BİR BAŞKA

(Bölüm 7) Düşünme Sırası Sizde

Hafif sert ve etkileyici sesiyle "Yasemin" dedi ve gözlerini gözlerime kenetledi. Dalgaların oluşturduğu rüzgarla önüme gelen saçlarımı arkaya ittirip "dinliyorum" Dedim.

"Yasemin çok üzgünüm,bu manzarayla karşılaşıyor olmana. Ama gerçekten kötü bir niyetimiz yoktu ııı şeyy doğumgününü planlıyorduk, çok zor dönemden geçiyorsun güçlü kalman gerek. Sürpriz yapacaktık fakat elimize yüzümüze bulaştırdık.Özür dilerim"

Doğru haftaya benim doğumgünüm bunca şeyden sonra hiç aklıma gelmemişti. Benim için buluşmuşlar meğer oysa ki ben neler düşünmüştüm? Benim iyiliğim içinmiş hepsi. "Ya öyle mi bende neler düşünüp size haksızlık etmişim. Ama bir sürpriz için yemeğe niye çıktınız ? "

"Ayrıntıları detaylı konuşabilmek için Yasemincim."

Daha fazla bir şey sormak istemiyordum. Her ne kadar benim için olsada bana buluşma konusunda yalan söylemişlerdi ve kırılmıştım onlara. "Peki öyleyse" deyip geçtim ve Çağatay evime bırakmayı teklif etti her ne kadar hayır desemde "bu saatte taksiyle gitmene izin veremem." deyip evime kadar bıraktı. İndim arabadan evimizi baştan aşşağı süzerek bi an kapının önünde duraksadım artık bu evden nefret ediyordum girmek bile istemiyordum. Kapıyı Özlem teyze açtı ve Annem ve babama gözükmeden odama çıktım. Evimden ve ailemden o kadar uzaklaştım ki aynı evin içinde yüzlerini göremiyorum. Aslında önceden de pek gördüğüm söylenemez babam tüm gün işte ve eve geldiğinde çalışma odasına kapatır kendini ama her eve gelişinde ilk yanıma uğrardı en çok canımıda yakan şuan bunun olmayışı sanırım. Annemde çoğunlukla dernekte olduğu için evde fazla yüzünü görmezdim zaten. İkisiylede oturup konuşma fırsatını akşam yemeğinde buluyordum. Ne zamandır akşam yemeğini evde yemiyorum ve gittikçede uzaklaşıyorum.

Bu yorgunluğun üzerine yattığım gibi uyumuşum sabah uyandığımda dün geceyi aklıma getirerek derin bir nefes aldım ve bir hışınla çıktım yataktan. Banyoda elimi yüzümü yıkayıp indim aşşağıya midem kazınıyordu mutfağa doğru adımlarımı atarken annemin sesini duydum "Yaseminnn!"
Arkama dönerek " evet" dedim ve kollarımı kavuşturdum.
-Daha ne kadar bu çocukca hareketlere devam edeceksin?
+Benim yüzümü bile görmüyorsunuz hangi hareketimi çocukça gördün anne çok merak ediyorum?
-Küstün bize.
+ Küstüm mü güldürme beni anne en son 6 yaşımda küsmüştüm ben.Aklımdaki planları bir bilsen hala çocukça diyebilir misin acaba? Deyip itici bir gülümsemeyle mutfağa doğru yöneldim,annem arkamdan "daha söyleceklerim bitmedi" demesiyle "Ama benim dinleyeceklerim bitti" diyerek mutfağa girdim. İlk kez kendimi böylesine güçlü hissediyordum. Bu konuşma annemle babamı çok düşündürecek. Hep ben düşünecek değilim ya...