Again and again [Completed]

part-7

ချက်ချင်းဆိုသလို ဒိုယောင်း ဂျောင်ဟွမ်ကိုတွန်းထုတ်လိုက်၏။

"ဘာ..ဘာလုပ်တာလဲ SoJunghwan? "

ဘယ်လောက်ထိလန့်သွားရလည်း ဒိုယောင်းကိုယ်တိုင်အသိဆုံးပင်။ ဆက်ပြောချင်စိတ်မရှိတော့ပြီမလို့ ထွက်သွားဖို့အလုပ် ဆွဲလာတဲ့လက်တစ်စုံ

"Doyoungah ''

"မင်း လွှတ် လွှတ်လို့ပြောနေတယ်နော်''

Doyoung အတင်းရုန်းနေတာမလို့ Junghwan ပိုတင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်မှာ လက်နုနုလေးအရာထင်သည်အထိ။

"ကျစ်! ဘာမှမခံစားရဘူးလား''

Iအွန်း လွှတ်လို့ ရားးး''

"လိမ်တယ် ငါ့မျက်လုံးကိုတည့်တည့်ကြည့်စမ်းပါ ''

"ငါကဘာကိုခံစားရမှာလဲ ''

ပြောပြီး Junghwan မျက်လုံးတွေကိုတည့်တည့်စိုက်ကြည့်လိုက်တော့။ မျက်တောင်တွေကမတည်ငြိမ်တဖျတ်ဖျတ်သာခတ်နေမိတော့သည်မလို့ Doyoung ချက်ချင်း အကြည့်လွှဲဲထားလိုက်ရသည်။

"ဆိုဂျောင်ဟွမ် လွှတ်လို့ပြောနေတယ် ငါ့လက်နာနေပြီ ''

ထိုအခါမှ ဂျောင်ဟွမ်တင်းနေအောင်ဆုပ်ထားမှန်းသတိရ။

"အာ မီရား ငါ...''

Doyoung Junghwan စကားတွေကိုဆုံးအောင်နားမထောင်။

"တော်တော့ နောက်ကလဲလိုက်မလာနဲ့ ''

******

<The next Moring>

Sr-တောထဲသွားရမှာမလို့ ပါတနာနဲ့လူစုမကွဲစေနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကူညီပေးရမယ်ဟုတ်ပြီလား

All-Nae

ကျောင်းသားအကုန် ပါတနာကိုယ်စီနဲ့ ကပ်သွားနေကြပေမယ့် Doyoung မှာတော့ Junghwan နားမကပ်နိုင် ။ ၆ပေအကွာကနေသာလျှောက်နေလိုက်၏။

"Doyoungah စောင့်ပါဦး ဘာလို့ အဲ့လောက်မြန်မြန်လျှောက်နေတာလဲ လေ့လာရေးပါဆို အပြေးပြိုင်ပွဲကျနေတာပဲ''

Doyoung မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် အနောက်ကလူကိုလှည့်ကြည့်ပေးလိုက်သည်။

"ဘာလဲ ဘာကိုလေ့လာရမှာလဲ ''

"ဒီတောထဲသစ်ပင်မျိုးစိပ် ဘာညာ အကုန်မှတ်ရမှာပေါ့''