Ayas'ın Kızı

6.Bölüm "Bir Kız"

"Akasya!"

"Bilinen yere acil ambulans istiyoruz."
   
"Bilinci kapanıyor hocam!"
                         🌑

"Bilinci kapalı durumda şuan"

"O iyi olacak mı hemşire hanım!?" Kendimden geçmiştim.Akasya iyi olmalı çünkü biz bir yola çıktık ve o yolda ölümüne savaşmalıydık!

"Bilmiyoruz,sadece ufak çaplı bir bayılma gibi duruyor.Ambulansa binmek ister misiniz sizde?" O an düşündüğüm tek şey,onun sadece bir arkadaşı iken yanında ambulansa binecek bir duruma sahip miydim?

Ailesi yanında değil,tek olmadığını bilmesin.

"Evet,evet bende binmek istiyorum" cevabımı verdikten sonra ambulansa atladım.

Yaklaşık 20 dakika sonra şehir hastanesine varmıştık.Hemşireye yol verdim ve Akasya'yı sedyeyle birlikte indirdiler.Bende arkalarında yürüdüm.

Akasya'yı 304 numaraları odaya getirmişlerdi.

"Siz giremezsiniz beyefendi o kadar ileri değil!" Ne diyordu bu kadın?Kafayı sıyırmış olmalı.

"Hanımefendi bende gireceğim yanlız olduğunu hissetmemeli!"

"Yakınlık seviyeniz nedir pardon?" Ne demeliydim.Sadece arkadaşıydım ya da yakın arkadaşı?Evet evet yakın arkadaşıyım.

"Yakın arkadaşıyım." Dedim kararlılıkla.Kadın kafasını iki yana sallayıp kapıyı açık bırakarak odaya girdi.Bana kimse katlanamazdı.Gülümsedim ve bende içeriye girdim.

🌑

"Serumu yarım saate biter Siraç bey.Dilerseniz bayılması hakkında birkaç şey konuşmak isterim sizinle."
Ne konuşabilirdi ki?Hemşire ufak çaplı bir bayılma olduğunu söylemişti.

"Tabii sizi dinliyorum doktor bey."

"Biliyorsunuz ki birkaç test yaptık Akasya hanıma.Kolunda bazı ezikler var,izleri geçmiş fakat bu testte belirtiyor kendini." Ne olmuş olabilirdi bu kıza kolunda ezikler olacak kadar?

"Akasya hanımla siz konuşursunuz.Ben sadece bunları söyleme gereği duydum."

"Teşekkür ederim doktor bey herşey için." Gülümseyip doktorun yanımdan ayrılmasını bekledim ve gidince hemen odaya girdim.

Yatağın dibinde ki koltuğa oturdum ve Akasya' ya baktım.

"Ne saklıyorsun benden Ayas'ın Kızı?Ne eziği?" Akasya kıpırdanmaya başlayınca sustum.

Yavaş yavaş gözlerini aralamaya başladı.Beni görülünce usulca kaşları çatıldı ve serumla karşılaşınca da seri bir şekilde yukarı kalktılar.Ufaktan gülmüştüm.

"Komik mi?Neden buradayım?"

"Bayıldın.Apar topar hastaneye geldik."

"İyi de,en son polisler gelmişti hatırlıyorum.Neredeler?Şimdiye kadar burada olmaları gerekiyordu." Merakla konuşmaya devam etti.Eğer ona 1 saat öncesini anlatırsam çenesinden asla kurtulamazdım.

"Gelmediler işte bişey yok.Ayrıca şuan sorun polisler değil sensin!Nasıl hissediyorsun bakalım?" Kafasını yana yatırdı ve soruma yanıt verdi.

"Konuyu karıştırma!Anlat çabuk ne yaptıysan"

"Ya kızım sen ne kadar hiperaktifsin ya otur oturduğun yerde bir!Bırak kendini bana biraz iyileşene kadar en azından.Sonra şu S denen adamı bulacağız!Anneanneni ve dedemi bulacağız!Tamam mı?" Gülümserken anlatıyordum bütün bunları.Peh,bunlara kendim bile inanmıyordum ya işte.