Her şey yoluna girdi sandım. Yanılmışım. Sadece fırtına öncesi sessizlikmiş bu.
Herkes bir anda bağırıp,çağırmaya başlayınca her şey anlaşıldı. Meğer içlerinde,kusmak için kin beslemişler bana.
Yalnızım dediğimde fiziksel olarak yalnızken,şimdi mental olarak yalnız ve çökmüş hissediyorum. Artık düşünce tutabilceğim ne bir el ne de kafamın içinde tek bir ses vardı.
Kulağımda çınlayan ses ve kafamda susmak nedir bilmeden tartışan iki kişinin durması için tanrıya yalvarmaktan başka bir seçeneğim kalmamıştı artık.
Delirmiş hissediyorum. Kimse hiç bir şeyin farkında değildi. İçten içe öldüm ama kimse fark etmedi.
Şimdi içimden kendimi yemek yerine, bir halatla kafamdaki sesler durmuştu. Ölümün bu kadar huzurlu olduğunu bana neden söylemediniz?
