"ေမာင္ မင္းငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ႔ မင္းထြက္သြားလို႔မရေသးဘူးေလ....ေမာင္......အီးဟီး...႐ႊတ္ ေမာင္...ေမာင္...ငါ...ငါ...ေျပာေနတယ္ေလ ထပါအုံး အား....ေမာင္...."
"ငယ္.....ဟူး...."
လႊမ္းေရာင္ အခုတေလာ အဆက္ဆက္မရွိတဲ့ အိမ္မက္ေတြမက္လာျပန္သည္။သူ႔ကို အိမ္မက္ထဲမွာ ေမာင္လို႔ေခၚတက္သည့္ ေကာင္ေလးက သူထက္အသက္ႀကီးဟန္ တူသည္။ထိုသူက ေဆး႐ုံတစ္ခုမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ဖတ္ကာငိုယိုေနသည္။ထိုသူ ငိုတာကိုၾကည့္ပီး လႊမ္းေရာင္ပါ ေရာပီးငိုခ်င္လာသလို ရင္ဘက္ထဲ၌လည္း တင္းၾကပ္ပီး ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးကို ဓားနဲထိုးစိုက္လိုက္သလို နာက်င္ေနသည္။ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုတစ္ခါမွ ေသခ်ာမျမင္ခဲ့ဖူးဘူး ျမင္မိရင္ေတာင္ မမွတ္မိတာမ်ားသည္။ထိုသူလွည့္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျမင္လိုက္ရသည့္မ်က္ႏွာက သူ႔ရင္ဘက္တစ္ခုလုံးကို ဆြဲစုတ္ထားသလိုခံစားရပီး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာမွ သဲကြဲစြာျမင္လိုက္ရသည့္သူက တစ္ေန႔ကညစာစားပြဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ငယ္ဆိုသည့္လူသားေလးပင္ ျဖစ္သည္။
"ဟူးးးးညစာစားပြဲတုန္းက ကေလးေလးကို စိတ္စြဲသြားလို႔ေနမွာပါ"
လႊမ္းေရာင္ ကုတင္ေဘးကနာရီကို အၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ မနက္ငါးနာရီသာရွိေနေသးသည္။သို႔ေပမယ့္ ျပန္အိပ္လွ်င္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့မယ့္အတူ အိပ္ယာကထကာ ကိုယ္လက္သန႔္စင္ရန္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔သာ ၀င္လိုက္သည္။
လႊမ္းေရာင္ ကိုယ္လက္သန႔္စင္ပီး အ၀တ္လဲခန္းထဲ၀င္ကာ အားကစား၀တ္စုံတစ္စုံကို လဲပီး မနက္ပိုင္း ၿခံထဲမွာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရန္ အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာခဲ့သည္။လႊမ္းေရာင္ အေပၚထပ္ကေန ဆင္းလာေသာအခါ စံအိမ္ရွိအလုပ္သမားဟာလည္း သူ႔လုပ္ကိုသူေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္ေနၾကသည္။ၿခံထဲေရာက္ေတာ့ ဂိုဏ္းသားမ်ား မနက္ပိုင္းေလ့က်င့္ေရး ဆင္းေနတာကို ေတြ႕ရပီး လႊမ္းေရာင္ကို ေလ့က်င့္ေရးကြင္းထဲ ၀င္လာတာကိုျမင္ၾကေသာအခါ ဂိုဏ္းသားအားလုံးက အ႐ိုအေသေပးၾကသည္။
"ကိုယ့္အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ၾက ပီးရင္ ဒီေန႔အတြက္ခိုင္းထားတာေတြကို မေမ့နဲ႔ "ဆိုပီး ထြက္သြားတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕အမိန႔္အတိုင္း ဂိုဏ္သားေတြအားလုံး ေလ့က်င့္ေရးကိုသာဆက္လုပ္ၾကသည္။ လြမ္းေရာင္ကေတာ့ စံအိမ္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာ သီးသန႔္ေဆာက္ထားသည့္ အေဆာက္အဦးထဲမွာမွ သူရဲ႕ Gymခန္းကိုသာ ထြက္သြားသည္။
ESTÁS LEYENDO
Rewrite Our Destiny
Romanceမုန်းကမ္ဘာငယ် အတိတ်ကမောင့်ကို မမုန်းရက်ခဲ့သလို အခုလည်း မောင့်ကိုမမုန်းနိုင်ဘူး။ အတ္တလွှမ်းရောင် အတိတ်က ငယ့်ကိုနာကျင်အောင် လုပ်ခဲ့မိသလို အခုချိန်မှာလည်း ငယ့်ကိုနာကျင်စေမိတယ် ဒါပေမဲ့ ငယ့်ကိုနာကျင်စေခဲ့သမျှကို မောင်ကပျော်ရွှင်ခြင်းတွေနဲ့ အစားထိုးပေး...
