en er vormt zich een akelig perfecte glimlach rondom zijn mond. De mooiste lach die iemand ooit kan hebben. 'Ja. Hij was erg lekker voordat hij over jou heen viel, maar ik ben er blij mee. Anders had ik je waarschijnlijk nooit ontmoet.' Zegt hij. Ik begin wild te blozen. 'Ik zal een nieuwe voor je kopen. Als een soort van schadevergoeding.' 'Is goed.' Antwoord hij en zo lopen we naar mijn favoriete café; La Bistro. 'Ga weg.' Hoor ik plots achter me. Ik draai me verbaasd om en zie hem dan lachend naar het café kijken. 'Vertel me niet dat dit je favoriete café is?' Vraagt hij aan me. 'Ja. Die van jou ook dan?' Verbaasd door het toeval lopen we naar binnen, waar we allebei een Frappucino bestellen. Onze favoriete koffie.
'Wat is eigenlijk je naam?' Vraagt hij na een tijdje aan me. 'Veronica, maar mijn vrienden noemen me Vero of Veer. Die van jou?' 'Daniël.' Antwoord hij. Daniël. Herhaal ik nog een keer in mijn hoofd. Een perfecte naam voor een perfecte jongen.
Na een kwartier met elkaar gepraat te hebben scheiden onze wegen elkaar weer. Ik betaal voor alles en hij geeft mij zijn nummer. 'Voor het geval je een nieuwe jurk wilt. Deze is namelijk een beetje vies.' We lachen samen nog één keer voordat onze wegen elkaar scheiden. Ik ga links, naar het busstation, en hij gaat rechts, naar de fietsenstalling.
Als ik bijna de hoek omga kijk ik nog één keer om en zie ik dat hij hetzelfde doet. We lachen nog één keer naar elkaar en dan verdwijn ik de hoek om. Weer terug naar mijn normale leventje, zonder hem.
Ik heb hem net pas ontmoet, maar voor mij is het liefde op het eerste gezicht. Mijn hart en mijn hoofd schreeuwen zijn naam uit. Met een achterlijk grote verliefde glimlach stap ik de bus in en herleef ik elk moment met hem opnieuw.
De grapjes die hij maakte, de manier waarop hij mijn naam zei, die achterlijk perfecte glimlach van hem en het moment dat hij mijn jurk ruïneerde met zijn koffie. Het is allemaal het mooiste dat me ooit is overkomen....

Hoe naïef kan je zijn?