The Foolish Asset

CHAPTER 8

CHAPTER 8

On the next day, I went to school earlier than my usual time. Medyo marami na ang estudyante. Some of them sitting on a bench while reading a books. Mayroon din mangilan-ngilang na naglalaro sa football field habang umiihip ang hangin na marahang dumadampi sa aking balat. Ang araw ay tirik na tirik na wari mo ay walang nagbabadyang pagbuhos ng ulan.

Nasa may hallway ako ngunit napakunot ang noo ko dahil biglang nagbubulungan ang mga taong nakakakita sa akin.

“Siya ba yun?”

“Oo, siya nga!”

I eavesdrop from a group of girls that makes my curiosity start to grow on my chest. Sa pagkakaalam ko ay wala naman akong maling nagawa o kahit na nakaaway.

What's wrong with them?

I saw Celes running toward my direction. Her eyes widen like she has something to tell me. Aligaga ito habang patungo sa akin.

“Zoey!” she shouts using a panicky voice. “Mabuti nandito ka na, nakita mo na ba?!” Napakunot ang aking noo sa pagkalito.

“Ha? Anong bang sinasa—”

Hindi ko na natapos ang aking sasabihin ng bigla niya akong higitin. Nagpatianod na lamang ako hanggang sa tumigil kami sa tumpok-tumpok na tao. Some of them gasp because of my sudden appearance. Their eyes are dart on me.

Nabibigat na hakbang ang aking pinakawalan patungo sa tinitingnan nila. When I saw it, my eyes instantly widen. I blink twice but the photo is still there. Napakagat ako sa aking mga daliri habang pinagmamasdan ang litrato namin ni Chanwell habang parehong natutulog habang ang ulo namin ay parehong nakapatong sa isang study table. I recognized it. It was the day when he tutored me. Nakadikit ito sa bulletin board dahilan upang makita ito nang sinumang dumaraan.

I went back to my sanity when the bell start to ring. Mabilis akong bumalik sa aking silid pati na rin si Celes. Narating ko ang aming silid ng hindi ko namamalayan. Halos mapapitlag ako ng biglang lumapit sa akin si Tristan. His eyes questioning me.

“Totoo ba yung picture, Zoey?!” he asks me hysterically. Para siyang bata na nag-aantay ng kasagutan.

I remain silent because I don't know how answer him. Chanwell might be mad at me if he knew I tell them that he is my neighbor.

“Bakit naman kayo magkasama sa picture?” Another question coming from him.

I sigh and sit on my designated chair without answering any of his question. Napatigil siya nang dumaan si Chanwell sa harapan namin. Napaka-seryoso ng itsura niya ngayon. Nagpabalik-balik ang mga mata sa aming dalawa ng mga taong nasa silid ngayon. The Lecturer enters the room that divert their attention. Napahinga ako ng maluwag. A long and defining silence filled out the four corners of the room. A wind swirling outside the window and slowly touching the sensitive skin of mine. Nagsimula na siyang magturo ngunit para akong nalulunod sa kaiisip. My thoughts is flying in the mid-air.

Sino kaya ang nagdikit noon? Wala namang nakakaalam ng tutoring maliban kay Celes at Tristan. Imposible naman kung ang Lec ang gumawa. Sumasakit na ang ulo ko. It is like a solving problem in Mathematics nor memorizing unfamiliar terminologies in Science.

And I have no idea after all . . .

***

Nauna na sina Celes at Tristan sa cafeteria. Ako naman ay nagpaalam muna sa kanila na magtutungo muna sa locker upang ilagay ang ilan sa aking gamit.

Until I see a familiar figure. His hand across above his broad chest while his back leaning on the wall.

Chanwell . . .