Eskiden ben de ailenin en küçüğüydüm ama şimdi ailem kalmadı.
Zor zamanlarımda yanımda olduğunuz ve beni sevip,önemsediğinizi düşündüğüm için sizi ailemin yerinde koydum.
Biliyorum ailenin yerini hiç bir şey tutamaz ama sizinleyken sevgiyi hissediyordum,yani ben o duyguyu sevgi sanıyordum. Benim diğer ailemdiniz.
Hep sana abilik yapmaya çalıştım. Bana yapılmadı çünkü. Hep sana sevgi götermeye,yalnız hissetmemen için elimden gelen her şeyi yapmaya çalıştım. Çünkü ben hep yalnız hissettim...
Seninle ilgilenmek,en büyük derdim olmaya başlamıştı ta ki o güne kadar...
Yine seninle ilgilenmeye çalıştığım bir gün,sana kurabiye getirmeye gitmiştim. Döndüğümde fısır fısır diğerleriyle bir şeyler konuştuğunu fark ettim. Duyabilmek için yaklaştığımda "Bir de bana abilik yaptığını sanıyor. Beni sıkmak dışında yaptığı bir şey yok. İğrenç insanın teki." dediğini duyduğumda,gözümün önünden çok olmasa da abimle olan anılarım geçti. Kırılmıştım. Hem de çok.
Biliyorum senin hiç umrunda olmayacak ama belki vicdanın sızlar diye söylemek istedim. Tabi sen bunu okuduğunda iş işten geçmiş olacak çoktan...
