|<| SILENT SCREAM |>|

| CHAPTER 07 |

@thehospital

මම කේලන්ව එක්කගෙන හොස්පිට්ල් ගියා.. ඩොක්ටර්ස්ලා කිව්වා, බයවෙන්න එපා කියලා.. එයාට ප්‍රශ්නයක් නැහැ කිව්වමයි මගෙ ඇඟට ලේ ටිකක් ඉණුවෙ.. එයාව බලන්න ලොකු වුවමනාවක් තිබුණ නිසා, මට අවස්ථාවක් ලැබෙනකන් හොස්පිට්ල් එකෙන් නොයා ඉන්න, මම තීරණය කළා..

කේලන්ව බලන්න ඇතුළට යද්දි, එයා හොඳටම නිදි.. නිදාගෙන ඉද්දිත් හරිම ලස්සනයි.. කියුට්ම කියුට් මූණෙ, මම ආසම කළ එකම දේ එයාගෙ ඇස්... දිගම දිග ඇස් පිහාටු පිරිමදින්න මට ඕනෙ වුණත්, ඇහැරෙයි කියන බයට, මම මාව පාලනය කරගත්තා..

" බලලා ඉවරද..? ම්ම්..? "

" අ.. ආහ්..??? "

" මම ඇහුවෙ, මගෙ දිහා බලන් හිටියා ඇතිද කියලා.. "

" ක.. කවුද ඔයා දිහා බල.. බලන් හිටි- "

" ඇයි මගෙ දිහා බලන් ඉන්න හිතෙන්නෙ නැද්ද..? "

" ........... "

" ම්ම්..?? "

" ඔ.. ඔයාට බඩගිනි ඇති... මම කන්න මොනාහරි අරගෙන එන්නම්.. "

" මට බඩගිනි නැහැ.. "

" එහෙම කියලා බෑනෙ.. පලතුරු ටිකක් හරි කන්න.. "

" ම්ම්... "

මාත් එක්ක හැමවෙලේම කේන්ති ගනිපු කේලන්, ටිකෙන් ටික මට සමීපවෙද්දි, මම කියන දේවල් අනුමත කරන්නත් එයා පුරුදු වුණා.. ගොඩක් වෙලාවට මම පුදුම වුණා, එයාගෙ පුදුමසහගත හැසිරීම්වලට..

කේලන් හොස්පිට්ල් එකෙන් ගෙදර ආවටපස්සෙ, මට ලොකු අස්වැසිල්ලක් වගේම, සතුටක් දැනුණා.. ඒත් සමහරවෙලාවට එයා, මොනාදෝ ලොකු දෙයක් හිතේ හිර කරන්, මගෙ ප්‍රශ්න මගෑරියා..

මට ඕනෙවුණේ කේලන්ගෙ හොඳ යාළුවෙක් වෙලා, එයාගෙ ජීවිතේ ගැන සැඟවුණ දේවල් දැනගෙන, එයාගෙ නපුරුකම ටිකක් අඩුකරන්න.. කේලන් කියන්නෙ, කාලගුණය වගේ සැරින් සැරේට වෙනස්වෙන කෙනෙක්..

අපි ටිකෙන් ටික මැසේජ් කරන්න, ගෲප් කෝල්ස් ගන්න පුරුදු වුණා.. මම, නිකී, කේලන්, නිකීගෙ බෝයිෆ්‍රෙන්ඩ්, ඒ වගේම එයාලගෙ කණ්ඩායමේ අනිත් අය, අපි හැමෝම ගොඩක් හොද යාළුවො වුණා.. කේලන් එක්ක, මගෙ තිබුණෙ මන්දගාමී යාළුකමක් වුණත්, අනිත් හැම එකකටම වඩා මම ඒකට ආස කළා...