Fısıltı halinde dökülüyordu kelimeler dudaklarından. Sessiz ama acı veren. Sessizlikten ve yarattığı etkiden ilk defa bu kadar nefret etmiştim. Hoşlanmamış,tiksinmiştim. Kaç saat olmuştu? Bu soğuk ve beyaz zemin üstünde oturmaya başlayıp ağlamamdan kaç saat geçmişti. Birisi beni kolumdan dürtüyordu. Hissizdim. Kendimi boşlukta hissediyordum. Tanrım belkide bu bir rüyaydı ve bende sıcak yatağımda uyanacağım.
Başımı kaldırdığımda beyaz tavanı görmek yerine üstünde ameliyat kıyafetleri olan doktorla karşılaşmıştım. Hala daha ağlarken duvardan destek almaya çalıştım ama dediğim gibi sadece çalıştım. Başarısız oldum ve doktorun yardımıyla kalktım. Ona hayatım boyunca hiç atmadığım bir bakış attım.Anlamını bilmediğim.Ama benim bakışımın bir anlamı yoktu anlaşılan.Çünkü doktor dizi ve filmlerdeki o cümleyi bana aynen tekrar etti.
"Elimizden geleni yaptık,fakat anneniz babanız buraya geldiğinde yarı ölüydüler,yani başınız sağolsun"dedikten sonra arkasını dönüp yürüyen bir adet doktor. Peki ben şimdi ne yapacaktım? Kimsem olmadan.
Üzerimi giyinip çıkmak istiyordum şu lanet hastaneden. Çıkmamla babamın abisi yani sözde amcam beni karşılamıştı. Gerçi onun burda işi neydi.
+Eylül annenler nerde kızım?
Ağlamaya başlamıştım.Artık benim ne bir annem ne de bir babam vardı.Ama Koray vardı dimi? O benim yanımda kalırdı değil mi?
+Konuşsana kızım
-Bırak kızı
Koray bu. Koray'ımın sesi.Canımın sesi.
-Bebeğim geçti bak ben yanındayım anlat bana hadi bebeğim
-Koray babamla annem öldü öldü diyerek ağlamaya başlamıştım.
Ailem.Tek yanımda olan insanlar.Daha kimseye anne ve baba diyemiyecektim.Daha şiddetli ağlamaya başladım.
-Bebeğim biraz sakin olur musun lütfeen?
-Koray diyerek gözlerimi kapadım.
—Yarım Saat Sonra
Başım çok ağırıyordu.Nolmuştu bana?Ah doğru ya annemle babam ölmüştü dimi? Rüyaydı dimi? Öyle olduğunu umuyorum şahsen.Kolumdaki serumdan kurtulduktan sonra ayağa kalktım kapıya doğru yürümeye başladım.
Kapıdan çıktıktan sonra Koray'ı gördüm.Onun burda ne işi vardı? Ben rüyada değil miydim ki? Yanına doğru ilerlerken beni farketmiş olacak ki yanıma geldi.
-İyi misin bebeğim?
-Koray noldu bana?
-Bebeğim otur şöyle
Gidip gösterdiği yere oturdum.
-Bebeğim bak sakin ol tamam mı?
Sadece gözlerimi kıpraştırdım.
-Annenle baban...
-Olamaz değil mi?Hayır hayır hayır Koray yalan söylüyorsun değil mi?Yalan dimi yalan
-Sakin olur musun Eylül?
-Nasıl sakin olayım Koray nasıl canımdan bir parça gitmiş gibi hissediyorum Koray canımdan bir parça eksildi
-Biliyorum bebeğim ama atlatacağız bana güven
Koray beni kucağına alıyor.Onun güven kokan vucüduna sarılarak gözlerimi kapatıyorum.
Gözlerimi açtığımda bu sefer Koray'ımın kokusunu hissediyorum.Şuan sanırım onun evindeydim.
-Bu aralar çok uyuyorsun bebeğim
-Keşke sonsuza kadar uyusam dedim mırıldanarak
-Seni duydum küçüğüm,sakın aklından öyle bir şey geçirme sakın anladın mı beni?Evet bugün bir kayıp verdik ama kaybımızı beraber doldururuz güçlü kal küçüğüm annenle baban seni böyle görmek istemezlerdi değil mi? Hadi küçüğüm şimdi tatlış tatlış uyu ben yanındayım bunuda unutma sakın
Kendimi uykunun kollarına bıraktım bu seferde.
"-Kızım,canım Eylül'üm sakın üzülme annem bak biz babanla burda mutluyuz.Sadece senden istediğimiz var bu işin peşini bırakma"
Buda neydi şimdi?Rüyamda gerçekten annemle babam mutlu gözüküyordu.Bu işin peşini derken ne demek istiyordu.Bunu ertesi gün anlayacaktım...
Evet arkadaşlar.Bu bizim ilk hikayemiz.Ondan dolayı sizden bizi desteklemenizi istiyoruz.Diğer bölüm daha uzun olucak bize güvenebilirsiniz.Şimdiden okuyan arkadaşlara teşekkür ederiz 🎭
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gecenin İntikamı
Mystery / Thriller"Huzurun olmalı biraz ve seni güçlü kılacak kadar acın.Biraz garip ama ; "Bazen kimseye aldanmayacak kadar taş kalpli olmalısın"."
